Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012


Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Συναυλίες Οκτωβρίου

Μετά από απουσία της συναυλιακής στήλης επί τρεις μήνες, αποφασίσαμε να ξαναρχίσουμε την παράδοση. Το καλό που σας θέλω να έχει πάει έστω ένας σε καμία από αυτές τις συναυλίες που προτείνουμε, για να μην γράφουμε τσάμπα!

Πριν λοιπόν προλάβουμε καλά καλά να συνέλθουμε από Amenra και Dead Can Dance, ιδού, ως ανταμοιβή από τη σαπίλα της εξεταστικής ή της επιστροφής στην εργασιακή πραγματικότητα μερικές συναυλίες για να υποδεχόμαστε σιγά σιγά τους χειμωνιάτικους κλειστούς χώρους...


4 Οκτωβρίου, Πέμπτη
Orange Goblin @ An Club (TBA)

6 Οκτωβρίου, Σάββατο
Defcon Fest Day 2: Sun of Nothing, Rahu, Routes, Mahakala, Amniac @ An Club (6€)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
11 Οκτωβρίου, Πέμπτη
The Underground Youth @ Six D.O.G.S (10/12€)

13 Οκτωβρίου, Σάββατο
oOoOO, .message @ Bios (TBA)

14 Οκτωβρίου, Κυριακή
Soap&Skin @ Gagarin 205 (15€)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
19 Οκτωβρίου, Παρασκευή
Heroin in Tahiti @ Six D.O.G.S (8€)

20 Οκτωβρίου, Σάββατο
A Place to Bury Strangers @ Fuzz Club (20/23€)
The Ex (low-key show) @ The Drugstore (15€ και για τις δύο μέρες)
:Of the Wand & the Moon:, Der Blaue Reiter, Glimmer Void, Skull & Dawn @ Second Skin Club (25€)

21 Οκτωβρίου, Κυριακή
The Ex (main show) @ Six D.O.G.S. (15€ και για τις δύο μέρες)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
24 Οκτωβρίου, Τετάρτη
Japandroids @ An Club (18€)

27 Οκτωβρίου, Σάββατο
Sad Lovers and Giants @ Six D.O.G.S (20€)

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Καρακλάσσικ Σεπτεμβρίου 2012: Kreator - Pleasure to Kill


Βρισκόμαστε στο 1986. Αδιαμφισβήτητα μία από τις καλύτερες χρονιές της χιλιετίας. Οι Slayer κυκλοφορούν το Reign in Blood, οι Megadeth το Peace Sells...But Who's Buying, οι Metallica το Master of Puppets. Τα τζιν έχουν στενέψει σε σημείο επικίνδυνο για τους όρχεις, τα αθλητικά παπούτσια από την άλλη, παίρνουν μπόι και παρέχουν απλόχερα υποστήριξη στους αστραγάλους. Τα τζιν μπουφάν ακρωτηριάζονται στα μανίκια και γεμίζουν από «υφασμάτινα τατουάζ» που δείχνουν εξώφυλλα και λογότυπα συγκροτημάτων. Ο Batman γεννιέται και φυσικά, οι Kreator κυκλοφορούν το Pleasure to Kill.

H γερμανική μπάντα είχε πριν στο βιογραφικό της το άλμπουμ Endless Pain. Η εφηβική καύλα, οι επιρροές από το νεοσύστατο εκείνη την εποχή thrash metal κίνημα στην Αμερική καθώς και η βαριά γερμανική προφορά καθιστούσαν τους Kreator μία μάζα ατόφιας ενέργειας, μία δύναμη αχαλιναγώγητη. Ένα απειροελάχιστο χρονολογικό κλικ πριν ωριμάσουν και στραφούν σε μονοπάτια ακραία πλην σκεπτόμενα, γράφουν και κυκλοφορούν το Pleasure to Kill, έναν δίσκο που τους βρίσκει στην απόλυτη μουσική ισορροπία μεταξύ επιθετικότητας και τεχνικής.

Υπάρχουν στιγμές που θεωρώ ότι το άλμπουμ αυτό είναι ο καλύτερος thrash metal δίσκος όλων των εποχών. Ρίξε μια ματιά στο τραγούδια. "Pleasure to Kill", "Torrmentor", "Under the Guillotine", "Riot of Violence"... βασικά όλος ο δίσκος. Οι Kreator ξεπέρασαν συνθετικά πολλά επίπεδα τις μέχρι τότε δημιουργίεςς τους και δε μιλάμε και για τίποτα χαζοτραγουδάκια έτσι; Πολλά από αυτά δεσπόζουν ακόμα ανάμεσα στα πλούσια, απ' όλες τις απόψεις, setlists τους  και δίνουν το εφαλτήριο για κακοποίηση μυών και οστών μέσα στη δίνη ενός αθηναϊκού circle pit.

Είπα οστά έτσι; Το πραγματικά φανταστικό με αυτό το δίσκο είναι η άτσαλη, πρωτόλεια και ευθυτενής παραγωγή του. Ω ναι. Το εξώφυλλο παρουσιάζει την κλασσική μασκότ της μπάντας, ολόσωμη αυτή τη φορά, με δυνατούς μύες, να εξολοθρεύει κόσμο και να τους στοιβάζει σε ένα λόφο από κόκκαλα πάνω στα οποία στέκεται αφ' υψηλού. Διάολε, ο ήχος των drums σε όλο το δίσκο και ειδικά σε εκείνο το αναθεματισμένο το "Under the Guillotine" είναι σαν ο Ventor να χτυπάει κόκκαλα αντί για μπαγκέτες, πάνω σε άλλα κόκκαλα αντί για drums, παράγοντας έναν ήχο που σου στέλνει τα επίπεδα αδρεναλίνης στο θεό.


Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, εδώ δε θα βρεις τους Kreator να μιλάνε για ευαίσθητα θέματα όπως κάνουν στα επόμενα albums τους. Ούτε η φρίκη του βιασμού, ούτε η άδικη κακοποίηση του πλανήτη, ούτε οι πολυτάραχες κοινωνικές εξεγέρσεις. Εδώ υπάρχει ωμή βία, έκρηξη αδρεναλίνης, σκηνικά βγαλμένα από ταινίες horror. Αίμα, κάταγμα και ιδρώτας. Και καλώς ή κακώς, το λατρεύουμε για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Απολύτως ορθολογιστικά και με γνώμονα την πρόοδο, το πραγματικό μεγαλείο των Kreator αρχίζει αμέσως μετά από αυτό το δίσκο. Πως μπορείς όμως να αγνοήσεις την ένταση, την ορμή, την παιδικότητα; Πως μπορείς να έχεις μεγαλώσει βλέποντας τους Kreator ζωντανά και να μη σου έχει μείνει χαραγμένο το τριπλό "Pleasure....to.......Kill" επικοινωνιακό παιχνίδι του Mille με το ακροατήριο; Περιμένω να τους δω για πολλοστή φορά φέτος. Μεγάλος έρωτας τελικά…

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Hurricane: Aggressive Inline Contest


Ετήσια (;) ανάρτηση για Rollerblading event. Φαινομενικά άσχετο με το ύφος του Blog αλλά μου είναι αδύνατο να μην αναφερθώ στο contest που θα γίνει στις 13 Οκτωβρίου 2012 στο Northpark της Θεσσαλονίκης. Ώρα για μερικούς να ξαναβρούν τη φόρμα τους και για τα rails και τις ράμπες να υποφέρουν. Unholly Legions of Syeah Skate re-Unite

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

The Vacation Albums- Om, Advaitic Songs (2012)

Για να ξεκινήσω σωστά αυτό το κείμενο, οφείλω για μία ακόμα φορά να ομολογήσω την αφοσίωση μου σε όποια δισκογραφική δουλειά περιλαμβάνει το τρίο των Sleep (Chris Hakius, Al Cisneros, Matt Pike). Ως εκ τούτου η κυκλοφορία του De Vermis Mysteriis των High on Fire αλλά και του Advaitic Songs των Om μέσα στο 2012 – συνοδευόμενα με την Live εμφάνιση των ίδιων των Sleep στο Gagarin- είναι αρκετά για να με κάνουν να μένω ξάγρυπνος τα βράδυα και σε βαθιά περισυλλογή να αναλύω στίχους, νότες, παραμορφώσεις και artwork (να καίγομαι...)

Η αρχική εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ήδη από τις πολύ πρώτες ακροάσεις, είναι πως οι Om με το Advaitic Songs αλλά και, λιγότερο όμως, με το God Is Good, κάνουν ένα μουσικό άλμα που ξεπερνά τα όρια του μέχρι τώρα ακροατηρίου τους. Όσο ετερόκλητο και αν είναι έτσι κι αλλιώς αυτό. Οι Om πρέπει πλέον να φτάσουν και σε αυτιά που ορέγονται ηλεκτρονικές ψυχεδέλιες, σε αυτιά που δεν θα άντεχαν το ‘On the Mountain at Dawn’ ή και το ‘From Beyond’ για παραπάνω από είκοσι δεύτερα. Μπορεί αρκετοί από όσους ήδη γνωρίζουν τους Om, να υποδεχτήκαν μετά βαϊων το Advaitic Songs, αρκετές μέρες πριν καν κυκλοφορίσει (σημεία των καιρών), θα ήταν κρίμα και άδικο όμως να παραμείνει γνωστό μόνο σε αυτούς τους σχετικούς κύκλους.

Η πορεία των Om μέχρι αυτό το δίσκο ήταν (είναι) ένα ταξίδι. Με ενδιαφέρον άκουγα κάθε φορά την προσέγγιση των Om στη μουσική. Δεν δημιούργησαν ποτέ τραγούδια έχοντας ως δεδομένες κάποιες μανιέρες. Από την μουσικη αποδόμιση του΄’ Variation on a Theme’(και επί της ουσίας ήδη από το Dopesmoker) έφτασαν στο Advaitic Songs. Οι Om επέλεξαν να ξανανακαλύψουν τη διαδικασία σύνθεσης, να πάρουν τον χρόνο τους ‘σπαταλόντας’ εφτά χρόνια, κάνοντας γνωστή όμως σε έμας αυτή τη διαδικασία με 4 album, 3 single και 2 live κυκλοφορίες. Εν ολίγης λατρέυω τη δουλειά που έχει πέσει στη δημιουργία του δίσκου, πρώτα απ’όλα στη παραγωγή. Πολυεπίπεδος και με εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρια, ήχος. Τα μπάσσα πάλλονται , σχεδόν στα όρια του ακουστικού φάσματος, σέρνοντας το ρυθμό, με όλα τα υπόλοιπα έγχορδα να ‘χορέυουν’ γύρω του. Τα τύμπανα διανθίζονται με κρουστά όπου κύριος υπαίτιος φαντάζομαι είναι ο αξιαγάπητος Lichens/Robert A.A. Lowe, κλείνοντας όμως το μάτι και στο έτερο συγκρότημα του ντράμμερ Emil Amos, τους Grails. Τα φωνητικά είναι και αυτά πιο ποικιλόμορφα, όπου πέρα από τη mantra της Kate Ramsey (Maha Mrityunjaya Mantra, χοντροκομμένα, η mantra που καταπολεμάει το θάνατο), αλλά και το sample στο ‘Sinai’, ο ίδιος ο Cisneros δείχνει στο ‘Haqq-al-Yaqin’ διάθεση πειραματισμού, διαφοροποιόντας ελάχιστα όμως το χαρακτηριστικό του στυλ.

Εμένα το βήμα τους αυτό με βρίσκει σύμφωνο, μιάς και το Advaitic Songs έχει ήδη μπεί στα top του έτους. Δεν είναι όμως για όλες τις ώρες, όπως δεν είναι και για όλα τα αυτιά. Αυτό δεν το λέω με καμία ελιτιστική διάθεση, αλλά αντιλαμβάνομαι πως, όσο και προσωπικά να γουστάρω που η δισκοθήκη μου αρχίζει και μοιάζει με εικονοστάσι, άλλο τόσο οι επιλογές των Om έχουν ξενερώσει κόσμο εδώ και λίγα χρόνια.


