http://blacksabbath.com/
ΤΕΖΑ, ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ, ΓΑΜΩ!!!
Roadburn 2024: Notes From Day Two
Πριν από 4 ώρες
Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011
Sodom Live An Club Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011
Μπορεί οικονομικά τα πράγματα να είναι δύσκολα,τη μπάντα να την έχεις ξαναδεί,να δουλεύεις όλο το υπόλοιπο βράδυ,αλλά το ραντεβού με τους Sοdom δε το χάνεις για κανένα λόγο.Κατανοητό?Ωραία.In War and Pieces,Sodomy and Lust,M16,Outbreak of Evil,Fuck the Police,The Saw is the Law,Proselytism Real,The art of Killing Poetry,I Am the War,City of God,Vice of Killing,Blasphemer,Iron Fist,Agent Orange,Ausgebombt,Sodomised,Remember the Fallen,Bombenhagel.Nα μιλήσω για απόδοση?Ήταν άψογοι.Να μιλήσω για τον καινούριο drummer?Mιά χαρά αν και ο Bobby ήταν μεγαλύτερη μορφή.Να μιλήσω για τον Conqueror?Έδωσε το βροντερό παρόν.Να μιλήσω για τον ήχο?Όχι βέβαια,είμαστε sodomaniacs.Να μιλήσω για το κοινό?Ξεφτυλιστήκαμε και κατά τη λαική παροιμία,αν δεν ανοίξεις ρουθούνι δε βλέπεις encore.Άρα γιατί μένει να μιλήσω?Α ναι!Ήταν η πρώτη συναυλία μετά από μήνες που ένιωσα το μαλλί μου να κουνιέται."Ώριμοι" και τυπάκια που προτιμάτε κοντά μαλλιά ας διαβάζατε review για τους Ulver!Oÿst!
Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011
Nadja, Aidan Baker & Horsnah live @ Six D.O.G.S., Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011
Δε νομίζω να υπάρχουν πολλές συμβατικές ασχολίες πέραν της Τέχνης στις οποίες να φεύγεις με αληθινό αίσθημα κάθαρσης. Συμβατικές εννοώντας δηλαδή τα απλά προσβάσιμα πράγματα που εμπίπτουν στην κατηγορία "καθημερινά". Μια τετάρτη όπως άλλες, σε ένα μαγαζί όπως όλα, μια συναυλία όπως γίνονται τόσες άλλες. Συνεχίζει όμως όταν μου συμβαίνει να βγαίνω από συναυλία όπως χθες, παραπατώντας και παραμιλώντας, να συμβαίνει σαν να έγινε πρώτη φορά.
Rewind. Μια μέρα καλοκαιριού, μια συζήτηση με μια φίλη μου περί drone, πέφτει από αυτή αναφορά στους Nadja που δεν είχε κανείς από τους δύο ακούσει ιδιαίτερα τότε. Ένα χρόνο μετά, περίπου την ίδια περίοδο του καλοκαιριού κλείνεται, μη ανακοινωμένη ακόμα η συναυλία τους. Τι σου είναι η συγχρονικότητα. Και αφού περνάει μια από τις σπανιότατες πια προσμονές πατάω στο Six D.O.G.S. περιμένοντας πολλά από αυτό που πρόκειται να δω. Και έκανα σωστά που τα περίμενα.
Θα παραλείψω σκόπιμα τους Horsnah, που αντικατέστησαν τελευταία στιγμή την εμφάνιση των Yassa. Άλλη στιγμή και ίσως σε άλλο μέρος.
Baker. Παρ' όλο που ήμουν υποψιασμένος για το τι θα αντικρύσω, έπρεπε να δω μπροστά μου αυτό για να συνειδητοποιήσω οτι όλοι οι ήχοι ανεξαιρέτως είναι μια κιθάρα. Και πάλι όμως, παρατηρώντας το σκηνικό, ήταν δύσκολο κανείς να πιστέψει πόσο ομαλά, πόσο απαλά διαδεχόντουσαν τα layers το ένα το άλλο. Ακόμα και ο μπαμπάς Robert Fripp, ο άνθρωπος που εγκαθίδρυσε με τον πλέον ιδιοφυή τρόπο το layering από μια κιθάρα με τη βοήθεια ατελείωτων effects έχει μια ποιότητα πολύ πιο άμεση, θα έλεγα πιο απότομη - τα δικά του space drones χτυπάνε άμεσα στο αυτί για να ανέβουν σκαλοπάτια. Ο Baker όμως δημιουργεί ποτάμι και όχι σκαλιά, η ρευστότητα των νοτών που διαδεχόντουσαν η μια την άλλη για να μπερδευτούν οι αρμονικές τους και εν τέλει να πλέξουν ένα περίπλοκο σύνολο ήχων και μουσικών φράσεων ήταν σαν μια τέλεια ορχήστρα στην οποία το μόνο που πρόδιδε τη λέξη "λούπα" ήταν ενίοτε το απαλό "κλικ" από κάποιο layer που ηχογραφήθηκε απότομα. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να χειρίζεται τόσο εύθραυστα και διακριτικά τα effects που έχει. Ήταν σαν να μπαίνεις σε ένα ποτάμι και αυτό να σε πάει, αρμονικά και φυσικά και να βλέπεις γύρω τα τοπία να διαδέχονται το ένα το άλλο, αποκαλύπτοντας μέσα από τη διαδοχή τους patterns και λεπτομέρειες που αλλιώς δεν φανερώνονται. Το σετ του το τελείωσε ανακοινώνοντας "see you in 5 minutes". The best is yet to come.
Και έτσι και έγινε. Συνοδεία μπάσου πλέον, ως Nadja, αρχίζουν να στρώνουν drones. Να ελέγχουν. Να οδηγούν αναπόφευκτα, υπνωτικά και μονολιθικά αυτή τη μάζα ήχου, μουσκεύοντας τον αέρα με λευκό θόρυβο και μια θάλασσα από στρώσεις κιθάρας που φωνάζει, πενθεί, ουρλιάζει αιωρείται σε δεκάδες μορφές της γύρω στον χώρο. Όλα αυτά οδηγούμενα από το σάπιο drum machine (για κάποιους ενοχλητικό σε σημείο ξενερώματος), για να υποχωρήσουν σε ambient περάσματα που άλλοτε λειτουργούσαν σαν οντότητες ξεχωριστές, που από μόνες τους ήταν ένα μικρό κομμάτι μέσα στο κομμάτι και άλλοτε αποτελούσαν πάτημα για τον επόμενο βρυχυθμό του μπάσου, το ξέσπασμα του drum machine και των αναθυμιάσεων. Όταν δε μπήκε το τελευταίο crescendo του The Bungled & The Botched, ένιωσα σαν να ξαναπήρα ανάσα μετά από χρόνια. Σαν να βγήκα από καιρό έξω από νερό που με έπνιγε και με πίεζε. Αυτό, κύριοι, λέγεται κάθαρση.
Και έτσι κόπασαν τα layers, το delay έκανε την τελευταία επανάληψη και οι τελευταίοι απόηχοι κατευνάστηκαν. Και εγώ έμεινα κόκκαλο για κανά λεπτό ακόμα. Δεν ήταν φυσικά μόνο οι Nadja. Ήταν και ο κόσμος, οι καταστάσεις, το πού οδηγούν οι σκέψεις, η κατάσταση στην οποία βλέπεις το λάηβ που θα οδηγήσει σε τέτοια συναισθήματα. Αλλά αυτά εν τέλει είναι που συνδυάζονται σε ένα, και αποτελούν ένα από τα πιo σημαντικά πράγματα που έχω ακούσει από τον Azarak: Το γεγονός οτι ένας κύριος λόγος που πηγαίνουμε σε συναυλίες δεν είναι μόνο η μουσική και η ψυχαγωγία/διασκέδαση που αυτή φέρνει (και σε αυτό βρίσκεται μια βασική τομή με πολλούς ακροατές), είναι και η αναμονή και προσμονή "αυτής της μίας" στις πολλές συναυλίες που θα κάνει την υπέρβαση, θα περάσει απέναντι και θα σε φέρει σε επαφή με κάτι υπερβατικό, με το κομμάτι της μουσικής που δεν είναι απλώς ακρόαση ή απόλαυση αλλά κάτι που αγγίζει άλλα εσωτερικά και εξωτερικά όρια. Και αν αυτό για κάποιον ακούγεται γραφικά μεταφυσικό ή υπερβολικό τότε απλά δεν το καταλαβαίνει, ας είναι.
