Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Διασκευές Melvins, μέρος δεύτερο

                                           Those who are afraid to live // They demand a sacrifice
Τι μουσική παίζουν οι Melvins; Οι πιο εύκολες ερωτήσεις συνήθως έχουνε και τις πιο δύσκολες απαντήσεις. Οι ίδιο δηλώνουν πιο επηρεασμένοι απο τους Black Flag, και θέλησαν να αντιγράψουν το hardcore/punk τους, χαμηλώνοντας της ταχύτητες και αυξάνοντας τον όγκο. Γενικότερα, οι Melvins ανήκουν σε μια γκρίζα περιοχή και μπορείς να πείς πως είναι πολλά πράγματα, ή και πάλι όχι. Νομίζω οποιοσδήποτε fan τους θα συμφωνήσει, ένας από τους λόγους που τους κάνουνε τόσο αγαπητούς, μεταξύ άλλων, είναι και η αίσθηση αποκρυπτογράφησης που δημιουργεί στον ακροατή.

 Τι σχέση έχει αυτό με τον σημερινό, δεύτερο μέρος, του αφιερώματος; Απλό. Ενα συγκροτήμα, το οποίο οι Melvins έχουν επιλέξει αρκετές φορές να διασκευάσουν, ανήκει και αυτό σε αυτή την γκρίζα ζώνη. Μιλάω για τους Flipper. Την εποχή λίγο μετά την πτώση του πρώτου κύμματος του punk, δημιουργήθηκαν αρκετές τάσεις. Πέρα λοιπόν από αυτούς που επέλεξαν να συνεχίσουν να ανεμίζουν το μαύρο λάβαρο του punk, υπήρξαν – και υπάρχουν-  κάποιοι που θέλησαν να ‘πειράξουν΄λίγο τον ήχο. Οι Flipper λοιπόν δημιουργήθηκαν το 1979 στο San Francisco και κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, το Album – Generic Flipper, το 1982. Αργοί και heavy για την εποχή και για την σκήνη από την οποία προέρχονταν, άφησαν ανεξίτηλο σημάδι σε μια γενιά μουσικών που στις αρχές των 80’s είχαν τα αυτιά και τις καρδιές τους ανοιχτές.

 Οι Melvins έχουν κάνει αρκετές διασκευές σε τραγούδια της συγκεκριμένης μπάντας ( Someday, Way of the World, Love Canal), επέλεξα το Sacrifice όμως, γιατί προσφέρει και μια ιδέα για την αυθεντική εκτέλεση, αλλά και μέρος της αρρώστιας τους. Οι Melvins το κυκλοφόρισαν το 1992 στο δίσκο Lysol, η αυθεντική εκτέλεση είναι από τον δίσκο Gone Fishin’ του 1984.


Δωράκι

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

ΚΑΡΑΚΛΑΣΣΙΚ Απρίλιος 2012: Killing Joke - Killing Joke (1980)

Οκ, με ξέρετε. Είμαι παθολογικά underground ευτελής τυπίσκος. Όσο και να γουστάρω αρκετά από τα λεγόμενα "μεγάλα κλασσικά" (όχι αυτά με τον Μίκι Μάους και τον Ντόναλντ, αν και αυτά γαμάνε επίσης), δεν γίνεται το δικό μου "Καρακλάσσικ" να περιλαμβάνει κάποιο από αυτά. Γι' αυτό και στο παρόν αφιέρωμα θα παρουσιαστεί το μεγαλύτερο κλασσικό underground διαμάντι (κατ' εμέ πάντα ε) που δημιουργήθηκε ποτέ.

Οι Killing Joke δεν είναι η καλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Δεν είναι καν η καλύτερη post-punk μπάντα όλων των εποχών. Ούτε κατά διάνοια. Οι Joy Division, οι Television, οι Wipers και κάποιες ακόμα μπορούν να τσακώνονται μεταξύ τους γι' αυτόν τον τίτλο. Οι Killing Joke είναι, όμως, αναμφίβολα η πιο επιδραστική μπάντα εκείνων των καιρών (τέλη του '70 - αρχές '80), άντε μαζί με τους Melvins. Ο κατάλογος των συγκροτημάτων που τους έχουν αποδώσει credits, είναι ατέλειωτος. Από τους Nirvana (απλά ακούστε αυτό και μετά αυτό, για να καταλάβετε) και τους Nine Inch Nails μέχρι τους Metallica (οι οποίοι έκαναν και μια εξαιρετική διασκευή στο The Wait) και τους Ministry.

Ο λόγος που έκανε τους Killing Joke να ξεχωρίζουν σε σχέση με τις υπόλοιπες post-punk μπάντες εκείνης της εποχής είναι ότι πάντρεψαν το post-punk, το new wave και το gothic rock της εποχής με το metal. Κανένας άλλος δεν ακούστηκε τόσο heavy τότε, όσο αυτοί. Και μόνο δηλαδή να ακούσει κανείς το The Wait και να πάρει μερικά λεπτά αναλογιζόμενος ότι αυτό το πράγμα βγήκε το 1980, παθαίνει ένα μικρό ταράκουλο.

Αυτό εδώ είναι λοιπόν το ομώνυμο, αυτοχρηματοδοτούμενο -γι' αυτό και καθίσταται αυτόματα ως underground- ντεμπούτο των Killing Joke. Ένα διεστραμμένο, σκοτεινό, παράξενο αριστούργημα. Τα new wave synths συνδυάζονται εκπληκτικά με τα εκρηκτικά, βαριά riffs και ένα rhythm section εκπληκτικό, που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, ενώ τα noise samples μαζί με τον χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας σηματοδότησαν την έναρξη του industrial, κάτι που εξέλιξαν σε εκπληκτικό βαθμό από τις αρχές του '90 και μετά όταν και καθιερώθηκαν σαν μια κλασική industrial metal μπάντα. Όλα τέλεια αλλά χωρίς τη χαρισματική φωνή του Jaz Coleman, όλα θα έμοιαζαν άδεια. Η βραχνή, αψεγάδιαστη φωνή του με την σπάνια θεατρικότητα, ντύνει με ιδανικό τρόπο τις συνθέσεις και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της μετά-αποκαλυπτικής ατμόσφαιρας του δίσκου. Μέγας αποκρυφιστής ο ίδιος, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε να τραγουδάει, κηρύττει για το τέλος του κόσμου μέσα από βαθιά πολιτικοποιημένους στίχους που επεκτείνονται σε ζητήματα περί θανάτου, εξορίας, ελευθερίας και ανθρώπινης υπόστασης.

Μετά τον παρόντα δίσκο, ακολούθησαν ακόμα 14, με τελευταίο το φετινό πολύ καλό "MMXII". Άσχημες στιγμές δισκογραφικά είχαν 2-3, αλλά γενικά η συνέπεια τους με την τελειότητα είναι αξιοθαύμαστη. Παρ' όλο που συνθετικά μεγαλούργησαν κι αργότερα, με φανταστικές κυκλοφορίες που προσωπικά θεωρώ καλύτερες από το ντεμπούτο (ειδικά το "Pandemonium" (1994) και το ομώνυμο του 2003), σε επιδραστικότητα αυτό θα στέκει για πάντα αγέρωχο στην κορυφή. Αυτό είναι λογικό και φυσιολογικό όμως. Πόσες φορές ν' αλλάξει κανείς την ιστορία;

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Προσοχή, ακολουθεί μουσική διαφήμιση.


 Ένα από τα αμαρτήματα στα οποία υποπέφτουν οι μεταλαδες είναι ο απροκάλυπτος οπαδισμός και η ένταξη σε δύο «αντίπαλα» στρατόπεδα. Αυτό των Metallica και αυτό των Iron Maiden. Συνήθως κάτι τέτοιο παρατηρείται σε μικρές ηλικίες, μικρότερες από τα 18 χρόνια  και ως εκ τούτου θεωρείται από πολλούς, ένα υγιές και απαραίτητο στάδιο από το οποίο όλοι περνάνε για να ενηλικιωθούν μουσικά.

 Έτσι λοιπόν, ΩΡΙΜΑΖΟΝΤΑΣ κάποιος, ΩΦΕΙΛΕΙ να κατανοήσει ότι στο Heavy Metal ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΔΥΟ (2) ΜΕΓΑΛΑ συγκροτήματα και να αναλογιστεί ΤΙ ΤΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΒΙΑΣΤΕΙ ΝΑ τους υπερασπιστεί μέχρι θανάτου.

 Αυτά για τους μικρούς και ανόητους φίλους μας που ακούνε μέταλ. Στις 6 του Μάη όμως, τον πρώτο λόγο έχουν άνθρωποι άνω των 18 ετών και κανένας νεανικός παρορμητισμός δε θα ληφθεί υπ’ όψιν ως ελαφρυντικό. Και οι συνέπειες είναι πολύ χειρότερες από οποιοαδήποτε κατσάδα, οποιουδήποτε (καλώς ή κακώς εννοούμενου) μεταλοπατέρα.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

High on Fire - De Vermis Mysteriis (2012)

Σημαντική σημείωση για όποιον μπεί στην διαδικασία να διαβάσει το κείμενο που αφορά το De Vermis Mysteriis: ο συγκεκριμένος δίσκος έβαλε την παρέα σε πολύωρες συζητήσεις για τον ήχο, το εξώφυλλο, τις αλλαγές, τον Kurt Ballou και τις διαφορές με τις προηγούμενες κυκλοφορίες. Στον έναν το Snakes for the Divine είναι Maiden, στον άλλο το όνομα πίσω από την κονσόλα είναι εγγύηση ποιότητας, αφορισμοί για το Death is this Communion, αμερικάνικο doom, μπύρες και μασχαλίλα. Αδιαπραγμάτευτα πολύτιμες ώρες κουβέντας μεταξύ nerds δηλαδή. Τα παρακάτω απότελούν την άποψη μου, με την οποία δεν έχω βρεί κανέναν να συμφωνεί απόλυτα


Πρώτα απ'όλα μιλάμε για την 6ή δισκογραφική δουλειά των High on Fire και του πολέμαρχου Matt Pike, αυτό και μόνο του αποτελεί γεγονός. Η μπάντα μέσα από αυτα τα άλμπουμ έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα πιστό ακροατήριο,  και το όνομα High on Fire να γίνει συνώνυμο με έναν συγκεκριμένο ήχο, τον οποιό έχουν προπαθήσει και άλλοι να τον κοποιάρουν και να τον προσαρμόσουν. Αμα τύχει και ακούσεις οποιοδήποτε κομμάτι τους σε ανύποπτο χρόνο, ξέρεις σίγουρα ότι είναι HoF ακόμα και αν δεν μπορείς να ονομάσεις τον τίτλο. Αυτό ισχύει και για το De Vermis Mysteriis. Ο ίδιος ο Matt έχει αναδειχθεί σε ήρωα του ακραίου ήχου, τόσο για τα γαλόνια που φοράει, όσο για τον ξεχωριστό τρόπο που ταλαιπωρεί την κιθάρα του. Και οι έξι δίσκοι λοιπόν, πληρούν κάποια στάνταρ καφρίλας, επικούρας, αδυσώπητης ριφολογίας και ανηλεούς drumming. Αυτά είναι τα γεγονότα. Από εδώ και πέρα περνάμε στις λεπτομέρειες.