Enjoy Responsibly

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

"Taste Cornucopia Wants You" Project Part IV, Δέσποινα's Diary

 Το κείμενο της Δέσποινας, την οποία φιλοξενούμε αυτή τη βδομάδα στα πλαίσια του τρέχοντος αφιερώματός μας, μου έφερε στο μυαλό έναν περίεργο και ανατρεπτικό συνειρμό: Αν γαλουχηθείς από γονείς με ακούσματα όπως αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω και εν συνεχεία αποφασίσεις να φτιάξεις ένα blog σαν το Speech Art Eternity όπως η Δέσποινα, με τι είδους blog θα καταπιαστείς αν στην εκκαθάριση της ντουλάπας βρεις το 2112 των Rush, με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Διαβάστε, σκεφτείτε και δηλώστε συμμετοχή.


Η μάνα μου. Για χρόνια πίστευα πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μικροαστή νοικοκυρά του 21ου αιώνα. Κάποιες αναρχο-κομμουνιστικές πεποιθήσεις και το ξύρισμα κάτω από το, σαν φλοκάτη, μαλλί της για κάποιο παράξενο ενδοοικογενειακό λόγο (στις οικογένειες όλα λίγο πολύ θεωρούνται δεδομένα και λιγότερο αξιόλογα) δεν μου κίνησαν ποτέ ιδιαίτερα την περιέργεια. Ώσπου ένα πρωινό, ύστερα από μήνες ψυχολογικής προετοιμασίας, αποφάσισα να κάνω ένα «ξεκαθάρισμα» χρήσιμων, αχρήστων ή έστω λιγότερο χρήσιμων αντικειμένων στην χρόνια ανεξερεύνητη ντουλάπα του δωματίου της, σε μια από αυτές τις ντουλάπες που είσαι σίγουρη πως θα έχουν μετατραπεί σε κρησφύγετο προσφύγων κατσαριδών.


Σύντομα βρέθηκα με έκπληκτο βλέμμα να κρατάω το Anarchy in the UK - Live at the 76 Club των Sex Pistols και δίπλα μια φωτογραφία της εικοσάχρονης τότε μάνας μου με τη φλοκάτη σηκωμένη στο θεό. Ω θεέ μου. Η μικροαστή νοικοκυρά που βλέπει Παπαδάκη κάθε πρωί, κάποτε άκουγε punk και όχι μόνο άκουγε, αλλά ακολουθούσε και πλήρως αυτό το ιδιόρρυθμο ρεύμα. Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς να βρει την κατάλληλη ερώτηση - παγίδα για να εξιχνιάσω το μυστήριο για το «άσεμνο» παρελθόν της μάνας μου. Τη βρίσκω στο σαλόνι να καθαρίζει ένα επιπλάκι. Με ανακριτικό ύφος τη ρωτάω:


-   Μάνα, ποια η γνώμη σου για τη βασίλισσα της Αγγλίας;

Απορεί, με κοιτάει και με brutal ύφος μου λέει:

-  God save the queen.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Διασκευές Melvins, Μέρος Τρίτο


Τα πέρνουμε χοντρά από τους Melvins. Δεν θα πώ τίποτα άλλο και δεν πρόκειται ξανά να προλογίσω κείμενο για αυτούς. Στα παρασύνθημα λοιπόν. Μιάς και αυτό είναι το τρίτο μόλις κείμενο για τις διασκευές των υποφαινόμενων, θα συνεχίζω επιλέγοντας το ‘With Yo’ Heart (Not Yo’ Hands)’ των Malfunkshun για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι γιατί μου έγινε προσωπική παραγγελειά, και ο δεύτερος είναι πως ο συνδυασμός του punk των Flipper, του rock του Sir McCartney (τώρα και στη Γαλλία) και του sleazy-proto grunge των Malfunkshun δημιουργούν ένα μίγμα που μόνο οι Melvins θα μπορούσαν να καταφέρουν να το δημιουργήσουν, να το πακετάρουν και το παραδώσουν σε εμάς, χωρίς να σκάσει στα χέρια τους, αλλά στα αυτιά μας.

 Οι Malfunkshun δημιουργήθηκαν το 1980 από τα αδέρφια Andrew και Kevin Wood, και πρόλαβαν να ηχογραφήσουν λίγα πράγματα, όπως το ‘With Yo’ Heart (Not Yo’ Hands)’ το οποίο κυκλοφόρισε στη βαρύτατης σημασίας συλλογή ‘Deep Six Compilation’ το 1986 από τη C/Z records. Ο Andrew Wood, το 1988 συγκροτεί τους πιό γνωστούς Mother Love Bone, και παραμένουν ενεργοί μέχρι το θάνατο του το 1990, από υπερβολική δόση. Επειδή ως blog λατρεύουμε το πως περιπλέκονται τα ονόματα, οι χρονολογίες και οι μουσικές, θα αναφέρω δύο-τρείς πολύ σημαντικές πληροφορίες που μπορεί να σώσουν τη ζωή σας κάποια στιγμή.

Στη συγκεκριμένη συλλογή, η οποία στο είδος της έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ήχο της σκηνής του Seattle, συμμετέχουν και οι Melvins με 4 τραγούδια (εκ των οποίων τα 2 μπήκαν μετέπειτα στο δίσκο τους ‘26 Songs’). Όλα αυτά, ένα χρόνο πριν τη κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου ‘Gluey Porch Treatments’ (1987).Δύο μήνες μετά τη κυκλοφορία του ‘Deep Six’ η εταιρία Sub Pop κάνει και εκείνη μία παρόμοια κίνηση και κυκλοφορεί τη συλλογή ‘Sub Pop 100’ πάλι με συκροτήματα παρόμοιων alternative, για την εποχή, προσανατολισμών. Το 1990 λοιπόν οι Melvins ήταν να κυκλοφορίσουν σε εφταράκι τη διασκευή στο ‘With Yo’ Heart (Not Yo’ Hands), μέσω της Sub Pop, αλλά λόγω οικονομικών διαφορών τελικα η συνεργασία ακυρώνεται. Για να μη το κουράζω, το 7’’ κυκλοφορεί τελικά από τη Sympathy For the Record Industry,με τη προσθήκη του δίλεπτο τραγουδιού ‘Anal Satan’ στο οποίο εκφράζονται οι απόψεις του συγκροτήματος για τους ιδιοκτήτες της Sub Pop.

Τέλος, στο ‘Deep Six’ κάνουν τη παρθενική τους εμφάνιση και οι Soundgarden. Η ιστορία λέει πως ο Chris Cornell, τραγουδιστής και ενίοτε κιθαρίστας των Soundgarden, ήταν συγκάτοικος με τον Andrew Wood, του οποίου ο πρόωρος θάνατος αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους της δημιουργίας του συγκροτήματος-φόρος τιμής Temple of the Dog, και από εδώ και έπειτα τα πράγματα αποκτούν παγκόσμια εμβέλεια.

Οκ, δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να αναπτύξω το φαινόμενο grunge, αλλά η περίπτωση του κύριου Andrew Wood είναι από αυτές που αφήνουν μια πικρή γεύση. Ακόμα ένας νέος και ταλαντούχος άνθρωπος, θύμα και θύτης στη ζωή του. Σε κάνει και σκέφτεσαι αν αξίζει να χαθεί έτσι κάποιος, με το μόνο που μένει να είναι καύσιμα στη πυρά του Sex Drugs and Rock 'n Roll, και μία ελάχιστη κληρονομιά.


Enjoy, with your heart not your hands…

Give me my wings!



Έχει χτυπήσει κόκκινο η γραφικότητα όσον αφορά τις κρυφές πατέντες στα κομμάτια των Tool, αλλά, γαμώτο, γουστάρω τόσο -μα ΤΟΣΟ- πολύ.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Red Hot Chili Peppers Live OAKA Tρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012



Οι Peppers είναι ένα από τα συγκροτήματα που έχω μεγαλώσει με τη μουσική τους. Τη δεκαετία του '90 δε μπορούσες να τους αποφύγεις, είτε βλέποντας Mtv ή Mcm, είτε ανοίγοντας το ραδιόφωνο. Αποκορύφωση το Californication που τους εκτίναξε στα ύψη, δημιουργώντας ίσως ένα από τα τελευταία όμορφα, έντεχνα (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) μα και δημοφιλή σε βαθμό κακουργήματος καρακλάσικ άλμπουμ που έχουμε βιώσει. Ακόμα θυμάμαι παιδιά να ερωτεύονται με το Road Trippin' και λυκειακές, μέχρι τότε hardcore (και πλέον γνωστές στο Underground heavy rock) μπάντες να διαπρέπουν παίζοντας το Around The World σε προαύλια.

Κουβαλώντας λοιπόν την κατάρα του Έλληνα οπαδού που δε βλέπει σχεδόν ποτέ ζωντανά συγκροτήματα στο ζενίθ τους, εν έτει 2012 και ημέρα Τρίτη, ξεκινησαμε για το OAKA. Το support είχε ύφος ηλεκτρονικής μουσικής και μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε. Λίγο μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης έκαναν την εμφάνισή τους και οι RHCP...

...οι οποίου αποδείχθεισαν κατώτεροι των προσδοκιών μας. Ο Antony τραγουδούσε εντελώς κακόκεφα, χωρίς καθόλου πάθος, χωρίς εκείνη την τσαχπιωιά για την οποία τον πάμε. Ο Chad Smith χωρίς αμφιβολία είναι μεγάλος drummer, αφού έχει παίξει μαζί με τον Glen Hughes δεν τίθεται αμφιβολία επ' αυτού. Στα πρώτα τραγούδια όμως το έχανε. Προφανώς τους τσακώσαμε στα πράσσα, απροβάριστους. Ο Josh Klinghoffer αποδείχτηκε άψογος και πιο ορεξάτος απ' όλους, αφού το σπασμένο πόδι δε τον εμπόδισε από το να παίξει ωραία και να μη σταματήσει το κοπάνημα. Ο Flea στάθηκε στο ύψος του και έδινε το ρυθμό με τις αγαπημένες funky μπασογραμμές του αλλά και δεν παρέλειψε να κάνει τα δικά του, μαϊμουδίστικα ακροβατικά. Το χειρότερο όμως ήταν ότι αποδείχτηκε και καλός frontman, αφού ο Antony ΔΕ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της συναυλίας. Δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό, δεν ξέρω αν σε όλη τους την καριέρα ο Antony απλά τραγουδάει και δεν επικοινωνεί ή αν αυτό ήταν εξαίρεση για την επί ελληνικού εδάφους εμφάνισή τους, ξέρω όμως οτι το να μη φροντάρει ο τραγουδιστής, επιτρέπεται μόνο σε περιπτώσεις τύπου Marky Ramone...

Και τι μας λες ρε φίλε, θα μου πεις. Κάθεσαι και κρίνεις τη μπάντα κατά μέλος ξεχωριστά; Ναι, διότι έτσι το βίωσα. Μια μπάντα (ωφείλει να) είναι παρέα, συμμορία, ομάδα και οι Chili Peppers την Τρίτη δεν ήταν. Και κάτι ακόμα. Ας τους συγκρίνει οποιοσδήποτε με άλλα ονόματα του ίδιου βεληνεκούς. Οι Aerosmith μας τίναξαν τα μυαλά στον αέρα, οι AC/DC μας γάμησαν την ύπαρξη, ο Santana μας μάγεψε. Θα μου πεις, οποιαδήποτε μπάντα μπορεί να έχει μια κακή νύχτα επί σκηνής. Δεκτόν. Τους προαναφερθέντες του έχω δει μόνο μία φορά. έχω δει όμως 4 φορές τους Iron Maiden, 2 τους Motorhead, 3 τους Judas Priest, 4 τους Whitesnake, 3 τους Kreator, 3 τους Sodom, 4 τους Candlemass, 2 τους Uriah Heep και 6 τους Scorpions. Όλοι τους ρίχνουν από κάμποσα, διόλου ευκαταφρόνητα χρόνια και όλοι ήταν κάμποσες, διόλου ευκαταφρόνητες φορές καλύτεροί τους. Φταίει που είμαι μεταλλάς; Δε νομίζω. Φταίει που γουστάρω πολύ τους Peppers για να τους κάνω η χάρη να κάνω τα στραβά μάτια.

Για να είμαστε δίκαιοι δεν ήταν ένα απαράδεκτο event. Καλά περάσαμε. Αλλά αν είσαι οπαδός έχεις μεγάλες απαιτήσεις. Και κάτι τέτοιο για να χαρακτηριστεί ως καλό, μόνο κάτω από την ταμπέλα "event" το καταφέρνει και σίγουρα όχι ως συναυλία. Και το εισητήριο ήταν πανάκριβο. Εγώ πέρασα ένα καλό βράδυ, αλλά εμείς είχαμε μπει τσάμπα. Ο νοών νοείτω.
Περιμένω σύντομα και την άποψη του Amberclock!

The Vacation Albums - Orcus Chylde (2012)



Οι Orcus Chylde είναι ένα εξαμελές συγκρότημα από την Γερμανία, και συγκεκριμένα από το Aschaffenburg. Σχηματίστικαν το 2009 και μέσα στο 2012 κυκλοφόρισαν το ομότιτλο ντεμπούτο τους, προκαλώντας αναταράξεις στους απανταχού λάτρεις του doom rock / psych prog/ proto metal. Και μπορεί το συγκεκριμένο συνάφι (συμπεριλαμβάνομαι και εγώ) να εντυπωσιάζεται ευκολά από ανάποδους σταυρούς πλαισιωμένους από την γραμματοσειρά butterfly, να δακρύζει στο άκουσμα αναλογικής παραγωγής, και να μην ενοχλείται εάν η στυλιστική άποψη στις φωτογραφίες ταυτίζεται με αυτή της Βλαχοπούλου στο ‘Μαριχουάνα Στοπ’, το συγκεκριμένο συγκρότημα όμως εμπίπτει στην κατηγορία όπου το σύνολο είναι σπουδαιότερο από το άθροισμα των επιμέρους χαρακτηριστικών του. Αστειέυομαι προφανώς, όμως σύμφωνα με τον Batman, οι Orcus Chylde και οι Kadavar είναι τα μόνα καινούργια γερμανικά προιόντα που πρέπει να καταλώνουμε. Και ο τύπος έχει κόψε ακόμα και τις γερμανικές μπύρες...

Καταλαβαίνω πως η κυκλοφορία του δίσκου μπορεί πλέον να αποτελεί ‘παλαιά’ νέα στο χώρο, με τα σημαντικότερα ελληνικά και ξένα site και blog να έχουν ήδη κάνει τις αναφορές τους. Προσωπικά όμως ένιωσα την ανάγκη πρώτα να αφιερώσω αρκετό χρόνο στην ακρόαση του και μετά να μοιραστώ δύο κουβέντες. Όχι πως άλλαξε η γνώμη μου ανάμεσα στη πρώτη και την τελευταία φορά που πάτησα το play, αλλά είναι αυτά τα επιμέρους στοιχεία που ήθελα να χωνέψω και να τα βάλω σε μία σειρά. Επί της ουσίας πρόκειται για ένα άλμπουμ που στα δισκοπωλεία μπαίνει στο ίδιο ράφι με Witchcraft, The Devil’s Blood και Burning Saviours και θα μπορούσε να έχει αυτοκόλλητο ‘For the Fans of : Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin, Celtic Frost (κολλάνε παντού)’. Αυτό όμως είναι τόσο ακριβές όσο και να έκρινες και ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του.

 Το πρώτο στοιχείο που εκπλήσει είναι πως το ‘Orcus Chylde’ δεν το κάνεις για πρώτη κυκλοφορία μπάντας. Είναι τέτοια η ποιότητα και το όραμα που διέπει το δίσκο, όπου δύσκολα τη συναντάς σε παρθενική δισκογραφική εμφάνιση. Ξέρουν εκ των πρωτέρων πώς θέλουν να ακούγονται και δεν πρόκειται για μάχη μεταξύ των μελών για μία θέση μπροστά από το προβολέα. Ακόμα και οι επιλογές του πληκτρά, όργανο που στα αυτιά μου ήχει τις περισσότερες φορές σαν ενοχλητικό κουνούπι εν μέσω αυγουστιάτικης νυχτας, φαίνονται να λειτουργούν μόνο για χάρη του συνόλου, ανυψώνοντας ενορχηστρωτικά το επίπεδο των τραγουδιών. Και επειδή ακούμε Rock και Metal, καλό είναι να θυμόμαστε πως η ενορχήστρωση και η ένταση μας κάνει να ξεχωρίζουμε από ένα σωρό άλλα ηχητικά παράσιτα, όσο μας κάνουν και οι αντιτακτοί αντίχειρες να ξεχωρίζουμε από τα ζώα.


Πριν ανέφερα πως το πρώτο πράγμα που εκπλήσει είναι ο επαγγελματισμός τους, αλλά είπα ψέμματα. Το πρωτο πράγμα που εκπλήσει είναι τα σπαραξικάρδια φαλτσέτα της φωνής του τραγουδιστή. Ένα είδος πένθιμης θρηνωδίας που εξιστορεί τις ημέρες και τα έργα του τέκνου του Όρκους,μία φωνή που θα μπορούσε ίσως να παρομοιαστεί με αυτή του Marcus Pelander, εάν είχε γεννηθεί στο Manchester. Και εδώ παίζει ένα τέχνασμα στη παραγωγή των φωνητικών που δεν γνωρίζω εάν έγινε σκόπιμα: οι φωνητικές γραμμές είναι τόσο εθιστικές όσο και θαμμένες στη μίξη. Θες να γουστάρεις και να το δυναμώσεις το ρημάδι για να τραγουδίσεις και καταλήγεις να ακούς το κομμάτι τέρμα, αλλά η φωνή ακόμα να μην ξεχωρίζει. Κάτι σαν το Whitewater των Kyuss για όσους έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση.

Μάλλον όχι... Το πρώτο πράγμα που εκπλήσει, είναι το όνομα. Αυτό το y και το τελικό e στο Chylde που θυμίζει Witchfynde, και κατ’επέκταση μία ανεπαίσθητη μυρωδιά σκόνης. Συνολικά το Orcus Chylde μπορεί να λειτουργήσει ως ένα όχημα που στο μέλλον θα αποτελεί πειστήριο για τις μουσικές τάσεις της γενιάς μας, πάντα κάπου ανάμεσα στο obscure και στο ‘μπάντα για φεστιβάλ, αλλά στις δυόμιση το μεσημέρι’, όμως με φανατικό κοινό. Εν δυνάμει cult δηλαδή. Κρατήστε το κάπου πρόχειρα στη μνημη σας.


All Hail the Orcus Chylde!

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

''Taste Cornucopia Wants You'' Project, Part III. The Azarak Diaries


Θεοί οι Melvins, έτσι δεν είναι; Μην ξεχνιόμαστε όμως.... Το τρίτο μέρος του αφιερώματος μας, σε μουσικές ανασκαφές τόσο στο σπίτι μας όσο και στη παιδική μας ηλικία είναι εδώ, και σηματοδοτεί την έναρξη χειμερινών εργασιών για αυτό εδώ το ιστολόγιο.

Εδώ και κάποια χρόνια έχω μία απορία. Πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσες κάποιο τραγούδι, το οποίο θεωρείς δεδομένο πως το ξέρεις από πάντα; Γεννιόμαστε με κάποια ρεφραίν αποτυπωμένα ήδη στο DNA μας, ή έχουμε φάει τόσο πολύ spamming πια στη ζωή μας;
Η επιλογή μου για το 1ό διαρκές αφιέρωμα του TasteCornucopia, δεν είναι απλώς ένας δίσκος. Είναι μια βουτιά στα άδυτα της άγουρης προσωπικότητας μου, και ίσως μία ακόμα πρόχειρη απάντηση στην χρόνια απορία μου.

 38 ΡΟΚΑΚΙΑ – για Μπαμπάδες και Ροκάδες


Ψάρωσες έτσι; Δες και το εξώφυλλο. Η απόλυτη συλλογή για να μυήσει κάθε ψαγμένος πατέρας το βλαστάρι του στα μυστικά της μουσικής Ροκ! Ψιλοαπάτη προφανώς, μιάς και στη συγκεκριμένη συλλογή θα ακούσεις μεταξύ άλλων, Πωλίνα, Βόσσου, πολύ Καρβέλα (Nik Car για πάντα στη ψυχή μας), λίγο Βίσση, Πάριο, Μηλιώκα και άλλα. Μπερδεμένες εποχές τα ‘80s στην Ελλάδα...

Ακούγοντας στη παιδική μου ηλικία αυτή τη κασέτα νομίζω λοιπόν πως είχα τη πρώτη μου επαφή με τραγούδια όπως το ‘Πάμε για Τρέλλες στις Σεϋχέλλες’, ‘Μπιρίμπα’ και ‘Ροζ Μπικίνι’. Και ξέρω πως στο άκουσμα αυτών των τίτλων σίγουρα κάποιος θα αναφωνίσει ‘Ναι ρε φίλε! Το είχα ξεχάσει αυτό!’, ακριβώς όπως έκανα και εγώ. Όχι αγαπητέ αναγνώστη. Δεν το είχες ξεχάσει. Το ‘Παραδώσου Λοιπόν’ δεν παίζει να το είχες ξεχάσει. Τραγούδι σαν το ‘Όλα ή Τίποτα’ είναι πιο πιθανό να σε ξεχάσει αυτό, παρά εσύ εκείνο. Για το ‘Νύχτωσε Νύχτα’ των Chatzimichaoi Bros δεν το συζητώ καν. Κάποιος μαλάκας κρατώντας κιθάρα, κάποιο καλοκαίρι θα σε έκανε να κλαίς τα λεφτά που έδωσες σε ψυχαναλυτή προσπαθόντας να το ξεχάσεις. Και συνεχίζω: ‘Σκέπαστο’ (το αμαξάκι το ξεσκέπαστο) απο την Αννούλα, όταν ήταν ακόμα...35 χρονών;;; Σταματάω όμως με τη χολή. Γέλασα πολύ ακούγοντας τα ξανάόλα αυτά, ίσως μάλλον πιο πολύ διασκέδασα με την ιδέα πως υπήρξε κάποτε μία εποχή που όλα αυτά ήταν φρέσκα, και εντυπωσιάστηκα πως αρκετά ακούγονται ακόμα, όπως το ‘Απόψε Λέω να μη Κοιμηθούμε’ που μόλις πριν δύο μέρες πέτυχα στο ραδιόφωνο. Βεβαίως η συλλογή περιλαμβάνει και Λουκιανό Κηλαηδόνη, μιας και στο προηγούμενο τραγούδι από τους Λαθρεπιβάτες γίνεται αναφορα, το ‘Θα Κάτσω Σπίτι’. Τέλος να πω πως η συλλογή περιλαμβάνει και αρκετές διασκευές, είτε από παλιότερα ελληνικά τραγούδια ( ‘Αυτο το Μάμπο’, ‘Κοντά στο Τζάκι’), είτε του εξωτερικού ( ‘La Bamba’, ‘Θα τη Σφάξω (Satisfaction)’, και το ‘Ροζ Μπικίνι’ (‘Itsy Bitsy Tiny Weenie) βεβαίως που έχω ήδη αναφέρει.


   

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Καρακλάσσικ Αυγούστου 2012: The Melvins - Houdini (1993)


Απόλυτα προσηλωμένος στην underground γραμμή μου, ήταν απλά θέμα χρόνου για να ασχοληθώ με το μοναδικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα "Melvins". Οι Melvins γενικά χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης στο πολυαγαπημένο μας μπλογκ αφού ουκ ολίγες φορές έχουν αποκαλυφθεί και παρουσιαστεί διάφορες πτυχές (από τις άπειρες που έχουν) του συγκροτήματος, εδώ όμως το πάω λίγο παραπέρα και αφού ταλαντεύτηκα ανέμεσα σε 2-3 ακόμα αριστουργήματα που έχουν κυκλοφορήσει, επέλεξα την εύκολη λύση, δηλαδή τον πιο γνωστό και -κατά γενική ομολογία- καλύτερο δίσκο τους.

Ακόμα δεν ξέρω αν πρόκειται για τον πιο αγαπημένο μου δίσκο των Melvins, είναι η αλήθεια. Βασικά νομίζω ότι ανάλογα με τη διάθεση και την εκάστοτε ψυχοσύνθεση στην οποία βρίσκομαι, τον ρόλο του "αγαπημένου δίσκου" θα τον αναλαμβάνει κάθε φορά και ένας διαφορετικός. Το "Houdini" όμως, για κάποιο λόγο, πάντα θα μου βγάζει λιιιιιιίγο πιο έντονα, αυτή την αίσθηση του ότι είναι πραγματικά ένα τεράστιο άλμπουμ. Μπορεί να λατρεύω το "Lysol" με τις παρανοϊκές και πρωτόλειες σλατζοντροουνιές του, το "Bullhead" για τον τρόπο που εξέλιξαν τον ακατέργαστο -αλλά φυσικά ευφάνταστο- ήχο των "Gluey Porch Treatment" και "Ozma", το "Stoner Witch" για την ατόφια stoner μαγκιά του, αλλά πάντα όταν ακούω το "Houdini", θα βρω σημεία που θα με κάνουν να βροντοφωνάξω ότι αυτό το πράγμα είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει στη ζωή μου.

Και πώς να μην είναι; Από ΄που και να πιάσεις αυτή την τελειότητα, η έμπνευση ξεχειλίζει. Πάρε τα riffs του King Buzzo και δες με τι μαεστρία διαδέχεται το ένα το άλλο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και το καθένα από αυτά έχει την ικανότητα να σε κολλάει στον τοίχο με χαρακτηριστική ευκολία. Και αυτό αν και τη σήμερον ημέρα πιθανόν να μη φαντάζει και σαν τεράστιο επίτευγμα, όταν μιλάμε για το '93, δεν υπάρχουν και πολλοί κιθάριστες οι οποίοι γράφουν τόσο κολλητικά, γαμημένα groovy hooks. Άντε κάνας Homme, κάνας Pike και μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα, το μπάσο της Lorax -στο μοναδικό στούντιο άλμπουμ που ηχογράφησε με τους Melvins- προκαλεί τριγμούς, ενώ ο άρχοντας Dale Crover, πίσω από τύμπανα κάνει τα δίκα του, ρίχνοντας άλλοτε το ρυθμό στα τάρταρα και άλλες φορές δίνει μια εκπληκτική φρενίτιδα που κάνει τους υπόλοιπους να τρέχουν σαν λυσσασμένα σκυλιά για να τον προφτάσουν.

Όλα τα παραπάνω συντελούν στη δημιουργία ενός από πιο σημαντικούς δίσκους της δεκαετίας του '90. Πάνω στην έξαρση του grunge, οι Melvins έρχονται με τις αρχιδάτες και υπερ-heavy κιθάρες τους να δείξουν ότι δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Έρχονται και βάζουν και αυτοί το λιθαράκι τους στα τότε θεμέλια του τωρινού μαστουριάρικου stoner πύργου. Κάνουν το doom να ακουστεί πιο groovy από ποτέ. Αποδεικνύουν με τον εκκωφαντικό τρόπο ότι ο χαβαλές μπορεί να χωρέσει στη μουσική αρκεί να μη χάνεις τον στόχο. Παρουσιάζουν μια παράνοια που ακόμα και τώρα είναι δυνατόν να προκαλέσει ημικρανίες. Και πάνω απ' όλα γράφουν μια ντουζίνα (+1 αλλά δεν πιάνεται γιατί είναι άλλη φάση) κομματάρες που κολλάνε στο μυαλό ακόμα και με μόλις μία ακρόαση. Κομμάτια που ακόμα και σήμερα προκαλούν παροξυσμό όταν τα παίζουν live.

Οι Melvins μάλλον είναι το καλύτερο συγκρότημα στον κόσμο. Χωρίς πλάκα. Η επιρροή που έχουν ασκήσει δεν χωράει σε αριθμούς και λέξεις. Και αυτό το χρωστάνε σε τεράστιο βαθμό σε τούτο εδώ το αραβούργημα (γιατί περί αυτόυ πρόκειται) θορύβων που επισφραγίζει το καρακλασσικό cult status τους και περνάει στην ιστορία με συνοπτικές διαδικασίες. Μόνο δέος. Τίποτ' άλλο.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Το Αυγουστιάτικο Post

Ξέρω, η απουσία μας αυτόν το μήνα είναι μεγάλη. Είμαστε από τους τυχερούς που κατορθώσαμε να φύγουμε διακοπές. Άλλοι στο εξωτερικό με σκοπό να δουν συγκροτήματα που στην Ελλάδα δε θα δουν ποτέ, άλλοι σε πάνω από έναν προορισμούς και άλλοι επιλέξαμε να ξεμείνουμε σε κάποια παραθαλάσσια γωνιά της ελληνικής υπαίθρου όπου διοργανώνονται DJ sets από καλλιτέχνες όπως ο παρακάτω.

Όπως και να έχει όμως, παρά το γεγονός ότι στον περίπατό μας μέχρι τη θάλασσα πέφτουμε μπροστά στο γοητευτικό σε βαθμό επιπεφυκίτιδας βλέμα του CJ Jeff, εκτιμάμε ότι δε σαπίζουμε στην πρωτεύουα που, ναι μεν ξέρει εν μέρει να ακούει μουική, αλλά είναι παντελώς αφιλόξενη τους καλοκαιρινούς μήνες.

Είναι πολύ αργά για να σας πούμε καλό καλοκαίρι και πολύ νωρίς για να σας πούμε καλό χειμώνα. Προσωπικά, βλέποντας ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι με αναφορές σε λαϊκούς καλλιτέχνες και προβολές φωτογραφιών καμμένων DJ's, δε μπορώ παρά να σας αφιερώσω το παρακάτω για να έρθω στα ίσια μου.


Το Cornucopia δε σώπασε, απλώς οι βουτιές είναι πιο ενδιαφέρουσες από τα μόντεμ μερικές φορές.

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Καρακλάσσικ Ιουλίου 2012: At the Drive-In: Relationship of Command (2000) | The Mars Volta: De-Loused in the Comatorium (2003)


Το καρακλάσσικ αυτού του μήνα είναι διπλό/εορταστικό. Αφ' ενός γιατί είχα αμελήσει να γράψω ήδη ένα, αφ' ετέρου διότι το είχα υποσχεθεί τέτοιο ως μέρος του αφιερώματος που έχω σκαρώσει για τους The Mars Volta. Φροντίζω διακριτικά να μην σχολιάσω τη χρονική απόσταση των δύο δημοσιεύσεων μήπως και δεν με πάρετε χαμπάρι. Για όσους δεν το πρόσεξαν/θέλουν να φρεσκάρουν λίγο τη μνήμη τους:
Αφιέρωμα The Mars Volta μέρος 1ο

Στο θέμα τώρα:

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

"Taste Cornucopia Wants You" Project Part Two: The Crystal Ball Diaries


Δεύτερο μέρος του αφιερώματος, αυτή τη φορά με την Crystal Ball να μας περιγράφει το δικό της βίωμα. Το blog την ευχαριστεί για το χρόνο της και για την απόφασή της να μοιραστεί τα παρακάτω μαζί μας και παράλληλα ενθαρρύνει όσους μας διαβάζουν να συμμετέχουν ενεργά. Περισσότερα την επόμενη εβδομάδα.Για πάμε...

Μια από τις προηγούμενες ημέρες μου λέει ο Batman, γράψε μια δύο παραγράφους για τους δίσκους/βινύλια/κασέτες που βρήκες στο σπίτι των γονιών σου όταν ήσουν μικρή.

Χα!

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο 11χρονος εαυτός μου με σορτσάκια και σημάδια στα πόδια από τα χτυπήματα, να χαζεύει το εξώφυλλο της καινούριας κασέτας του μπαμπά, γελώντας με τα φουντωτά μαλλιά του τραγουδιστή.

Εκείνη την στιγμή αποφάσισα να ακούσω αυτόν τον κύριο με τα φουντωτά μαλλιά, έβαλα την κασέτα στο κασετόφωνο της κουζίνας το οποίο δέσποζε πάνω στο λευκό μάρμαρο, σε μια γωνία, μαύρο με ασημένιες λεπτομέρειες και.... play!

Δεν ήταν η μουσική που μου άρεσε ιδιαίτερα, δεν ήταν ο στίχος που σε εκείνη την ηλικία ακόμα δεν καταλάβαινα τι σημαίνει "είσαι σπίρτο που ανάβει φωτιά" αλλά υπήρχε κάτι ζεστό και όμορφο στην ατμόσφαιρα, κάτι πολύ οικείο.

Έκτοτε αυτήν την κασέτα την άκουσα πολλές φορές συνήθως παρουσία των γονιών μου όπου διαπίστωνα κάθε φορά ότι δημιουργούσε την ίδια ατμόσφαιρα, χαράς, ευδιαθεσίας και  ότι όλα είναι κατά κάποιο τρόπο σωστά τοποθετημένα στο σύμπαν.
Φυσικά δεν θα ξεχάσω ποτέ  τα σιγομουρμουριτά των γονιών μου και τα βλέμματα όλο νόημα.

Από το κασετόφωνο της κουζίνας έκαναν παρέλαση πολλές και ποικίλες μουσικές, από Μπιθικώτση, Τσιτσάνη, Χιώτη, Μαρινέλλα, Αλεξίου, Βιτάλη και φυσικά όλο το Νέο Κύμα, ακόμα και κασέτες
 δεκαετιών 60-70, μέχρι και Vivaldi, Βeethoven....η λίστα είναι μεγάλη.






 Το κασετόφωνο της κουζίνας δεν υπάρχει πλέον έχει αντικατασταθεί με cd player η ανάμνηση όμως της πρώτης κασέτας που έπεσε στα χέρια μου ήταν το 1987 με το σουξέ της εποχής  "Με το στόμα γεμάτο φιλιά" , στίχοι του Λευτέρη  Παπαδόπουλου, μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και την φωνή του Λεωνίδα Βελή με φωνητικά της Νάντιας Καραγιάννη.

Η μουσική μνήμη μπορεί να ανασύρει από το παρελθόν τους πιο περίεργους και αντισυμβατικούς ήχους που ούτε θα φανταζόμασταν ότι υπάρχουν εκεί!

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Συνέντευξη με τον Argy από Nightstalker

Dead Rock αλλά και κομμάντο. Οι Nightstalker, τρία χρόνια μετά της κυκλοφορία του Superfreak, ετοιμάζονται μέσα στο καλοκαίρι, με ανασυγκροτημένες τις δυνάμεις τους αλλά και με νέα εταιρία, να μας προσφέρουν ένα δίσκο ξεχειλισμένο με σκληρό και heavy rock. Και όσο το μυαλό, υπό τους ήχους του Dead Rock Commandos, διασχίσει έναν ερημικό δρόμο μετρώντας την ταχύτητα σε μίλια ανά ώρα, η σκληρή πραγματικότητα του αθηναϊκού καύσωνα δύσκολα ξεπερνιέται. Το air-condition στο full λοιπόν και στην άλλη άκρη της γραμμής ο Argy για χαλαρή κουβέντα...

Να ξεκινήσουμε για τον καινούργιο δίσκο, ήταν συνειδητή η αλλαγή του ήχου που είχατε μεταξύ του Superfreak και του Dead Rock Commandos;

Συνειδητή με την έννοια ότι θα μπούμε να γράψουμε αυτό τον ήχο, όχι, αλλά κάθε φορά το άλμπουμ είναι ξέρεις ένα καινούργιο πράγμα, ένα καινούργιο πείραμα. Απλώς εγώ πιστεύω είναι λίγο.... πιό στεγνό rock από το  Superfreak, το Superfreak ήταν πιο λαμπερό.

Από ό,τι καταλαβαίνω ο τίτλος του δίσκου έχει διπλή έννοια, διπλή σημασία. Επιλέχθηκε γιατί είναι ωραίο στο άκουσμα;  στο παρελθόν έχετε τίτλους και τραγούδια που, ας πούμε, ‘πιάνουν’ το αυτί.

Επιλέχθηκε γιατί, εκτός που ακούγεται καλά στο αυτί, με απασχολούσαν αυτές οι λέξεις. Ξέρεις ήθελα να τις βάλω σε κάποια σειρά μαζί, να δω, και μου βγήκαν έτσι...

Σημαίνει πάντως διαφορετικά πράγματα, νεκροί ροκ κομάντο, οι κομάντο του πεθαμένου ροκ...

... του πεθαμένου βράχου, επίσης dead rock δηλαδη ‘μόνο ροκ’, έχει διάφορα.

Νιώθεις πως ανήκετε σε μία από αυτές τις κατηγορίες;

Να σου πω την αλήθεια δεν σκεφτόμουνα εμάς όταν έβαζα αυτόν το τίτλο, αλλά πάει και με εμάς και με όλα. Γιατί ξέρεις τι γίνεται; Στην πορεία, σε αυτή τη φάση που είμαστε με Nighstalker  και τέτοια, αναγκάζεσαι και είσαι και κομάντο και όλα για να μπορέσεις να επιζήσεις

Το CD δεν έχει κυκλοφορίσει ακόμα, τον Αυγουστο θα βγεί έτσι;

Ναι, 28 Αυγούστου βγαίνει το CD και 18 Σεπτεμβρίου σε βυνίλιο

Έχει κυκλοφορίσει όμως από ότι έμαθα στο i-tunes. Πόσο παλαβό σου φαίνεται εσένα που έχει κυκλοφορίσει από τελείως ψηφιακό, σε i-tunes, και από την άλλη να υπάρχει ακόμα το βυνίλιο, και υπάρχει κόσμος που θέλει  και τα δύο;

Και το βυνίλιο έχει ανέβει κιόλας τα τελευταία χρόνια, ενώ το CD έχει τελειώσει να πούμε. Ξέρεις το γίνεται; Το βυνίλιο ήταν ανέκαθεν πολύ πιο ζεστό στο αυτί, πάντα δηλαδή ο αναλογικός ο ήχος είναι πιο ζεστός στο αυτί. Και αυτό το καταλαβαίνεις με το πέρασμα του χρόνου, ακούς συνέχεια digital, digital, digital, και με το που ακούς κάτι πιο παλιό, ή που έχει γραφτεί έστω αναλογικά λες ‘Ώπα! Αυτό είναι!’.

Εσύ ακούς σε βυνίλιο; Σε τι ακούς;

Εγώ κοίτα, συνήθως στο σπίτι δεν πολυακούω μουσική, αλλά άμα είναι ακούω από το κομπιούτερ.

Είναι αυτός ο λόγος που θέλατε να γίνεται πιο αναλογικοί σε αυτόν τον δίσκο;

Αυτή η ηχογράφιση έχει γίνει τελείως αναλογική Όλα. Κοίτα, στο ροκ εγώ πιστέυω πως όσο πιο κοντά είσαι στο αναλογικό  - γιατί αναλογικά είναι τα όργανα που παίζουμε- βγαίνει... πιο σωστά; Πιο καλά ο ήχος;

Πιο ζεστός; Κάπως έτσι θα το έλεγα. Ακούγεται πάντως στο Dead Rock Commando πως είναι λίγο...

Πιο ζεστός ε;

Εχει αυτες τις μπασσομεσσαίες συχνότητες που το κάνει πιο ζωντανό. Συνεχίζοντας, θα υπάρχει κάποιο promo video;

Τώρα ετοιμάζουμε videoclip και πιστέυω αρχές Σεπτεμβρίου θα είναι έτοιμο.

Για ποιό κομμάτι;

Μάλλον για το Dead rock Commandos

Εχετε ένα κομμάτι στο καινούργιο δίσκο, το Keystone, που αν δεν κάνω λάθος είναι το πρώτο που χρησιμοποιείτε  τέτοια πλήκτρα

Τόσο εμφανή ναί, είναι η πρώτη φορά.

Υπήρχε στο μυαλό σας με αυτό τον τρόπο να γίνει αναφορά στο παρελθόν του ροκ, 60’s, garage, ή απλά έτυχε;
Απλά έτυχε γιατί το πήγαινε μόνο του το κομμάτι, κατάλαβες; Ο ήχος έβγαινε, που σε πήγαινε εκεί από μόνο του. Ξέρεις τι γίνεται; Στο στούντιο έχεις την ελευθερία να φέρεις έναν πληκτρά να παίζει και δεν πιστεύω ότι πρέπει να βάζεις περιορισμούς τύπου ‘Εμείς παίζουμε ροκ, δεν βάζουμε πλήκτρα’. Δεν υπάρχει αυτό. Η μουσική είναι μουσική.

Όσον αφορά τους στίχους τώρα, γενικότερα δεν είχατε ποτέ το στοιχείο της ξενοιασιάς. Ένιωσες όμως τώρα λόγο της κατάντιας στην οποία έχουμε βρεθεί ότι έπρεπε να κάνεις ένα σχόλιο πιο έντονο;

Λόγο και της κατάστασης και της φάσης εδώ στον κόσμο, πέρασα και εγώ μιά δύσκολη φάση πέρυσι, έπαθα οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου, και αυτα σε φέρνουν... εεε... συνηθως τραγουδαω για την ζωη για το θανατο και μου βγήκε πολύ εύκολα να μιλήσω για αυτά τα πράγματα σε αυτό το άλμπουμ. Ξέρεις τι γίνεται; Άμα υπήρχε ξενοιασιά δεν θα γράφαμε μουσική.

Σωστό. Πιστεύεις πως λόγω των συνθηκών, αυτό θα βοηθήσει καλλιτέχνες να έχουν πιο πολύ έμπνευση ας πούμε;

Ή μία ποιότητα. Ξέρεις, στις πιο δύσκολες εποχές έχουνε βγεί οι καλύτερες μουσικές. Έτσι πιστεύω.

Την παραγωγή του δίσκου την αναλάβατε εσείς εξ’όλοκλήρου;

Η παραγωγή είναι δικιά μας όλη. Τα πάντα. Θέλαμε να περάσουν από το χέρι μας όλα, από το  καλωδιάκι μέχρι τι θα τρώγαμε στο στούντιο μέσα.

Δεν είχατε κάποιο πρόβλημα με την εταιρία; Το ρωτάω μιας και αλλάξατε εταιρία κιόλας.

Όταν το γράφαμε δεν είχαμε deal ακόμα. Στείλαμε την προπαραγωγή, ένα demo, και όσο είμασταν ακόμα στο στούντιο κάναμε το deal Με την Small Stone

H αλλαγή εταιρίας πως προέκυψε από την Meteor City στην Small Stone;

Απλώς θέλαμε κάτι καλύτερο και στείλαμε σε 10-15 εταιρίες και απάντησε η Small Stone και έτσι απλά έγινε το deal.

Ποιές πιστεύεις θα ήταν οι ιδανικές συνθήκες για την ηχογράφηση ενώς Nightstalker δίσκου; Οσων αφορά το χρόνο, το στουντιο; Οπως το βλέπεις εσύ.

Ο χρόνος, εννοώ οι ώρες, σε ένα άλμπουμ δεν πιστέυω ότι παίζει ρόλο. Να υπάρχουν 10-15 τραγούδια έτοιμα, και να υπάρχουν συνθήκες στο στούντιο για να μπορείς να παράγεις έργο, όχι να σκέφτεσαι που θα φάω, ωχ που θα βρώ μία χορδή...

Ναι, να επικεντρωθείς...

Ναι, ναι, γιατί αναγκαστικά όλα από τα χέρια σου περνάνε, οπότε πρέπει να τα κάνεις όλα. Το κομμάτι του μουσικού είναι μόνο ένα κομμάτι από όλα αυτά.

Για ποιό λόγο κάνατε remaster στο Use;

Ήτανε της FM records και το πήραμε και το βγάλαμε, γιατί έιχε να το βγάλει απο το ’97. ‘Ηταν θέμα της εταιρίας, για να κυκλοφορίσει ξανά.

Διάβασα πως χρησιμοποιήθηκαν κάποια κομμάτια σας από ένα αμερικάνικο δύκτιο, το NBC...

Αυτό ήταν με την Meteor City (σσ. προηγούμενη εταιρία των Nightstalker), πρόπερσυ είχε γίνει αυτό, από το NBC πήρανε δύο κομμάτια και τα βάλανε σε ένα σήριαλ στο Friday Night Lights (σ.σ. το Enough is Not Enough και το The Light).

Αν μπορούσες να επιλέξεις, σε ποιά ταινία θα ηθέλες να ακούσεις να παίζει τραγούδι Nightstalker;

...Εεεε..χμμμ.. Στο τέλος του κόσμου!

(γέλια) Ωραίο, ωραίο! Να διαλύονται τα πάντα, πυρηνικές να πέφτουν και να βαράει από πίσω Nightstalker

Χεχεχε, να ανατινάζεται η γη!

Το συγκρότημα υπάρχει από το ’89, τι άκουγες τότε;

Μόλις είχα τελειώσει απο φαντάρος, πριν μπω άκουγα μόνο heavy metal, δηλαδή Motorhead, Black Sabbath, Iron Maiden, Slayer, τέτοια υπήρχαν, μετά άρχισαν και σκάγανε κάτι Gunsn Roses, κάτι Faith no More, η άλλη σκηνή ξέρεις. Το ’90-’91 άρχiσε το grunge και το alternative και όλα αυτά, οπότε από το ’89 και μετά άρχισα να ακούω τα πάντα, από rap και hip-hop, απο rock, από heavy metal, thrash, αυτά τα παντρέματα που κάνανε όλα μαζί. Με την μουσική ξέρεις, άμα ακούσω κάτι και μου αρέσει αυτό είναι, δεν έχει να κάνει.

Υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο συγκρότημα ή συγκροτήματα που σε έκαναν να πείς ‘θέλω να κάνω αυτό’;

Καλά πιτσιρικάς, ναι, οι Motorhead.

Τους προηγούμενους δίσκους σας του ακούς ακόμα; Τους βάζεις ποτέ να παίξουνε;

Ναι αμέ. Καμιά φορά, ειδικά τώρα τελευταία. Αλλά ξέρεις τι γίνεται; Το αυτί θέλει λίγο off. Τον τελευταίο για να σου δώσω να καταλάβεις τον ακούγαμε συνέχεια 4-5 μήνες, τώρα έχω να τον βάλω ένα μήνα δύο να τον ακούσω. Όχι ότι βαρέθηκα ή ότι δεν μου αρέσει, απλώς πρέπει να φύγει και το κεφάλι σου λίγο από εκεί.

Σκέφτηκα πως εσύ, οι Nightstalker γενικότερα, είναι το κατάλληλο συγκρότημα για να κάνω αυτή την ερώτηση: Αρκετά ελληνικά συγκροτήματα δεν έχουνε διάρκεια, μπορεί να φτάσουν στην μία κυκλοφορία, μπορεί να μην φτάσουν καν εκεί και μετά από λίγο καιρό διαλυόνται, και ας παίζουνε πολύ καλή μουσική. Πιστεύεις υπάρχει κάποιος λόγος; Δεν ξέρω εάν σε έχει απασχολήσει.

Πολύ λόγοι, όχι μόνο ένας. Εδώ ειδικά στην Ελλάδα, εαν είσαι 20 χρονών και  κάνεις rock συγκρότημα, δεν πρόκειται να σε πάρει κανείς στα σοβαρά. Δηλαδή άμα δεν αρχίσεις να λες για τις καλοκαιρινές διακοπές, και τις παντόφλες και τα γκομενάκια και όλα αυτά, με ελληνικό στίχο και λίγη παραμόρφωση στην κιθάρα ξέρω ‘γω για να πούν ότι είσαι ελληνικό ροκ, δεν κάνεις τίποτα. Και πιστέυω πως οι πιτσιρικάδες απογοητεύονται. Δηλαδή όταν τρως τέτοια σφαλιάρα έτσι στην αρχή και λες ρε πούστη... Αλλά εκτός από την απογοήτευση, είναι και η δυσκολία ότι το ροκ είναι ακριβό σπορ έτσι κι αλλιώς, Δηλαδή εκτός του ότι πρέπει να φας και τι σκατά θα κάνεις εσύ, πρέπεινα παρείς  χορδές ξέρω ‘γω, πένες, μπαγκέτες, βύσματα, ενισχυτές... ξέρεις είναι πολύ ψυχοφθόρο. Σου λέει ο άλλος, δεν έχω να φάω και πρέπει να πάρω χορδές για να παίξω. Τι θα κάνει απ’τα δύο να πούμε;

Οπως είπες και πριν, σε καιρούς δύσκολους....

Να σου πω κάτι; Σε όλα πρέπει να κάνεις μία θυσία. Θυσιάζεις κάτι για να κρατήσεις κάτι άλλο. Καλά εκτός και αν εχεις καβάτζα, αν έχεις φράγκα και δεν σε νοιάζει, και κάνεις μουσική, έτσι γιατί γουστάρεις εσύ. Οι Rolling Stones για παράδειγμα, δεν έχουν κανένα λόγο να ανέβουν πάνω στο σανίδι, στην σκηνή. Για ποιό λόγο; Μόνο και μόνο γιατί γουστάρουνε να παίζουνε ροκ... πιά. 70 χρονών τώρα με όλα τα λεφτά του κόσμου, τι τον νοιαζει να βγεί στο σανίδι να παίξει. Αλλά τον βλέπεις και είναι ακόμα εκεί. Κατάλαβες;

Από ελληνικά συγκροτήματα έχεις κάποια προτίμηση; Από καινούργιες μπάντες ή ποιο παλιές;

Πιο παλιές, καλά εννοείται (the last) drive πάντα άκουγα, Lord 13, μου αρέσουνε οι Planet of Zeus, Villa 21 άκουγα παλιά, οι  Heritage, μου αρέσουν και κάτι πάνκηδες να πούμε, κάτι παιδιά που είναι Εξάρχια, οι Lunatix, κάμια σχέση, αλλά βγάζουνε πολύ αλήθεια, πολύ γκάζι!

Ναι σωστά τους έχω πετύχει και εγώ. Για περιοδεία; Κάτι μου είχες πεί.

Περιοδεία τώρα θα κάνουμε τον Αυγουστο, θα κάνουμε 5-6 Live εδώ στην Ελλάδα και Κύπρο, και μετά από Οκτώβριο μιλάμε με promoters για Ευρώπη και για Αμερική και βλέπουμε.

Πως σου φαίνεται αυτή η ιδέα για Αμερική;

Πολύ καλή. Γιατί , ξέρεις είναι μεγάλο το μέρος, από εκεί έχει έρθει αυτή η φάση και καλά, αυτή η μουσική, πιστεύω πως είσαι στον χώρο σου.

Κάποια παρουσίαση δίσκου θα γίνει;

Μάλλον θα κάνουμε παρουσίαση Live, μάλλον για αρχές οκτωβρίου κάτι λέμε, αλλά δεν είναι ακόμα κάτι τελικό. Αλλά θα γίνει σίγουρα.

 Τέλεια. Αυτό ήταν, ελπίζω να μην σε καθυστέρησα πάρα πολύ. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, και να σου πω πως ο δίσκος γαμάει!

Δεν τρέχει μία. Εγώ ευχαριστώ, και θα τα πούμε πάλι.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Σύντομα ξανά κοντά σας, με κάτι πιο σοβαρό...

Λόγω οικονομικών συνθηκών οι αγορές που κάνω σε δίσκους έχουν μειωθεί δραματικά και καταλήγω πλεόν να περιορίζομαι στα απολύτως απαραίτητα. Όταν θα ακούσω μία κυκλοφορία θα κάνω στον εαυτό μου την εξής ερώτηση: Σε λίγα χρόνια θα χαίρεσαι ακόμα την αγόρα ή θα προτιμούσες να τα είχες σκάσει σε εκείνο το άλλο το δισκάκι;
Παραδόξως η επιλογή αυτή είναι πιο έυκολη από ότι ακούγεται. Σαν να υπάρχουν κάποιες κυκλοφορίες που τους λούζει το φώς, ασχέτως του πόσο σκοτείνο μπορεί να έιναι το περιεχόμενο. Υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά(αυτιά), και εγώ γεννήθηκα με καρδιά αγκινάρα.
Θα ήθελα να γράψω για ένα δίσκο που έχει κλέψει την καρδιά αρκετών αντρών (και μιάς γυναίκας από όσο γνωρίζω, της Κυράς μου) αλλά θα περιμένω να τον έχω στα χέρια μου πρώτα. Μέχρι τότε να μοιραστώ σύντομα μία σκέψη. Αρκετές μουσικές τάσεις στο παρελθόν σβήσαν, είτε γιατί κορέστηκαν από τις πολλές κυκλοφορίες, είτε βγήκαν κάποιοι εξευτελιστικά καλοί δίσκοι και δεν υπήρχε κάτι άλλο να ειπωθεί ή να παιχτεί.Μπορεί απλά να συνέβησαν και τα δύο. 
Περιμένω την δύση του occult rock μέσα στο χρόνο, και πόνταρα στο ντεμπούτο των Year Of The Goat. Όμως οι μεγάλοι Μάγιστροι επιστρέφουν και οι Γερμανοί νεκρομάντες, επoνομαζόμενοι και γίοι του ρωμαϊκού θεού Άδη, κυκλοφόρισαν άρρωστη θρηνωδία. Στην τάση του αναχρονιστικού rock, μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Lord Have Mercy


Θα μπορούσα να σκαρώσω ένα αφιέρωμα με τα έργα και τις ημέρες του μεγάλου συνθέτη/κημπορντίστα αλλά αυτό το έχουν κάνει ήδη διάφοροι. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το Blog έχει περισσότερο του έναν Black Sabbath χαρακτήρα, εγώ όμως υπήρξα πάντα αθεράπευτα DeepPurle-ικός και ίσως αυτή ή απώλεια να με πόνεσε περισσότερο από όλες μέχρι στιγμής.

Μέσα σε έναν σκασμό νέων κυκλοφοριών και έναν αγώνα να τις προλάβεις όλες, ξαφνικά ξανα ακούς το Fireball, συνειδητοποιείς ποιά χρονιά κυκλοφόρισε και η σφαλιάρα που τρως σε ταράζει διπλά. Μα είναι δυνατόν; Πάει πιο Hard Rock, Πιό Heavy metal από αυτο;


Αντίο Jon Lord. Με έμαθες να ακούω μουσική και θα στο χρωστάω για πάντα.

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Taste Cornucopia Wants You Project Part One: The Batman Diaries


Την αρχή του αφιερώματος κάνω εγώ, ελπίζοντας ότι το κείμενο θα δώσει το έναυσμα σε κάποιους/κάποιες από εσάς να συμμετέχετε, περιγράφοντάς μουσικές που ανακαλύψατε στο σπίτι τα πολύ παλιά χρόνια. Τον τρόπο και τους όρους συμμετοχής τους έχει αναρτήσει ο Azarak εδώ. Κάθε εβδομάδα θα δημοσιεύουμε και από ένα κείμενο συνεπώς περιμένουμε τις συμμετοχές σας, ειδικά από τους αδελφούς bloggers!


Στο σπίτι δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια να έχω πρόσβαση σε μουσική που μου άρεσε. Έβλεπα πολύ Mtv και Mcm. Τότε ακόμα δεν ήταν συνδρομητικά και που και που έβαζαν hard rock video clips. Ακόμα και σήμερα μπορεί να πετύχω κάποιο video clip μια μπάντας και να πάθω flash backwards από τις τότε μέρες ατελείωτης παρακολούθησης (π.χ. XYZ – Face Down in the Gutter). Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι ο δρόμος για τη μουσική παιδεία στην κατεύθυνση που εγώ επιθυμούσα, εκτός από μακρύς, ήταν και μοναχικός. Στο σπίτι υπήρχε μουσική επένδυση βέβαια, αλλά δεν ήταν ακριβώς του γούστου μου. Παρόλα αυτά, πολλές φορές την άκουγα. Σε εκδρομές, βόλτες με το αυτοκίνητο ή και στο Pick-up. Νέο κύμα, latin, early 90’s mainstream και γιαπωνέζικη μουσική και Ξυλούρης είναι τα μουσικά είδη που είχα ανακαλύψει ξεψαχνίζοντας συρτάρια με κασέτες και το ράφι με τα βινύλια. Ένα Rachmaninov δε μετράει γιατί δε το είχα ακούσει ποτέ, ούτε και η κασέτα Marlboro Classics με βαρύ βλάχικο αμερικάνικο τραγούδι και ύμνους για θάλασσες από bourbon, αφού θα μπορούσε να έχει σχέση, έστω και ξώφαλτσα, με το Southern Rock.

Θα μπορούσα να μιλήσω για το «Μπαρ το Ναυάγιο», αλλά παραείναι cliché, θα μπορούσα να μιλήσω για μια ανώμαλη μίξη παραδοσιακού γιαπωνέζικου τραγουδιού με ήχους σα γάβγισμα σκύλου τα οποία άκουγα και φανταζόμουν ότι πρωταγωνιστώ στο Shinobi, αλλά οι πληροφορίες που έχω είναι ελλιπέστατες. Συνεπώς θα γράψω για κάτι πιο συγκεκριμένο.

Ο πατέρας μου αγαπούσε τη latin μουσική, χωρίς να την ψάχνει συνειδητά ως μουσικόφιλος. Επίσης εκτιμούσε την πολιτισμική προσφορά της Μελίνας Μερκούρη στη χώρα. Και τελικά βρήκε τη χρυσή τομή αυτών των δύο. Ένας Ισπανός τραγουδοποιός/τραγουδιστής, ο Camilo Sesto, είχε γράψει ένα τραγούδι για τη Μελίνα. Μετά από κάποιο ταξίδι του, είχε φέρει ένα cd του που περιείχε το τραγούδι “Melina”. Είχε ένα καφέ-πορτοκαλί εξώφυλλο αλλά όσο και να το έψαξα, δε το βρήκα στο διαδύκτιο. Το ενδιαφέρον με το τραγούδι, είναι η πεντακάθαρη παραγωγή και η χρήση μπουζουκιού, κάτι ασυνήθιστο για latin μουσική, τουλάχιστον από όσο γνωρίζω. Αν μπορώ να διακρίνω καλά, ο ρυθμός είναι σα χασάπικο, επίσης μεγάλη αδυναμία του πατέρα μου. Δεν ξέρω αν φταίνε οι αναμνήσεις ή το ίδιο το τραγούδι, αλλά η μελωδία έχει vibes. Κερασάκι στην τούρτα, η πρόσφατη φωτογραφία του στην ιστοσελίδα, με μαλλί και πόζα εντελώς Joe Lynn Turner! Πως λένε στα ισπανικά “Ι Surrender” ;;;;;


Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Serenity Broken - Commercial Suicide (2012)


Αποφασιστικότητα και επαγγελατισμός. Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις μου, ακούγοντας μόλις τα πρώτα δευτερόλέπτα της καινούργιας κυκλοφορίας των Serenity Broken, Commercial Suicide. Η άποψη μου είναι πως άμα θές να πας κάπου με το συγκρότημα σου, τότε υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να κάνεις, και οι Serenity Broken δείχνουν πως δεν ηχογράφησαν μόνο για να εκπληρώσουν ένα εφηβικό όνειρο, ή για λένε σε φίλους πως ‘είναι σε συγκρότημα’. Ο σκοπός είναι να ακουστούν και προσωπικά είμαι μαζί τους.

 Στα 11 τραγούδια του Commercial Suicide, τα παιδιά παίζουν πάνω σε ένα ευρύ φάσμα επιρροών, δημιουργόντας ένα κράμα alternative metal και grudge ( τα τρία πρώτα ονόματα που μου ήρθαν ήταν οι Alice in Chains, οι Godsmack και οι Need), που θεωρώ πως θα αφήσει δυσαρεστημένους μόνο όσους αντιτίθονται στην ιδέα στην ύπαρξη ‘μεταλλικών’ και μελωδικών φωνητικων στο ίδιο τραγούδι. Ακόμα και αυτοί όμως δεν θα μπορέσουν να αρνηθούν πως τα φωνητικά είναι πολύ καλά, και καθόλου ‘ελληνικά’. Μιά ακρόαση λοιπόν δεν είναι αρκετή, ο δίσκος σχεδόν παρακαλάει να πατήσεις το repeat και πέρα από κάποια κομμάτια που ξεχωρίζουν, θα υπαρξουν στιγμές σε όλη την διάρκεια της κυκλοφορίας που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον.

 Η παραγωγή του δίσκου είναι υψηλού επιπέδου, είδικά για ανεξάρτητη παραγωγή και στα συν πρέπει να ανφερθεί πως η μίξη και το mastering έγιναν στην Φιλανδία. Και ίσως κάποιος γκρινιάξει λέγοντας πως τέτοια κίνηση πιθανότατα σκοπεύει στον εντυπωσιασμό και ότι δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο πλέον, όπως το βλέπω εγώ όμως, ο καθένας κάνει αυτο που κρίνει πως θα έχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Οπότε αντί να συμβιβαστούν, έκανα το βήμα που έκριναν ως το βέλτιστο για αυτούς. Αποφασιστικότητα και επαγγελματισμός όπως είπα.

Είναι περιττό να συνεχίσω να μιλάω για το Commercial Suicide, ορίστε το bandcamp για την ακρόαση του και για όποιον περάσει το επόμενο σ/κ από την Νέα Μάκρη για τα Μουσικά Κύμματα, να μην χάσει την εκεί εμφάνιση τους. Απλά προτείνουμε να αφιερώσετε λίγο χρόνο, αξίζει την προσοχή σας και σίγουρα θα μας απασχολούν συχνά από εδώ και πέρα.

Serenity Broken on Facebook

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Συνέντευξη με Potergeist


Τον Απρίλιο που μας πέρασε οι Έλληνες Potergeist κυκλοφόρισαν την νέα τους, πολλά υποσχόμενη, δισκογραφική δουλειά, το Muddy Mermaids. Στο TasteCornucopia βρήκαμε λοιπόν την αφορμή να κάνουμε μία σύντομη κουβέντα με το συγκρότημα, κρίνοντας πως αυτό είναι πιο ενδιαφέρον από μία παρουσίαση του δίσκου. Έτσι κι αλλιώς το Muddy Mermaids μπορεί κανείς να το ακούσει ολόκληρο, streaming, από το site του συγκροτήματος στο www.potergeist.com, και να κρίνει. Εμείς απλώς να πούμε πως αξίζει το χρόνο σας, μιας και πρόκεται για μία πολύ αξιόλογη και υψηλού επιπέδου δουλειά, όπου σίγουρα υπάρχουν τραγούδια που θα σε κάνουν να θες να πατήσεις το repeat,

Τι άλλαξε και τι παρέμεινε ίδιο στον ήχο και στην μουσική σας απο το Southwards μέχρι το Muddy Mermaids;


Αυτό που παρέμεινε ίδιο είναι τα blues περάσματα και οι επιρροές από την metal σκηνή του Τέξας και της Ορλεάνης. Αυτό που άλλαξε είναι ότι το ύφος έγινε πιο σκοτεινό και πιο βαρύ.


 Πως προέκυψε η συνεργασία με την Warner; Τι όφελος περιμένετε να έχετε κάνοντας ένα τέτοιο βήμα; 


Απλά τα πράγματα, μας άκουσαν, τους αρέσαμε και συνεργαστήκαμε. Το όφελος είναι ότι σίγουρα βρίσκεσαι σε καλύτερη θέση στη μουσική βιομηχανία έχοντας ένα Warner στην πλάτη σου.


Καινούργια κυκλοφορία, με καινούργια εταιρία πλέον, την Distroball Productions. Είχατε κυκλοφορίσει ανάμεσα στο Southwards και στο Muddy Mermaids και ένα αυτοχρηματοδοτούμενο Ep. Αυτού του είδους αλλαγή στέγης συμπεριλαμβάνεται στους λόγους που έχουμε καινούργιο album μετά απο 5 χρόνια; 


Δεν θα το έλεγα. Περισσότερο ρόλο έπαιξε η ολική αλλαγή του line up πριν από 3 χρόνια παρά το ο,τιδήποτε άλλο.


 Όσοι έχουν κάνει review για το Muddy Mermaids, σε κάποιο σημείο θα επισημάνουν ομοιότητες στον ήχο σας με αυτές από κλασσικά συγκροτήματα του γενικότερου stoner metal ήχου. Κουράζει τέτοιου είδους σύγκριση; Επηρεάζει τον τρόπο που σκέφτεστε την ηχητική εξέλιξη των Potergeist;


 Μετά από 8 χρόνια και 3 κυκλοφορίες δεν κουράζει μόνο, αρχίζει να σπάει πούτσες. Το πιο αστείο είναι ότι μέχρι σήμερα δεν έχω ακούσει μπάντα να τολμήσει αυτό που κάναμε στο Southwards και σε τραγούδια όπως το ομότιτλο και ειδικά σε μια εποχή που η ετικέτα southern metal χρησιμοποιούνταν από 10 μπάντες στον πλανήτη. Ξεκολλήστε με τη φωνή και ακούστε το σύνολο. 


 Πως ήταν η εμπειρία να παίξετε ως support στους Lynyrd Skynyrd; Τι γνώση μπορεί να αποκομίσεις από μια τέτοια εμφάνιση; 

Εύχομαι σε όλες τις μπάντες να ζήσουν κάτι αντίστοιχο. Τεράστια γνώση ως προς το πως θα έπρεπε να είναι τα live από οργάνωση και ήχο και επίσης μετά απο ένα live σε 7-8000 κόσμο δεν υπάρχει κάποιο live να σε τρομάξει ή αγχώσει.



 Γνωρίζω πως υπάρχουν κάποια ακόμα κανονισμένα live μέσα στο καλοκαίρι. Θα υπάρξει και κάποια πιο μαρκοσκελή σειρά από live εμφανίσεις για την προώθηση του album; Διαφωτίστε μας παρακαλώ.


Δεν το γνωρίζω ακόμη αν και ο στόχος τον χειμώνα είναι η Ευρώπη. Σίγουρο πάντως είναι η εμφάνιση στο φεστιβάλ Μουσικά Κύματα στις 21 Ιουλίου. 


Ποιές είναι οι Γοργόνες της Λάσπης; 


Είναι ανοιχτό στον καθένα να τις προσωποποιήσει με αυτό που αυτός φαντάζεται. Στην δική μας περίπτωση είναι οι συνθέσεις μας και οι εμπειρίες μας.


Τέλος, κάποιον καλό δίσκο που ακούσατε τώρα τελευταία;

Το καινούριο Cancer Bats και από τα λίγα που άκουσα, οι νέοι δίσκοι απο Baroness, Katatonia και Slavebreed.




www.potergeist.com
www.distroball.com
https://www.facebook.com/potergeist

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Adolf Plays the Jazz, Six Dogs, Πέμπτη 28/6/2012 (Project Oracle)

Πειραματική μπάντα που θα μπορούσες να την κατατάξεις στο ευρύτερο φάσμα του Post Rock. Στο Batcave τα ηχεία προτιμούν άλλου είδους μουσικές για να γητεύουν τις μυριάδες νυχτερίδες που κατοικούν στα έγκατά του. Ο αψεγάδιαστος δέκτης του bat-computer έπιασε τη μετάδοση της συνέντευξης της μπάντας μία μέρα πριν το live στα πράσα και έτσι βρέθηκα σε κάποια στέγη πάνω από την Αβραμιώτου για να παρακολουθήσω. Τα μάτια και τα αυτιά μου σε εκείνη τη νυχτερινή βάρδια δε θα μπορούσα να τα εμπιστευτώ σε κάποιον καταλληλότερο από την Crystal Ball, της οποίας το μουσικό γούστο δε με βρίσκει πάντα σύμφωνο, το ανοιχτό μυαλό και τα μάτια της όμως, την καθιστούν αξιόπιστη ώστε να αναλάβει ευθύνες τέτοιου βελινεκούς. Απολαύστε το Project Oracle. - Batman


Ο Αδόλφος που παίζει τζαζ είναι ένα συγκρότημα που αποτελείται από 7 άτομα.

Ακούγοντας το κανείς θα αναρωτιέται τι κάνουν όλοι αυτοί εκεί!

Όλοι αυτοί εκεί δημιουργούν μια υπέροχη μουσική. Ξεχωριστά αλλά και μαζί.

Πρώτη φορά τους άκουσα δύο ημέρες πριν το live τους, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Παρουσιάσανε την δουλειά τους όπου την άκουσα χωρίς διακοπές και σχόλια, παρόλο που τα κομμάτια τους είναι μεγάλα. Μπράβο στην εκπομπή. Επίσης, η στάση που έχουν απέναντι στο κοινό τους είναι αυτή που θα ήθελα προσωπικά να έχουν όλες οι μπάντες, ότι η μουσική είναι δωρεάν όπως και πολλά άλλα αγαθά που υπάρχουν εδώ, πριν ακόμα υπάρξουμε εμείς!

Ενθουσιάστηκα! Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αγκαζάρω τον φίλο μου για το live.

Την περασμένη Πέμπτη λοιπόν, στις 11.00 περίπου το βράδυ, έπαιξαν Live στην οδό Αβραμιώτου 6-8 στο 6 Dogs.

[Εδώ θα σταθώ για πολύ λίγο αναφέροντας ότι πρώτη φορά επισκέφτηκα τον χώρο, όχι για ποτό, όχι για χαλαρή κουβέντα, όχι για να κάτσω στον κήπο, αλλά για να παρακολουθήσω ζωντανά μια μπάντα. Υπερβολικά μικρός και άβολος χώρος για να χωρέσει κόσμο, αποπνιχτικός. Eίχαν κλειστή την είσοδο του "συναυλιακού" χώρου και ο κόσμος αναγκαζόταν να περάσει μέσα από ένα πολύ στενό διάδρομο, όπου κατά τύχη βρισκόταν και το μπαρ με αποτέλεσμα είτε είχες πάει για το live, είτε για να πιεις ένα ποτό αναγκαζόσουν να στριμωχτείς για να βγεις ή να μπεις αντίστοιχα στο χώρο.]

Ευτυχώς με αποζημίωσαν οι "Adolf Plays the Jazz"

Η μουσική τους ήταν απίστευτα ταξιδιάρικη, σε έβαζαν μέσα σε μια δίνη χρωμάτων και εικόνων που ακόμα και ο πιο αυστηρός κριτής τους να ήσουν, δεν θα κατάφερνες να αντισταθείς για πολύ!

