Από την Atlanta έρχονται οι Royal Thunder και θέλω να πιστεύω ότι έρχονται για να μείνουν.Το 2010 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο αυτοχρηματοδοτούμενο EP τους, και ύστερα τους τσίμπησε η Relapse. Έχουν, επίσης, εμφανιστεί ζωντανά με ονόματα όπως οι Woven Hand, Scott Kelly, Norma Jean, Black Tuskt. Τελικά είχα δίκιο. Όπως οι Nightwish δημιούργησαν ένα ρεύμα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, με τον ίδιο τρόπο μπάντες όπως οι Jex Thoth και οι Devil's Blood επαναπροσδιορίζουν την έννοια female fronted, την φιλτράρουν μέσω της δικής τους αισθητικής και αναγκάζουν δισκογραφικές εταιρίες, όπως η Relapse που ειδικεύεται στον ακραίο ήχο, να υπογράψουν μπάντες με αντίστοιχο μουσικό προσανατολισμό.Προσωπικά αυτό πολύ μου αρέσει, αν και είναι σίγουρο ότι θα έρθει η ώρα που τυχάρπαστοι θα μυριστούν δολάριο και σχηματίζουν τέτοιες μπάντες σορυδόν (βλέπε late 80's κατάσταση στο μελωδικό hard rock π.χ.). Αυτό βέβαια λίγο μας νοιάζει άπαξ και έχουμε ανοιχτά αυτιά.
Το power trio από τη Georgia λοιπόν, επανακυκλοφόρησε το EP τους μέσω της εταιρίας και δουλεύει σε νέο υλικό για τη δημιουργία του πρώτου full length. Aπό την ήδη υπάρχουσα δουλειά τους διακρίνει κανείς ότι κάτι πάει πολύ καλά με αυτά τα παιδιά. Το EP τους μου δίνει την εντύπωση ότι είναι χωρισμένο σε δύο θεματικά μέρη. Τα πρώτα τέσσερα τραγούδα κινούνται σε γνωστά, stoner, μονοπάτια τα οποία είναι μεν χιλιοπαιγμένα και χιλιοακουσμένα, διακατέχονται δε από μια φρεσκάδα. Και για να κατάφεραν να πείσουν εμένα ως προς αυτό, που λόγω προτιμήσεων η stoner φόρμα με απωθεί, είναι μεγάλοι μάγκες και οι τρεις τους. Η δεύτερη θεματική ενότητα είναι που με κέρδισε ολοκληρωτικά. Μακριά από την occult φύση των συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω (τουλάχιστον ηχητικά) φαίνεται να πλέκουν τα τραγούδια πάνω στη φωνάρα της Miny Parsonz(μπάσο φωνή) και δημιουργούν ένα πανέμορφο μπαστάρδεμα πεπαλαιωμένου Rock 'n Roll, θολωμένου 60's garage, αντρίκιου 70's blues rock από white-breads μουσικούς με μαύρη δισκοθήκη (βλέπε Led Zeppelin) και τέλος μιά μικρή δόση από 90's "Mtv Rock" που φέρνει στο νου το χιτάκι "Runaway Train" των Soul Asylum αλλά και τη φωνή της Christina Aguilera στα νέγρικά της (brothers of metal, δε σηκώνω κουβέντα για τη ΦΩΝΗ της Aguilera).
Ακούγεται κάπως ελαφρύ στην περιγραφή? Δώσε στη μπάντα μιά ευκαιρία και θα καταλάβεις ότι η μουσική τους είναι φτιαγμένη περισσότερο γιά bars που ευοωδιάζουν bourbon, καπνό και ιδρώτα, παρά για σαλόνια που βρωμάνε ακριβό άρωμα. Stoner-ια, 60's και 70's freaks, πάσης φύσεως rockers και σινεφίλ που χρόνια σπάγατε το κεφάλι σας για το ποιο άλλο τραγούδι θα βάζατε στη σκηνή του Pulp Fiction που ο Travolta οδηγάει λιώμα την κόκκινη αμαξάρα, ορμάτε και αναμένετε το full length!
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου