Mogwai & Kwoon live @ Fuzz Club, Σάββατο 21 Ιανουαρίου

Επανειλλημένα έχω πειστεί οτι (με ελάχιστες και ιδιαίτερες εξαιρέσεις) η πραγματική αξία ενός συγκροτήματος φαίνεται στο πώς μεταχειρίζεται μια live εμφάνιση. Αυτό τελικά θα το βάλει στην κατηγορία που ξεχωρίζει - ακόμα και αν κάτι είναι generic (και η post rock είναι παραπάνω από γεμάτη με αυτό), αυτό σταματά να παίζει τόσο μεγάλο ρόλο όταν δωθεί πετυχημένα ζωντανά, χώρια που αυτό είναι αλληλένδετο με τη συνθετική εξέλιξη και απόκτιση χαρακτήρα: Ένα συγκρότημα που στα live αποτελεί εξελισσόμενο οργανισμό δεν μπορεί παρά να αποτελεί τέτοιο οργανισμό και στη συνθετική και εκτελεστική του ωριμότητα.

Kwoon

Δυστυχώς, κρίνοντας από χθες, οι Kwoon δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία συγκροτημάτων. Η αισθητική τους μου αρέσει γενικά - έχοντας ακούσει μόνο το Tales and Dreams μου είχε μείνει αρκετά καλή εντύπωση. Μουσικά μπορεί να μην είναι κάτι το τρελό (κλασσικό συμβατικό post rock με κάποια φωνητικά) όμως η όλη παραμυθέ αισθητική και διηγηματική με αποκορύφωμα το ανατριχιαστικό I Lived on the Moon με βάζει σε πολύ όμορφα τριπάκια. Ίσως να φταίει το οτι μπήκα στο 2ο - 3ο κομμάτι, ίσως να φταίει το οτι δεν είχα προετοιμαστεί για το τι θα δω γενικότερα ψυχολογικά αλλά δεν μπόρεσα να μη σπαστώ λίγο από κάποια λάθη, ατέλειες και μια γενικότερη νοοτροπία που για να είμαι ειλικρινής με έκανε να νιώσω οτι έβλεπα πιο πολύ κάποιο καλό ερασιτεχνικό συγκρότημα παρά κάποιους που κάνουν support στους Mogwai. Ακόμα και το προαναφερθέν I Lived on the Moon με άφησε να αναρωτιέμαι πού ακριβώς πήγε η ατμόσφαιρα και το ταξίδι του κανονικού κομματιού. Για να είμαι όμως δίκαιος, δεν βοήθησαν οι συχνοί μικροφωνισμοί, η φωνή που δεν διακρινόταν ιδιαίτερα και μια γενικότερη σύγχυση στον ήχο εκεί που καθόμουν (μπροστά κέντρο).

Γενικότερα μιλώντας για τους Mogwai, είναι από τα συγκροτήματα που μου πήραν πολύ να αγαπήσω συνολικά - και ίσως να καταλάβω. Ακόμα και τώρα, που έχω συνδεθεί συναισθηματικά τόσο πολύ με το Mr. Beast ή το Come on Die Young δεν έχω καταφέρει να εκτιμήσω ποτέ το Young Team (ναι, μη βαράτε, μη με πείθετε). Έχοντάς τους δει την προηγούμενη φορά σε μια πραγματικά εκπληκτική συναυλία που το σέτλιστ ήταν λες και ζήτησαν από εμένα να τους γράψω μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη λίστα αγαπημένων μου κομματιών που να καλύπτουν ταυτόχρονα την καριέρα τους, ήρθα χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες για κομμάτια - πράγμα που λειτούργησε μάλλον θετικά, αφού κινήθηκαν σε δρόμους που ναι μεν δεν με χαλάνε για κανέναν λόγο, όμως δεν με τρελαίνουν ταυτόχρονα. Αφέθηκα λοιπόν καθαρά στην εκτέλεση του σετ και στην εξερεύνηση των μοτίβων που ακολουθούνε, μιλώντας πιο πολύ σημειολογικά παρά μουσικά. Από την άλλη, είχα και την προσδοκία να ακούσω κομμάτια από το αρκετά καλό φετινό Hardcore Will Never Die, But You Will, μια δουλειά που αποτελεί ό,τι πιο indie έχουν αγγίξει ποτέ συνθετικά και ηχητικά οι τύποι.

Mogwai

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μεγάλων συγκροτημάτων είναι η ωριμότητά τους στις live εκτελέσεις. Είναι πάρα πολύ γαμάτο να παρατηρείς την επικοινωνία 5 ατόμων σε ένα επίπεδο που δεν ακολουθεί την καθημερινότητα και υπερβαίνει λέξεις ή γλώσσα του σώματος ή οποιαδήποτε άλλη συμβατική μέθοδο επικοινωνίας έχει ο καθένας στη ζωή του. Με το που πιάνει ο ένας μια μελωδία ή ρυθμική γραμμή μια ολόκληρη συστοιχία πολυφωνιών γεμίζει τόσο αβίαστα τον χώρο που αφήνει περιθώρια για μηνύματα πέραν του "εδώ κάνουμε αλλαγή". Είναι πια κάτι που γεμίζει τον αέρα και κάτι που αγγίζει το κοινό - ναι, ξανακάνω νύξη για το υπερβατικό της μουσικής. Και από αυτό άλλο τίποτα οι Mogwai. "I'm Jim Morisson, I'm Dead", "Death Rays", "Friend of The Night" είναι παραδείγματα μελωδιών που με κάνουν να αιωρούμαι εκατοστά από το έδαφος, να κλείνω τα μάτια μου και να καθαρίζω μέσα μου. Και έγινε κάμποσες φορές και αυτό. Όπως άλλο χαρακτηριστικό είναι πόσο η ζωντανή αναπαραγωγή αποκαλύπτει πτυχές κομματιών που ή δεν είχες προσέξει ή δεν μπορούν να δοθούν ικανοποιητικά μέσα από μια ηχογράφηση. Τρανό παράδειγμα αποτέλεσε το "Rano Pano", το οποίο στον δίσκο φαίνεται να παρααργεί να χτίσει, η πρώτη σκέψη είναι "ωραίο, αλλά επαναλαμβανόμενο λίγο". Όταν ωστόσο στο λάηβ αυτό το riff το έπαιξε η πρώτη κιθάρα για να αρχίζει να παίζει και η δεύτερη και να γεμίζει ο χώρος από τσιτωμένα γεμάτα fuzz πρίμα και βρωμιά και να κορυφωθεί με τις πολυφωνίες της τρίτης κιθάρας και του μπάσου, αποκαλύφθηκε εντελώς άλλη ιδιότητα αυτής της σύνθεσης, και αυτή ήταν η χωρική - το πράγμα καταλαμβάνει σχεδόν κυριολεκτικά όγκο όταν μπει για τα καλά.

Γενικότερα η συναυλία κύλησε ιδιαίτερα ευχάριστα και γρήγορα, με το μιαμισάωρο πριν το encore να τελειώνει απλά για πλάκα, με ήχο άλλοτε καλό και άλλοτε να παλεύει να ξεχωρίσει (τα πρίμα οριακά ξύριζαν) μέσα στον χαμό τριών κιθαρών όταν έπαιζε και ο Burns κιθάρα αφήνοντας τον ρόλο του ως πληκτρά. Τώρα, για όσους έχουν ζήσει τη live εκτέλεση του Mogwai Fear Satan ξέρουν τι σημαίνει αυτό. Αυτό το κομμάτι εύκολα αποτέλεσε και την καλύτερη στιγμή της βραδιάς. Η τελική μετάβαση από τις λεπτεπίλεπτες, σχεδόν άηχες κινήσεις του Braithwaite στο συγκλονιστικό κρεσέντο έσκασε σωματικά πια σαν τείχος ήχου στο στέρνο, αγκαλιάζοντας τα πάντα και τους πάντες. Αυτό, κύριοι, είναι ο λόγος που τόσο αγαπώ το post rock. Η απόλυτα ακραία αντίθεση δυναμικών με έναν πλήρως καθαρτικό τρόπο, που αν κανείς δεν ακούσει live (από οποιοδήποτε καλό συγκρότημα ξέρει να το κάνει αυτό) δεν θα συλλάβει ποτέ 100%. Όπως είναι κατανοητό, οι Mogwai είναι τόσο από τους πρώτους που το καθιέρωσαν, όσο και από τους καλύτερους σε αυτό.

Δεν ξέρω τελικά τι καταλαβαίνει κανείς από αυτό το κατεβατό. Με απλά λόγια, ήταν μια καλή συναυλία, τίποτα λιγότερο από Mogwai αλλά και που για μένα δεν έφτασε την εμπειρία της προηγούμενης - όχι ντε και καλά επειδή δεν άκουσα το Summer ή το Friend of the Night αυτή τη φορά, αλλά επειδή ήταν άλλη η φάση, από κάθε άποψη. Άλλωστε θα ήταν μάλλον αυταπάτη να πω οτι δεν έχουν πάνω κάτω κλείσει τους κύκλους τους, ό,τι καλό ή κακό και αν σημαίνει αυτό. Και αφού έχω την ευτυχία να πω οτι έχω δει Mogwai δύο φορές, έχω και την ευτυχία να περιμένω κάποιο επόμενο συγκρότημα που θα με φέρει σε τέτοια ταξίδια, για να δω και τον δικό του κύκλο να ολοκληρώνεται, να αφήνει μια τόσο σημαντική μουσική κληρονομιά γεμίζοντας κενά που ζητούσα ή και που δεν ήξερα οτι έχω και τελικά να αποχαιρετά θριαμβευτικά.

---

(credit: το σπίτι του φίλτατου die hard fan μας, Μομφερατικού, το οποίο εμπνέει ιδιαίτερα πολύ για ποστ, καθώς και η κατάσταση καψίματος των 8 το πρωί με τους πάντες να κοιμούνται και πλήρη αυτοσυγκέντρωση. Στην αυθόρμητη απόφαση να γράψω τόσο άμεσα πόστ ίσως και να συνέβαλλαν οι απειλές για περικοπές απαγωγές και ακρωτηριάσεις από τον αρχισυντάκτη μας)