Βαθιά συναισθηματική μουσική, καλλιεργεί μέσα σε 7 λεπτά που διαρκούν πάνω κάτω τα κομμάτια τους, ό,τι πιο θετικό συναίσθημα έχεις για την ύπαρξη σου, για την ύπαρξη γενικά του ανθρώπου πάνω στην γη και στο σύμπαν. Η αίσθηση ήταν σαν να σου κάνουν ένα είδος θεραπείας με τις νότες να στριφογυρίζουν στην ατμόσφαιρα. Σαν να βρισκόσουν σε ένα virtual χώρο και μπορούσες να αγγίξεις να γευτείς και να παίξεις με την μουσική.

Διαφορετικοί ήχοι από κιθάρα, μπάσο, τρομπέτα, πλήκτρα και ντράμς που στην αρχή σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτά τα παιδιά μαζεύτηκαν εδώ για να κάνουν πρόβα, ξαφνικά όμως σε εκπλήσσουν με την ομόνοια αλλά και την πολυπλοκότητα του ήχου τους που δεν σε μπερδεύει αλλά σου επιτρέπει να υπάρξεις και να κατανοήσεις τον εαυτό σου.

Διαφορετικές νότες από διαφορετικά μουσικά όργανα, το κάθε ένα παράγοντας τον ήχο του, έδινε την κατάλληλη νότα στο κατάλληλο μουσικό μέτρο. Η αρμονία της μπάντας ήταν διάχυτη στον αέρα ο κάθε ένας ξεχωριστά εκφραζόταν με τον τρόπο του και ενωνόντουσαν όλοι μαζί σε ένα.

Δυστυχώς λόγω κούρασης δεν κατάφερα να φτάσω μέχρι το τέλος της συναυλίας. Ελπίζω η επόμενη  φορά να είναι σε ανοιχτό χώρο και όχι καθημερινή!

Μπράβο στα παιδιά και εις άλλα με υγεία!


ΥΓ: Μαζί με το εισιτήριο των 5 Ευρώ, δωράκι το νέο τους cd ! Respect. - Crystal Ball

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Ακυρώθηκε το live των Saint Vitus.

Αγαπητοί φίλες και φίλοι καλησπέρα,

Σήμερα τα ξημερώματα έλαβα ένα mail από τον manager των SAINT VITUS, Rodney.

Λόγοι υγείας οδήγησαν εσπευσμένα μέλος του συγκροτήματος στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί έκριναν πως έπρεπε να χειρουργηθεί ΆΜΕΣΑ. Του συνέστησαν να μην ταξιδέψει με αεροπλάνο. Ζητούνε συγγνώμη από το Ελληνικό κοινό που τους έχει αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις για την ματαίωση της συναυλίας τους στο ΑΝ και κοιτάμε να γίνει η συναυλία στην πρώτη δυνατή ευκαιρία.
Σαν donSait Promotions εύχομαι καλή ανάρρωση και ζητώ μια τεράστια συγγνώμη με την σειρά μου για την ταλαιπωρία. Σας ευχαριστώ για την θέρμη με την οποία αγκαλίασατε την συναυλία.
Τα εισιτήρια μπορείτε να τα εξαργυρώσετε από τα εκδοτήρια της TICKET HOUSE, METAL ERA, TICKET ARENA, άμεσα.

Ευχαριστώ για την κατανόηση.


Με εκτίμηση

Σπύρος Στάνλεη 
https://www.facebook.com/events/333011230078312/
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ, ΓΑΜΩ!!!

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Καλό Μήνα!






Rockwave 2012 Μέρα Πρώτη: Nightstalker, Nashville Pussy, The Last Drive, Locos


Εισιτήριο στα 15 ευρώ. Μάλιστα. Δε θυμάμαι να έχει υπάρξει ποτέ φτηνότερο εισητήριο σε αυτό το φεστιβάλ και κάτι τέτοιο ήταν τεράστιο κίνητρο για τον οποιονδήποτε να ξεκουβαλήσει από τη φλεγόμενη Αθήνα και να κάνει μια μικρή εκδρομούλα στη φύση.

Φτάνοντας με την παρέα στον κόμβο, ψιλιαστίκαμε  αυτό που αργότερα δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας. Ήταν με διαφορά το πιο άδειο Rockwave όλων των εποχών! Φαίνεται ότι η κρίση έχει αρχίσει και μας επιρεάζει σε ζωτικό βαθμό, για να μην έχει κόσμο ένα φεστιβάλ με αγαπημένα ονόματα και τόσο χαμηλό εισιτήριο.

Φτάσαμε αργά και προλάβαμε ελάχιστα από την εμφάνιση των εγχώριων stoners, Nighstalker. Δυστυχώς αλλά τι να κάνουμε. Όσοι τους πρόλαβαν πάντως το ευχαριστήθηκαν και το Cornucopia αγαπάει Nightsalker.

Οι Nashville Pussy ήταν ο δικός μου λόγος να έρθω σε αυτή τη μέρα του φεστιβάλ. Δε τους είχα δει ποτέ στο παρελθόν και αυτή την ευκαιρία δε θα την έχανα. Λοιπόν ας αρχίσουμε με κάποια αξιώματα που προκύπτουν από τους δίσκους αλλά και επιβεβαιώθηκαν από τη χθεσινή τους εμφάνιση. Αξίωμα No1: Αν οι Aerosmith είναι η αμερικάνικη εκδοχή των Rolling Stones, οι Nashville Pussy είναι η αμερικάνικη εκδοχή των Motorhead. Αξίωμα No2: Βάλε στο μίξερ τον Angus Young, τον Ted Nudgent και μια στριπερ που γδύνεται μόνο με rock n’ roll υπόκρουση και έχεις την Ruiter Suis. Η μπάντα ήταν πραγματικά η μόνη που κατάφερε να αντιπαρέλθει οπτικά αλλά και ψυχικά τη θλιβερή πραγματικότητα της χαμηλής προσέλευσης. Άρχισαν με το Say Something Nasty και έδωσαν μεγάλη βαρύτητα στο αγαπημένο μου άλμπουμ High as Hell. Πολλές φορές έχω ακούσει το επίθετο «λεβεντοκαννίβαλος» για Southern μουσικό, αλλά κανένας δεν ενσαρκώνει τον τίτλο καλύτερα από τον Blain Catwright ο οποίος, φορώντας δερμάτινο jacket με τη σημαία του αμερικάνικου νότου και μπλούζα… Nazareth, ήταν ένα σωστό ρεμάλι. Χάλιας, μόνιμα ζαλισμένος και με μάτια μισόκλειστα από τη θολούρα, έφτυνε τους στίχους και έπαιζε τα riffs με το βρώμικο αλλά και εντελώς αυθεντικό τρόπο που πρέπει να το κάνει ο σωστός rocker. Το rhythm section ήταν στιβαρό και στακάτο δίνοντας τον απαραίτητο όγκο αλλά, κακά τα ψέματα, τα μάτια όλων ήταν στραμμένα προς τη Ruyter. H οποία δε γδύθηκε ως συνήθως, αλλά με τις γκριμάτσες και τις πόζες της να συνοδεύουν το παίξιμο – ορισμός του rock n’ roll – της κιθάρας απογείωσε την ούτως ή άλλως άψογη εμφάνισή τους. Σα να την έβλεπες μπροστά σου να φτίνει στα μούτρα όλες τις heavy metal ντίβες του ωδείου και να πλακώνεται στα γκάζια για να προλάβει το μεταμεσονύκτιο show του From Dusk ‘Till Dawn. High as Hell, Go to Hell, Piece of Ass, οι στίχοι, η μουσική και η βρωμιά της συναυλίας τους σε έκαναν να θες να χωθείς ανάμεσα σε δύο γυναικεία μπούτια.Όλοι χθες έφαγαν τη σκόνη των Nashville Pussy και εμείς οι λιγοστοί που τους τιμήσαμε με την παρουσία μας, μείναμε υπέρ του δέοντος ικανοποιημένοι. Ειλικρινά απορώ πόσο καλύτεροι μπορεί να είναι σε κλειστό χώρο. Για αυτό που δεν απορώ, είναι ότι ο μεγάλος τους έχει πάρει μαζί του σε περιοδεία.
 
 Let them Eat Pussy!

Εντάξει, για να είμαστε ειλικρινής, δεν είμαι ο κατάλληλος για να κρίνω μια εμφάνιση των The Last Drive, αφού είναι αρκετά εκτός των μουσικών μου προτιμήσεων. Τους είχα ξαναδεί το 2007 αν δεν κάνω λάθος, όταν και επανασυνδέθηκαν και έκτοτε το όνομά τους ακούγεται πολύ συχνά στους εγχώριους rock n’ roll κύκλους. Εμένα πάντως δε μου άρεσαν αν και προσπάθησα να τους δω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Μου φάνηκαν ιδιαίτερα πεσμένοι και διεκπαιρεωτικοί, αλλά το κοινό τους φάνηκε να το απολαμβάνει οπότε εμένα δε μου πέφτει λόγος. Και εγώ μια χαρά τα πέρασα τρώγοντας ένα χορταστικό σάντουιτς και πίνοντας μπύρα ξαπλωμένος στα γρασίδι. Είχε και ωραίο ουρανό, γιατί να γκρινιάξω λοιπόν; Μπράβο πάντως στον μπόμπιρα που ξεβιδώθηκε στο χορό πάνω στη σκηνή, ήταν για εμένα το καλύτερο κομμάτι της συναυλίας τους.

Οι Locos, τους οποίους αγνοούσα πριν την ανακοίνωσή τους ως headliners του billing του φεστιβάλ, είναι το συγκρότημα του τραγουδιστή των Ska-P, οι οποίοι ποτέ δε μου άρεσαν. Και φαίνεται ότι ακολουθούν το δρόμο τους μουσικά, παίζοντας αυτό το ισπανόφωνο Ska Punk που στα δικά μου αυτιά ακούγεται ως μουσική κατάλληλη για μεθυσμένους πρωτοετείς εαακ-ίτες ή για νήπια που παίζουν μουσικές καρέκλες, ή για εναλλακτικούς καραφλοτζιβάτους ταγαροφόρους μεσήλικες καμμένους από το μαύρο που το όνειρό τους είναι να πάνε στη Βαρκελώνη να καούν στους «Αφγανούς» φορώντας ακραία σαλβάρια που η ελληνική μόδα απορρίπτει. Για να πούμε την αλήθεια όμως, η μπάντα ήταν απίστευτα ορεξάτη και δραστήρια και αν ήσουν πιο δεκτικός στη μουσική τους απ’ ότι εγώ, σίγουρα θα το διασκέδαζες.

Απολογισμός πρώτης μέρας; Κρίση! Το προσωπικό των διαφημιστικών εταιριών φάνταζε ως λαοθάλασσα σε αντιστοιχία με τους λιγοστούς συναυλιαζόμενους και η κίνηση της διοργανώτριας εταιρίας να δώσει χώρο σε γνωστές ελληνικές μπάντες σε συνδιασμό με δύο όχι εξαιρετικά δημοφιλείς ξένες σε ένα πακέτο με μόνο15 ευρώ εισιτήριο δεν έπεισε τον κόσμο να ανηφορίσει στο χωράφι. Εγώ αυτό που ήθελα πάντως το πήρα και με το παραπάνω, πρέπει όμως όλοι, διοργανωτές και μουσικόφιλοι, να προσαρμοστούμε από κοινού στις νέες δυσάρεστες οικονομικές συνθήκες και να βρούμε μια φόρμουλα ώστε να συνεχίσουν να γίνονται συναυλίες με τρόπο τέτοιο ώστε να βγούμε όλοι κερδισμένοι. Καιρός για συσπείρωση και άμεση επικοινωνία μάγκες! 











Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...