Με τον Keyser μέχρι που βρεθήκαμε έξω από το χώρο του live την τρίτη, δεν είχαμε ανταλάξει άλλη κουβέντα πέρα από επιφωνήματα τύπου Ώ θεοί τι είδαμε΄, ΄μαλάκααααα΄ 'Σλίίίίίίίπ!'. Με την εμφάνιση των Sleep να είναι ακόμα νωπή, σε σημείο που άφηνε ακόμα λεκκέ στα ρούχα μου, το ραντεβού κανονίστηκε για τις οχτώμιση έξω από το σιξ ντογκς. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάναμε τους Kadavar, και οι λόγοι ήταν αρκετοί. Πρώτα απ'όλα ο δίσκος τους γαμάει, έπειτα το αντίτιμο της εισόδου παραήταν μικρό για να με βάλει σε δεύτερες σκέψεις. Τέλος, όσο οι συναυλίες που γίνονται κυριακή βράδυ είναι λίγο ξενέρωτες λόγο της εργάσιμης την άλλη μέρα, τόσο οι μεσοβδόμαδες συναυλίες λειτουργούν χαλαρωτικά στην ψυχική υγεία.
Godsleep λοιπόν, φορτσάτοι από το Freak Valley Festival, και παρά τα δέκα άτομα που είχαν στηθεί από κάτω δεν μοιάζει να πτοήθηκαν. Στιβαρός ήχος, αρτιότατο παίξιμο και μιά χαρά σκηνική παρουσία, που μας ανάγκασε σιγα σιγά να μπούμε στο mood τους και να ζεσταθούμε. Προσωπικά θα ήθελα σε σημεία να ακούσω και κάτι ακόμα από τα παιδιά, κάποιες αλλάγές στο mid-tempo παίξιμο τους, και ο λόγος που το λέω αυτό είναι γιατί που άφησαν αρκετά καλή εντύπωση, και θα περιμένω να ακούσω το καινούργιο δίσκο τους.
Ηρθε η ώρα να ανέβουν οι Kadavar, στην σκηνή, με μία παρουσία πού θα μπορούσες να πείς πως ήταν αρχικά αμήχανη. Τους ακούς να παίζουν όμως και είναι σαν να μυρίζεις δίσκους βινυλίου, πεταμένους και μουχλιασμένους, που έχουν να ανοιχτούν καμιά δεκαετία. Οι γερμανοί μας απέδειξαν μπροστά στα μάτια μας πως ΕΝΑ ΡΟΚ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΑ LIVE.Θεμιτό είναι να έχεις κυκλοφορίσει καλό υλικό, αλλά είναι τρομερής σημασίας το να μπορείς να το υποστηρίξεις ζωντανά. Οι εκτελέσεις των τραγουδιών τους φάνταζαν συναισθηματικά πιο δυνατές απο την ηχογράφιση, σε σημείο που ενώ είχα σχηματίσει μια άποψη σχετικά με το ποιό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους, καθ'όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους, έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται 'Αυτό είναι το καλύτερο του δίσκου!', 'Όχι... περίμενε... αυτό είναι το καλύτερο!'. Σαν παιδί σε παγωτατζίδικο που δεν ξέρει τι να πρωτο δοκιμάσει...
Οι La Otracina λίγο με είχαν συναρπάσει όταν, εν'όψει του live, είχαν καθίσει να ακούσω το υλικό τους. Να πω την αλήθεια, ακόμα και μετά την εμφάνιση τους πάλι την ίδια γνώμη έχω, αλλά είναι καθαρά θέμα γούστου. Με μία εξαίρεση. Θα αποτελούσε προσβολή, να θεωρήσεις τον μπασίστα τους, rythm section. Ο τύπος ήξερε τις δυνατότητες του 5χορδου και τις χρησιμοποιούσε στο έπακρο. Ως ερασιτέχνης μπασίστας, μου είναι πάντα ευχάριστο να ακούω το όργανο αυτό να έχει και μελωδικό και ρυθμικό ρόλο, και να ακούω κόσμο να ξέρει πάνω από 2 κλίμακες (εγώ ξέρω μόνο μία!).
Με τον Keyser μέχρι που βρεθήκαμε έξω από το χώρο του live την τρίτη, δεν είχαμε ανταλάξει άλλη κουβέντα πέρα από επιφωνήματα τύπου Ώ θεοί τι είδαμε΄, ΄μαλάκααααα΄ 'Σλίίίίίίίπ!'. Με την εμφάνιση των Sleep να είναι ακόμα νωπή, σε σημείο που άφηνε ακόμα λεκκέ στα ρούχα μου, το ραντεβού κανονίστηκε για τις οχτώμιση έξω από το σιξ ντογκς. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάναμε τους Kadavar, και οι λόγοι ήταν αρκετοί. Πρώτα απ'όλα ο δίσκος τους γαμάει, έπειτα το αντίτιμο της εισόδου παραήταν μικρό για να με βάλει σε δεύτερες σκέψεις. Τέλος, όσο οι συναυλίες που γίνονται κυριακή βράδυ είναι λίγο ξενέρωτες λόγο της εργάσιμης την άλλη μέρα, τόσο οι μεσοβδόμαδες συναυλίες λειτουργούν χαλαρωτικά στην ψυχική υγεία.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου