The Vacation Albums- Om, Advaitic Songs (2012)

Για να ξεκινήσω σωστά αυτό το κείμενο, οφείλω για μία ακόμα φορά να ομολογήσω την αφοσίωση μου σε όποια δισκογραφική δουλειά περιλαμβάνει το τρίο των Sleep (Chris Hakius, Al Cisneros, Matt Pike). Ως εκ τούτου η κυκλοφορία του De Vermis Mysteriis των High on Fire αλλά και του Advaitic Songs των Om μέσα στο 2012 – συνοδευόμενα με την Live εμφάνιση των ίδιων των Sleep στο Gagarin- είναι αρκετά για να με κάνουν να μένω ξάγρυπνος τα βράδυα και σε βαθιά περισυλλογή να αναλύω στίχους, νότες, παραμορφώσεις και artwork (να καίγομαι...)

Η αρχική εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ήδη από τις πολύ πρώτες ακροάσεις, είναι πως οι Om με το Advaitic Songs αλλά και, λιγότερο όμως, με το God Is Good, κάνουν ένα μουσικό άλμα που ξεπερνά τα όρια του μέχρι τώρα ακροατηρίου τους. Όσο ετερόκλητο και αν είναι έτσι κι αλλιώς αυτό. Οι Om πρέπει πλέον να φτάσουν και σε αυτιά που ορέγονται ηλεκτρονικές ψυχεδέλιες, σε αυτιά που δεν θα άντεχαν το ‘On the Mountain at Dawn’ ή και το ‘From Beyond’ για παραπάνω από είκοσι δεύτερα. Μπορεί αρκετοί από όσους ήδη γνωρίζουν τους Om, να υποδεχτήκαν μετά βαϊων το Advaitic Songs, αρκετές μέρες πριν καν κυκλοφορίσει (σημεία των καιρών), θα ήταν κρίμα και άδικο όμως να παραμείνει γνωστό μόνο σε αυτούς τους σχετικούς κύκλους.

Η πορεία των Om μέχρι αυτό το δίσκο ήταν (είναι) ένα ταξίδι. Με ενδιαφέρον άκουγα κάθε φορά την προσέγγιση των Om στη μουσική. Δεν δημιούργησαν ποτέ τραγούδια έχοντας ως δεδομένες κάποιες μανιέρες. Από την μουσικη αποδόμιση του΄’ Variation on a Theme’(και επί της ουσίας ήδη από το Dopesmoker) έφτασαν στο Advaitic Songs. Οι Om επέλεξαν να ξανανακαλύψουν τη διαδικασία σύνθεσης, να πάρουν τον χρόνο τους ‘σπαταλόντας’ εφτά χρόνια, κάνοντας γνωστή όμως σε έμας αυτή τη διαδικασία με 4 album, 3 single και 2 live κυκλοφορίες. Εν ολίγης λατρέυω τη δουλειά που έχει πέσει στη δημιουργία του δίσκου, πρώτα απ’όλα στη παραγωγή. Πολυεπίπεδος και με εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρια, ήχος. Τα μπάσσα πάλλονται , σχεδόν στα όρια του ακουστικού φάσματος, σέρνοντας το ρυθμό, με όλα τα υπόλοιπα έγχορδα να ‘χορέυουν’ γύρω του. Τα τύμπανα διανθίζονται με κρουστά όπου κύριος υπαίτιος φαντάζομαι είναι ο αξιαγάπητος Lichens/Robert A.A. Lowe, κλείνοντας όμως το μάτι και στο έτερο συγκρότημα του ντράμμερ Emil Amos, τους Grails. Τα φωνητικά είναι και αυτά πιο ποικιλόμορφα, όπου πέρα από τη mantra της Kate Ramsey (Maha Mrityunjaya Mantra, χοντροκομμένα, η mantra που καταπολεμάει το θάνατο), αλλά και το sample στο ‘Sinai’, ο ίδιος ο Cisneros δείχνει στο ‘Haqq-al-Yaqin’ διάθεση πειραματισμού, διαφοροποιόντας ελάχιστα όμως το χαρακτηριστικό του στυλ.

Εμένα το βήμα τους αυτό με βρίσκει σύμφωνο, μιάς και το Advaitic Songs έχει ήδη μπεί στα top του έτους. Δεν είναι όμως για όλες τις ώρες, όπως δεν είναι και για όλα τα αυτιά. Αυτό δεν το λέω με καμία ελιτιστική διάθεση, αλλά αντιλαμβάνομαι πως, όσο και προσωπικά να γουστάρω που η δισκοθήκη μου αρχίζει και μοιάζει με εικονοστάσι, άλλο τόσο οι επιλογές των Om έχουν ξενερώσει κόσμο εδώ και λίγα χρόνια.

Enjoy Responsibly