Καλό το εξώφυλλο, ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να έχω την δυνατότητα να ακούσω τον δίσκο χαζέυοντας το εξώφυλλο για όσο διαρκεί το De Vermis, αλλά... αλλά δεν είναι Ropper. Μπορεί να ο Arik Roper να είναι το στανταράκι για σχεδιασμό εξωφύλλου μιας ολόκληρης σκηνής, αλλά στο μυαλό μου High on Fire με εξώφυλλο δια χειρός Roper είναι σαν ψωμί με μερέντα ( με εξαίρεση το εξώφυλλο των Buzzov-En για το Welcome to Violence που είναι από τα καλύτερα που έχω δεί). Βγάζοντας αυτο το παράπονο για το φαίνεσθαι από μέσα μου, που δεν είναι μόνο δικό μου παράπονο, προχωράω στην ουσία των πραγμάτων που είναι το ακούγεσθαι.

Το De Vermis Mysteriis δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος. Με εξαίρεση το εναρκτήριο Serums of Liao και το τρομερο Madness of an Archtect δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποια άλλη σπουδαία στιγμή. Μη με παρεξηγήσεις, όλος ο δίσκος ακούγεται νεράκι αλλά πιστευώ πως ο καθένας, ανάλογα και με το προσωπικό του γούστο, δεν θα βρεί πάνω από τρία κομμάτια να ακούσει στο repeat. Φτάνοντας στο θέμα του ήχου, εδώ και πάλι παίζει σημαντικό λόγο το αυτί του εκάστοτε ακροατή. Δεν θα μπώ στην διαδικασία να πω αν εμένα μου άρεσε ή όχι αυτό που άκουσα -που δεν τρελάθηκα κιόλας να πω την αλήθεια-, άλλωστε, ποιός χέστηκε για την γνώμη μου, την στιγμή που το να αποκτήσει ο καθένας την δική του είναι μόλις 3 κλικ και ένα captcha μακρία. Ο Kurt Ballou που έχει αναλάβει την παραγωγή έχει φροντίσει ώστε να δώσει μια διαφορετική αισθητική στο δίσκο, μία πιο πριμαριστή και μονολιθική χροιά στο όλο εγχείρημα, μία πιο thrash προσέγγιση στην μουσική των High on Fire. Κατά κάποιο τρόπο μπορώ να καταλάβω γιατί επιλέχθηκε να γίνει αυτό, μπορώ να κάνω μόνο εικασίες βέβαια.

Οι High on Fire έχουν περισσότερους οπάδους από τον γενικότερο Soner/Sludge/Doom χώρο παρά το γεγονός πως παίζουν heavy και metal. Εχουν το στίγμα πως είναι χασικλίδες αμερικάνοι με χαμηλοκουρδισμένες βαριές κιθάρες -που είναι, αλλά δεν αποτελεί την ραχοκοκκαλιά της έμπνευσης τους-. Ο Matt έπαιζε στους Sleep εν πάσι περιπτώση, και οι τύποι έχουν δίσκο ονόματι Dopesmoker. Και επειδή το φαίνεσθαι αποτελεί παγίδα και για τον πιο ψιλιασμένο ακροατή, πόσο μάλλον για τον επιφανειακό μουσικόφιλο (το λέω χωρίς ίχνος ειρωνίας) οι High on Fire ίσως έχουν μείνει στην απ'έξω απο ένα ευρύτερο κοινό. Εξού και ίσως ο πιο 'παραδοσικος' metal ήχος στο τελευταίο δίσκο να αποτελεί μια στροφή για αυτούς. Και δεν θέλω να μπερδέψει κανείς το παραδοσιακό με το έυπεπτο. Ο δίσκος είναι γαμημένα heavy και,ως συνήθως, καλό είναι να αποφέυγεται η ακρόαση του υπό την επήρεια αγχούς και γενικότερων γαμώτηνκενωνία συναισθημάτων, όπως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ή περιμένοντας στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας. Διαφορετικά τα δόντια σας μπορεί να βρεθούν επικύνδυνα κοντά στην καρωτίδα της απέναντι γριάς ή του ξενέρωτου μεσήλικα με γραβάτα που εδώ και τόση ώρα κάνει ότι δεν σας βλέπει γιατί μιλάει στο τηλέφωνο.

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Red Fang, Lord 13, Phase Reverse live @ An club

Φτάνοντας κατα τις 9 και μισή στο An δυστυχώς με ενημερώνουν πως οι Phase Reverse είχαν ήδη ανέβει στην σκηνή απο τις 9 παρα κάτι. Τέλος πάντων σκέφτομαι, δικό μου το φταίξιμο, από την επόμενη φορά θα έχω υπόψιν μου πως υπάρχει πάντα η περίπτωση τα live να ξεκινάνε στην ώρα τους. Πόντος για τους διοργανωτές, τα τρία τους για εμένα. Ή μάλλον, 2 πόντοι για τους διοργανωτές και το πρόμο που βγάλανε. Λίγη ωρίτσα μετά λοιπόν στην σκηνή ανεβαίνουν οι Lord 13, φανερά ευδιάθετοι. Είχα αρκετό καιρό να τους δώ live, είναι και το άλμπουμ τους πολύ καλοδουλεμένο (τσάμπα πράμα από το site τους), με αυτά και με αυτά την περίμενα αυτή τους την εμφάνιση. Οι ίδιοι ήταν άψογοι σε όλη την διάρκεια του σετ, με πολύ καλό και καθαρό ήχο και με ρυθμό στις εναλλαγές κομματιών. Παίξαν χωρίς να κουράσουν και όχι λιγότερο από ό,τι έπρεπε. Το καλό όμως, και αυτό που εγώ πάντα χαίρομαι, είναι πως και εμείς από κάτω δείχναμε να ανταποκρινόμαστε πολυ καλά στην εμφάνιση τους, κουνηθήκαμε,  τραγουδίσαμε τα ρεφρέν παρέα και γενικά υπήρχε ένα όμορφο πάρε δώσε.
Στους Red Fang λοιπόν... Αν μη τι άλλο, το να έχεις πίσω σου μια εταιρία επιπέδου Relapse είναι μόνο καλό, τόσο για το συγκρότημα, όσο και για τον ακροατή. Η μπάντα θα λάβει το καλύτερο δυνατόν promotion, με αποτέλεσμα να μπορεί να κάνει σχεδόν σε ένα χρόνο δύο live στο ίδιο μαγαζί, με πάνω κάτω την ίδια τιμή εισιτηρίου, όμως αυτη την φορά ώς headliners ( την προηγούμενη εμφάνιση την είχαν κάνει μαζί με The Ocean και Intronaut στις 4/6/11) και να το γεμίζει το μαγαζί, με μόλις 2 κυκλοφορίες. Το καλό για τον ακροατή είναι πως έχει μάθει να εμπιστεύεται αυτές τις εταιρίες. Ξέρουμε πως η Relapse θα μας πουλήσει κάτι καλό (για προιόν μιλάμε), και σπάνια πέφτουμε έξω. Αυτή ήταν και η ενσταση μου με τους Red Fang, ένιωσα πως μου σπρώχνανε στην μάπα το όνομα τους, μια πλήρης αποδόχη πως είναι the next best thing. Πιθανότατα αυτή είναι και η αλήθεια (ότι έχει πέσει σπρώξιμο κάργα), αλλά μόλις στο δεύτερο κομμάτι με κάνανε να τα ξεχασω όλα. Ακόμα και σε κομμάτια τους που δεν είχα δώσει πολύ σημασία όταν άκουγα τον δίσκο στο σπίτι, ζωντανά τα είδα και τα άκουσα να πέρνουν άλλη ορμή και να είναι 5 σκάλες πιο πάνω σε ένταση. Μπορεί η συνολική διάρκεια να ήταν λίγη, θα ήταν γαμώ να γεμίζανε λίγο τον χρόνο με καμιά διακσυεή Melvins, τύπου Mastodon στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, αλλά δεν πειράζει. Η ποιότητα ήταν αυτή που μετράει.
Γαμώ τις μπάντες οι Red Fang. Μου αρέσουν γιατί ακούμε την ίδια μουσική, και διασκεδάζουμε με τον ίδιο τρόπο, βέβαια με αυτούς πάνω από την σκηνή και εμένα από κάτω. Απο την σκηνή. Δηλαδή όχι από κάτω, μπροστά αλλά και με τέτοια διαφορά ύψους, έτσι ώστε να μπορώ να τους βλέπω από την μέση και πάνω χωρίς να πιάνεται ο σβέρκος μου.


Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Amon Amarth, Karma Violens Live Fuzz Κυριακή 22 Απριλίου 2012



Δεν πρόλαβα τους Karma Violens, και γι' αυτό αρχικά, θα ήθελα η διοργανώτρια εταιρία να λάβει σοβαρά υπ’ όψην της ότιτα δελτία τύπου που αφορούν συναυλίες που πραγματοποιούνται ημέρα Κυριακή, επιβάλλεται να ανακοινώνουν ώρα έναρξης…

Δεν είμαι φανατικός οπαδός των Amon Amarth, αλλά την προηγούμενη φορά που τους είδα είχα μείνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τι καλύτερο λοιπόν από το να περάσεις τη νύχτα σου με βαριά μουσική και πολύ καλή παρέα. Ευτυχώς η σουηδική μπάντα δε με απογοήτευσε ούτε τώρα. Βλέπεις, εκτός του ότι τα τραγούδια τους είναι εξαιρετικά, αποδίδουν τα μέγιστα και πάνω στο σανίδι.

Έχοντας ένα επιβλητικό πανό με το εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου τους, Sutur Rising, οι Amon Amarth κατάφεραν μέσα από ένα σχεδόν δίωρο κάφρικης Death Metal «ηχολουσίας» να μας βγάλουν ευγενή συναισθήματα. Οι καλά κριμένες σε μάχιμα επικά riffs μελωδίες έχουν τη δυνατότητα να σε ταξιδέψουν σε μέρη και καταστάσεις μυθολογικές, αν αφήσεις βεβαίως στην άκρη την όποια Death Metal σοβαρότητα που έχεις συνηθίσει μετά από ακροάσεις ενδοσκοπικών αλλά και χυδαίων δίσκων του ιδιώματος.

Ο Johan Hegg είναι καταπληκτικός performer και βάζω στοίχημα ότι είναι και φανταστικός τύπος. Από τη μία έχεις τον ξανθό γίγαντα με τα βαθιά growls που κοπανάει το σβέρκο του ασταμάτητα και πνέει ζωή στις μυθικές θεότητες των στίχων του, από την άλλη βλέπεις στη σκηνή τον κολλητό σου που μόλις έφτιαξε μπάντα και παίζει για τους φίλους του, χαμογελώντας από την καρδιά του.

Η ειλικρίνεια, η απόδωση, οι riff-άρες και τραγούδια όπως το The Pursuit Of The Vikings συνέβαλαν στο να φυσήξει ούριος άνεμος στο πολεμικό πλοίο των Amon Amarth και σε αυτή τους την εμφάνιση. Το ότι το κοινό το πήρε πάνω του και μετέτρεψε την πλατεία σε πεδία μάχης με τις πολεμοχαρείς ιαχές του το είπα; Μπράβο σας, έγινε του Loki το κάγκελο!

Michael Schenker’s Temple Of Rock, Fury UK Live Fuzz Παρασκευή 20 Απριλίου 2012



Οι Fury Uk που άνοιξαν την βραδιά, κατάφεραν να αποσπάσουν το χειροκρότημα το κοινού παρόλο που στην αρχή της εμφάνισής τους, παρακολουθούσε κάπως αδιάφορο. Μεταξύ μας όμως, το μελωδικό hard rock τους που θα ήθελε να ήταν βγαλμένο από τους Skid Row του Slave to the Grind και οι συνεχής ποζεριές τους, παρ΄όλο που ταίριαζαν μια χαρά στο ύφος της βραδιάς, δεν ήταν και κάτι ιδιέταιρο.

Λίγο πριν τις έντεκα έκανε την εμφάνισή της η ευρωπαική έκδοση του Temple Of Rock (o Schenker έχει διαφορετικά line ups για την αμερικάνικη και ιαπωνική περιοδεία). Άλλοι δύο σκορπιοί στη σκηνή λοιπόν, ο Francis Buchholz και o Herman Rarebell σε μπάσο και drums αντίστοιχα, πλαισιωμένοι από τον Doogie White (ex-Rainbow, ex-Malmsteen, Cornerstone) στη φωνή και τον κιθαρίστα Wayne Findlay (ex-Vinnie Moore, MSG).

Το setlist εμπεριείχε κομμάτια από όλη την καριέρα του Michael. Στα Scorpions και MSG τραγούδια ο Doogie απογείωσε την εμφάνιση της μπάντας, αποδεικνείωντας γιατί προτιμάται από τόσους guitar heros. Μπορεί να ζοριζόταν σε κάποια σημεία, αλλά η χροιά της φωνής του και η σκηνική του παρουσία μετέτρεπαν κάθε τραγούδι σε rock party. Από την άλλη, στα UFO τραγούδια κρίνεται ανεπαρκής. Πιθανόν να είναι η στόφα τους τέτοια που απαιτούν μεταχείριση αποκλειστικά από σκληροπυρηνικούς Βρετανούς πότες….

Ο Michael Schenker, έδεσε κόμπο τις flying-v του και μας αποζημίωσε που παρευρεθήκαμε. Τόσο η μπάντα που έχει συνθέσει, όσο και το βαρύ συναισθηματικό φορτίο που εκπέμπει η ταστιέρα του, έκαναν τη συναυλία απολαυστική. Μακάρι όμως να έλειπαν κάποια κομμάτια Scorpions (πχ το Rock You Like A Hurricane στο οποίο κανονικά δεν έπαιζε καν ο Μιχαλάκης!)και στη θέση τους να βρίσκονταν κάποια από την Mcauley Schenker περίοδο των MSG. Εικάζω ότι πριν έρθει στη χώρα μας, τηλεφωνήθηκε με τον αδελφό του, Rudolf και ενημερώθηκε για την Scorpions mania που διακατέχει το ελληνικό ακροατήριο! Ας ελπίζουμε να μην αργήσει τόσο να μας ξανάρθει.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Οδηγός για σωστή χώνεψη, από το TasteCornucopia


Κατάνυξη, συγχώρεση, περισυλλογή. Οι μέρες του πάσχα αποτελούν την σημαντικότερη γιορτή για τον Χριστιανισμό από πνευματική άποψη, αλλά ως γνήσια τέκνα ορθόδοξων χριστιανών, μεγαλωμένοι στην Ελλάδα, γνωρίζουμε πως αυτό είναι η μισή αλήθεια. Πιθανότατα για τους περισσότερους από εμάς η θρησκευτική πλευρά του Πάσχα είναι το παρελκόμενο ανηλεούς καταβρόχθησης. Το Πάσχα μας κάνει να θυμόμαστε γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε σητν κορυφή της τροφικής αλυσίδας, παμφάγα όντα με μηδενικούς ενδοιασμούς να φάμε απο πρασινάδες, αυγά, σιτηρά, νεφρά, εντόσθια και ως αποκορύφωμα να περάσουμε ένα παλούκι απο άκρη σε άκρη ενώς αρνιού και να φάμε μέχρι και τα κόκκαλα. Fuck yeah! Βέβαια έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως αυτή η ολοκληρωτική πτώση στο αμάρτημα της λαιμαργίας γίνεται αυστηρά για λόγους επιβίωσης, μιας και δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο για τροφή μέχρι και την Τρίτη μετά τα πάσχα, μιας και όλα τα ταχυφαγεία, στην Αθήνα τουλάχιστον, είναι κλειστά.
Όλα έχουν ένα τίμημα όμως. Και όχι δεν μιλάω για τα κιλά που βάλαμε, έχουμε το απίστευτο προνόμιο να είμαστε άντρες και να μην μας νοιάζουν τέτοιες λεπτομέριες, μιλάω για την δυσκολία της χώνεψης. Τι καλύτερο λοιπόν απο λίγη μουσικούλα, αραχτοί σε κάποιο καναπέ σε ημιλυπόθυμη κατάσταση. Ετσι κι' αλλιώς ο 15αύγουστος, η επόμενη μεγάλη θρησκευτική γιορτή, είναι τόσο ξενέρωτη που η παράδοση μας δεν την έχει καν συνδέσει με την μάσα.
Ακολουθεί λοιπόν μια σειρά επιλογών από εμάς του taste cornucopia, αν και λίγο καθυστερημένα, που μπορεί να λειτουργήσει το ίδια θαυματουργά με το να σου προσφέρει παγωμένη σοδίτσα ο Χριστός ο ίδιος στον μυστικο δείπνο. ( Το κείμενο ήταν να ανέβει Δευτέρα του πάσχα αλλά είμαστε τεμπέληδες, κρατήστε σημειώσεις για του χρόνου)



Amberclock


Η χώνεψη είναι μια ώρα για κάποιους δύσκολη, για κάποιους απολαυστική. Σε οποιαδήποτε περίπτωση εκείνη τη στιγμή τη μουσική μου τη φαντάζομαι όπως το άραγμά μου. Μπαλκονάκι εξοχικού, ανοιξιάτικος ήλιος που να υποννοεί καλοκαίριασμα, δροσερό αεράκι, χαλάρωση σε συνδυασμό ρεμβάσματος μερικά βήματα πρίν από ευχάριστη νύστα. Από το Perth του Bon Iver το οποίο ποτέ δεν φτάνει το κρεσέντο που υποννοεί και το υπέροχα μονότονο Hear the Children Sing μέχρι τους Madrugada και το There is No Food (το αν η ειρωνία του τίτλου είναι συμπτωματική το αφήνω στην κρίση του ακροατή/αναγνώστη) δεν υπάρχουν εκρήξεις, εκπλήξεις, θορυβώδεις εισβολές, high tempo. (ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν εγγυόμαστε το ίδιο για τους υπόλοιπους κάφρ… εεε συναδέλφους). Και αν το αφιέρωμα σας ήρθε λίγο αργά για αυτό το σκηνικό, ε, και του χρόνου. Or not.

1. Bon Iver - Perth
2. Lungfish - Hear the Children Sing
3. Nick Cave & The Bad Seeds - Straight to You
4. Madrugada - The Kids are on High Street
5. Have a Nice Life - There is no Food



Batman

1 Led Zeppelin – In My Time Of Dying : Μόλις τελειώσει η λαίμαργη κατανάλωση των φαγητών αλλά και του γλυκού, οι ελπίδες να επιβιώσεις φαντάζουν μηδαμινές…
2 Mastodon – Megalodon: Η περηφάνια για το γεμάτο οικογενειακό τραπέζι που εξολοθρεύτηκε, έγκειται στο γεγονός ότι αθροιστικά, ισοδυναμεί σε βάρος με τον προϊστορικό καρχαρία. Και απαλύνει και τον ευχάριστο στομαχόπονο σαν σόδα.
3 Morrissey – Meat Is Murder : Μια ευχάριστη post- cannibalism ασχολία είναι να ακούω τις φυσιολατρικές ανησυχίες του Morrissey και των ανθρώπων που δακρύζουν στο άκουσμά του και να γελάω ειρωνικά και σαρδόνια με την κοιλιά γεμάτη ατενίζοντας το μισοτελειωμένο, σουβλισμένο ζώο. Χριστός Ανέστη φλώροι!
4 Saturnalia Temple – Black Magic Metal : Έχοντας φάει κοκορέτσι μέχρι θανάτου, η δομή αυτού του τραγουδιού μου θυμίζει το πόσο αργά πρέπει να τα γίνουν όλες οι κινήσεις ώστε να χωνέψω αναίμακτα.
5 Tankard – The Morning After : Δευτέρα του Πάσχα πρωί, το hangover δεν είναι από αλκοόλ αλλά από το πολύ φαγητό. Όσο και να προσπάθησες…



Azarak

Έχω συνδέσει την διαδικασία την χώνεψης του οβελία με την επιστροφή στην Αθήνα, είτε μετά από το παραδοσιακό οικογενειακό γεύμα, είτε μετά από κάποια απόδραση με αφορμή την αργία του πάσχα. Μέτα το νταβαντούρι του ψησίματος πάντα με πιάνει η ανάγκη να γυρίσω πίσω στην βάση μου. Ο ένας λόγος είναι ότι λατρέυω την άδεια πόλη. Ο δεύτερος λόγος είναι πως μετά το σαλόνι του σπιτιού μου, η θέση του οδηγού είναι η σημαντικότερη θέση για σωστή ακρόαση μουσικής. Η διαδικασία της πέψης χρειάζεται μόνο ελαφριές κινήσεις των ποδιών και των χεριών, όχι υπερβολική άσκηση, και όχι πολλές κουβέντες. Το τοπίο σιγά σιγά να αλλάζει και το κατουρημένο κίτρινο του Αττικού ουρανού να είναι ορατό από το ύψος της Χαλκίδας ή των Μεγάρων. Αυτη η επιλογή θα μπορουσε να αποτελείται απο τραγούδια-φόρο τιμής στους 4 τροχούς, αλλά αποφάσισα να κάνω μία επιλογή από ό,τι άκουσα στην φετινή μου επιστροφή, Από το Πήλειο στον Βύρωνα έχουμε αρκετά χιλιόμετρα να καλύψουμε ακόμα, και όταν η παρέα έχει διαφορετικά ακούσματα τότε ενδιαφέροντες αλχημείες συμβαίνουν.




Keyser

'Με ανώδυνο τρόπο βυθίζομαι ξανά, στην αγκαλιά των λαίμαργων αμαρτωλών ενστίκτων μου...'
'...η θυσία έχει πραγματοποιηθεί και μια φωτιά πλυμμηρίζει τα σωθηκά μου...'
'...Ο Σατανάς με κυριέυει ενώ η αλχημεία λαμβάνει χώρα εν μέσω ένδοξων τυμπανοκορουσιών...'
'...Η πύρινη λάβα ανακουφίζει κατρακυλώντας, και με ένα μνημειώδες ρέψιμο φέρνει την κάθαρση.'
'Ο θάνατος του μοναδικού μεγάλου λαϊκού που αγάπησα, φέρνει δάκρυα και ρίχνει το μάυρο του πέπλο σκεπάζοντας τα πάντα.'

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Aura Noir - Out to Die (2012)


Πέμπτο full length των Νορβηγών. Μετά την σχετικά πρόσφατη ακύρωση της συναυλίας τους στην Αθήνα, η κυκλοφορία του “Out to Die” λειτουργεί ως το καλύτερο Aura Noir fix για τους Έλληνες οπαδούς τους.

Είναι προφανές ότι τούτοι εδώ, ουδέποτε διεκδίκησαν δάφνες πρωτοτυπίας και με αυτή τη λογική ηχογράφησαν το καινούριο album. Απόκοσμα φωνητικά, απαραίτητες δόσεις σατανίλας και μουσική που καθιστά σαφές ότι το unholy thrash metal οφείλει να υπάρχει και να καίει ηχεία και ενισχυτές, ανεξαρτήτως χρονολογίας.

Απαραίτητο για αμετανόητους thrasers, black metal-άδες με party διάθεση και λοιπούς wrist band bearers, το “Out to Die” δεν είναι το καλύτερο πόνημα της μπάντας, όμως οι οπαδοί περίμεναν από το 2008 και η «ασχήμια» του (όπως επισημαίνουν οι ίδιοι) είναι άλλη μια φορά αξιοπρεπέστατη.

Όσο χαίρομαι που οι Sodom φόρεσαν στον Knarrenheinz αντιασφυξιογόνο μάσκα και εξελίχθηκαν μετά το “In the Sign of Evil”, άλλο τόσο χαίρομαι για την ξεροκεφαλιά των Aura Noir!

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Electric Wizard - Legalize Drugs & Murder (7" Release)

Μιας και αράζαμε σήμερα με τους υπόλοιπους Κορνουκοπιανούς και τα λέγαμε για Electric Wizard, έσκασε και το νέο τους EP στο γιουτιούμπι.






Όχι κάτι τρομερό ή καινοτόμο. Απλά κλασσικοί EW που κάνουν τον μυαλό, πολτο. Παρ' όλα αυτά περιμένω πολύ περισσότερα από αυτό, στον επερχόμενο δίσκο τους.

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Suicidal Angels, Conspiracy, Vermillion Days Live Θεσσαλονίκη Eightball Σάββατο 7/4/2012


Καλημέρα από τα βόρεια, την πόλη του καλού φαγητού και των ωραίων rails.



Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να συνδυάζεις εκδρομούλα, επίσκεψη σε φίλους και συναυλία κορυφαίας ελληνικής thrash metal μπάντας. Θέλω να ζητήσω προκαταβολικά ένα μεγάλο συγνώμη στους Conspiracy και Vermillion Days των οποίων την εμφάνιση δεν παρακολούθησα, δεν αφήνω όμως τη Gotham κάθε μέρα για να ανέβω Θεσσαλονίκη και πρωτεραιότητα έδωσα στο να δω τους φίλους μου από εδώ.

Κατά τις δέκα λοιπόν εμφανίζονται οι Suicidal Angels σε ένα κατάμεστο Εightball και αρχίζουν να παίζουν από το πρόσφατο Bloodbath album, για τις ανάγκες της προόθησης του οποίου όργωσαν πριν λίγο καιρό την Ευρώπη. Με την πρώτη νότα γινόταν αντιληπτό το πρόβλημα του ήχου, το οποίο και δυστυχώς βάλθηκε να τους ταλαιπωρήσει μέχρι λίγο πριν τα τέσσερα τελευταία τραγούδια. Το επόμενο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η διάθεση της μπάντας. Δεν ξέρω να το εκφράσω με λόγια και επιχειρήματα, αλλά τα παιδιά έδειχναν να είναι προβληματισμένα με κάτι και αυτό υπήρχε στον αέρα μέχρι και λίγο πριν το τέλος της εμφάνισής τους. Λυπάμαι που το λέω, αλλά το ένιωθες έντονα ως παρευρισκόμενος. Έχω δει τη μπάντα επί σκηνής άλλες 3 φορές και ειδικά στην εμφάνισή τους στο Αν club πριν δύο χρόνια μπήκαν μέσα και απλά το γκρέμισαν. Χθες, τα πράγματα ήταν κάτα κάποιο τρόπο περίεργα... Έχεις ολοκληρώσει την Full of Hate περιοδεία αλλά η πρώτη συναυλία στην πατρίδα σου μόνο party ατμόσφαιρα δεν έχει.

Να είμαστε δίκαιοι όμως. Παρά τα όσα εισέπραξα εγώ, η απόδωση ήταν εκπληκτική, το setlist προφανώς έπαιρνε κεφάλια αφού μόνο φοβερούς δίσκους έχουν κυκλοφορίσει και το κοινό της συμπροτεύουσας έχυσε πολύ ιδρώτα για πάρτυ τους και έδειχνε ενήμερο πάνω στην πλήρη δισκογραφία τους. Ειδικά οι μικρότερες ηλικίες πρέπει να πέρασαν υπέροχα! Κάτι άλλο που αξίζει ειδικής μνείας και έχω την τύχη να είμαι σε θέση να το παρατηρίσω αφού τους έχω δει σε πολλές φάσεις της καριέρας τους, είναι το πόσα επίπεδα έχουν ανέβει προς τα πάνω. Οι Suicidal Angels χθες ήταν, τηρουμένων των ηλικιακών αναλογιών, μία κορυφαία επαγγελματική μπάντα επί σκηνής. Στον τρόπο που ο Νίκος χειριζόταν το κοινό, έπαιρνες χαμπάρι ότι μικρότεροι έχετε υπάρξει μαζί στους ίδιους συναυλιακούς χώρους που έπαιρναν κεφάλια οι παλιές καραβάνες του ιδιώματος, εκείνος όμως έχει διδαχτεί από αυτούς από πρώτο χέρι στο δρόμο και πλέον μπορεί να σταθεί ισάξια ανάμεσά τους. Και ναι, μπορεί κάτι να μη σου πήγαινε καλά (και είναι λογικό αφού μιλάμε για ανθρώπους όχι μηχανές) αλλά το live το έφεραν εις πέρας και με το παραπάνω.

Στα τελευταία 20 λεπτα της συναυλίας πάντως βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη φοβερή μπάντα που περιμέναμε να δούμε σε όλο της το μεγαλείο. Στο "Moshing Crew" ανέβασαν σχεδόν όλη την πλατεία πάνω στη σκηνή και μονομιάς τα υγρά όνειρα που έχεις ότι παρευρίσκεσε σε εκείνες τις θρυλικές συναυλίες στα μπουντρούμια του Bay Area του '83-85 πήραν σάρκα και οστά. Mε το αφιερωμένο "στις Άγιες μέρες που έρχονται" χιτάκι Apocathilosis στο encore, η συναυλία έφτασε στο τέλος της.

Ανάμεικτα συναισθήματα για χθες λοιπόν. Τελικά η γεύση που μένει είναι γλυκιά, ελπίζω μόνο η ζωή στο δρόμο να μη τους καταβρώχθησε ενεργειακά. Μέχρι την αθηαναϊκή τους εμφάνιση όμως, κρατάμε τις καλές στιγμές.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Steelwing - Zone of Alienation (2012)


Η άνθηση του παραδοσιακού heavy metal τα τελευταία χρόνια δεν φαίνεται να ωφελεί μόνο τους οπισθοδρομικούς ακροατές, αλλά και νέες μπάντες σαν τους Steelwing που η καρδούλα τους το λέει για την αγνή έκφανση του ήχου.

Ό,τι περιμένει να βρει κανείς από ένα τέτοιο συγκρότημα θα το βρει εδώ. Νεανική ορμή, στίχους γραμμένους με τα μυαλά πάνω απ΄το κεφάλι και το γκάζι σανιδωμένο, εξώφυλλο που αψηφά το ημερολόγιο, ρεφραίν για αρένες, τσιρίδες, γενναίες δόσεις μελωδίας και καλοπαιγμένα solos, είναι όλα παρόντα!

Οι Enforcer το 2010, εκτός από το να σκίσουν λαρύγγια και να τσακίσουν σβέρκους, έθεσαν νέα standards για τη νέα φουρνιά Heavy Metal συγκροτημάτων. Οι Steelwing είναι από τους καλύτερους μαθητές τους (ίδιος παραγωγός με το “Diamonds”). Δεν μπορώ επίσης να μην επισημάνω ότι το «Breathless» μοιάζει να ηχογραφήθηκε με αφίσα του Jeff Scott Soto αναρτημένη στο studio!

Περιμένουμε εναγωνίως τον τρίτο, καθοριστικό δίσκο τους.

MySpace
Youtube Official

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς



Στις 24/7 κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των ΘΕΩΝ Om με τίτλο "Advaitic Songs".

Ευλόγησον!

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

April Doom's day

Αφού λοιπόν κατά τη διάρκεια της χθεσινής μέρας ο κόσμος βυθίστηκε σε χάος με 8μπιτο google maps, γάτες αντί για διαφημίσεις στο adblockmonocle για σκύλους, διάσημους να πεθαίνουν ή να φεύγουν από συγκροτήματα γιατί είχαν θρησκευτικό όραμα και ανώριμες φάρσες εις βάρος αθώων συμπολιτών, το Cornucopia κάνει ένα μοναδικό πρωταπριλιάτικο (σε doom έκδοση 24ωρης καθυστέρησης) αφιέρωμα σε σαρδάμ και σκηνικά συναυλιών που έχουμε ζήσει κατά καιρούς. Μπορεί πολλά από τα "θρυλικά" που έχουν καταγραφεί να είναι κορυφαία, αλλά ουκ ολίγες φορές έχω κρατήσει την κοιλιά μου από τα γέλια με τα μικροπεριστατικά που έχω ακούσει να διηγούνται διάφοροι - έχουν άλλη χάρη και πιθανότατα να μην τα ξανάκουγες πουθενά αλλού. Τα ακόλουθα είναι επιβεβαιωμένα, 100% τρού και κάλτ. Απολαύστε.


Κυριακή 1 Απριλίου 2012

65daysofstatic, Absent Without Leave @ An Club, Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Αυτό είναι ο ήχος της ευτυχίας μου.






















Και δεν είμαι καν σίγουρος αν πρόκειται ή αν χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω.
credits: Niemandsrose για την φωτογραφία

Συναυλίες Απριλίου Λέμε!

(Azarak, χώρισα για ευκολία τις εβδομάδες με γραμμές. Νομίζω είναι καλύτερα έτσι. Αν βαριέσαι να το αλλάξεις και θες, πάρε τηλ να το ξαναφτιάξω. Απλά δεν βόλευε όπως τα χε κάνει ο K, πρέπει μάλλον να αποφασίσουμε από κοινού κάποιον στάνταρ τρόπο)


1 Απριλίου Κυριακή
Fred Van Hove @ Knot Gallery (8€)

5 Απριλίου, Πέμπτη
Mark Lanegan @ Fuzz Live (25/28€)

6 Απριλίου Παρασκευή
Valient Thorr, Black Hat Bones, A Dozen Matters @ AN Club (15€)

7 Απριλίου Σάββατο
-Marky Ramone @ Gagarin 205 (15€)
-Suicidal Angels, Conspiracy, Vermillion Days @ (Θεσσαλονίκη) Eightball (10€)

8 Απριλίου, Κυριακή
This Will Destroy You, Misuse @ Gagarin 205 (15/20€)


19 Απριλίου Πέμπτη
Sic Alps, Bazooka @ Six D.O.G.S (10/13€)

20 Απριλίου Παρασκευή
Michael Schenker's Temple of Rock, Fury UK @ Fuzz (30€)

21 Απριλίου Σάββατο
Shearwater @ AN Club (22 e)

22 Απριλίου Κυριακή
-Red Fang, Lord 13, Phase Reverse @ AN Club (20€)
-Amon Amarth, Karma Violens @ Fuzz (29€)


27 Απριλίου Παρασκευή
Sun Glitters @ Six D.O.G.S (12€)

28 Απριλίου Σάββατο
-one hour before the trip @ Six D.O.G.S (8€)
-The Rita @ Knot Gallery (8€)
-Psychotic Waltz, Royal Hunt, Pagan’s Mind @ Fuzz Club (33€)


3 Μαΐου Πέμπτη
Scott Kelly @ Roi Mat (10/12€)
Radio Moscow @ Six D.O.G.S. (12/15€)

4 Μαΐου Παρασκευή
Maybeshewill, Afformance @ Six D.O.G.S. (10/13€)

5 Μαΐου Σάββατο
Truckfighters, Yellow Devil Sauce, Bombing The Avenue @ Six D.O.G.S (15€)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...