Για πιο τεχνικές λεπτομέρειες, αφήνω το προαιρετικό ριβιού του Keyser εφόσον το γράψει. Εγώ αυτά είχα να πω.
(τη φωτογραφία την παρέθεσα από τον ιστότοπο http://www.songkick.com/artists/532730-nadja/images/163211, γιατί δεν μπήκα στη διαδικασία να βγάλω φωτογραφία. ξέρω, χαζό.)
Rewind. Μια μέρα καλοκαιριού, μια συζήτηση με μια φίλη μου περί drone, πέφτει από αυτή αναφορά στους Nadja που δεν είχε κανείς από τους δύο ακούσει ιδιαίτερα τότε. Ένα χρόνο μετά, περίπου την ίδια περίοδο του καλοκαιριού κλείνεται, μη ανακοινωμένη ακόμα η συναυλία τους. Τι σου είναι η συγχρονικότητα. Και αφού περνάει μια από τις σπανιότατες πια προσμονές πατάω στο Six D.O.G.S. περιμένοντας πολλά από αυτό που πρόκειται να δω. Και έκανα σωστά που τα περίμενα.
Θα παραλείψω σκόπιμα τους Horsnah, που αντικατέστησαν τελευταία στιγμή την εμφάνιση των Yassa. Άλλη στιγμή και ίσως σε άλλο μέρος.
Baker. Παρ' όλο που ήμουν υποψιασμένος για το τι θα αντικρύσω, έπρεπε να δω μπροστά μου αυτό για να συνειδητοποιήσω οτι όλοι οι ήχοι ανεξαιρέτως είναι μια κιθάρα. Και πάλι όμως, παρατηρώντας το σκηνικό, ήταν δύσκολο κανείς να πιστέψει πόσο ομαλά, πόσο απαλά διαδεχόντουσαν τα layers το ένα το άλλο. Ακόμα και ο μπαμπάς Robert Fripp, ο άνθρωπος που εγκαθίδρυσε με τον πλέον ιδιοφυή τρόπο το layering από μια κιθάρα με τη βοήθεια ατελείωτων effects έχει μια ποιότητα πολύ πιο άμεση, θα έλεγα πιο απότομη - τα δικά του space drones χτυπάνε άμεσα στο αυτί για να ανέβουν σκαλοπάτια. Ο Baker όμως δημιουργεί ποτάμι και όχι σκαλιά, η ρευστότητα των νοτών που διαδεχόντουσαν η μια την άλλη για να μπερδευτούν οι αρμονικές τους και εν τέλει να πλέξουν ένα περίπλοκο σύνολο ήχων και μουσικών φράσεων ήταν σαν μια τέλεια ορχήστρα στην οποία το μόνο που πρόδιδε τη λέξη "λούπα" ήταν ενίοτε το απαλό "κλικ" από κάποιο layer που ηχογραφήθηκε απότομα. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να χειρίζεται τόσο εύθραυστα και διακριτικά τα effects που έχει. Ήταν σαν να μπαίνεις σε ένα ποτάμι και αυτό να σε πάει, αρμονικά και φυσικά και να βλέπεις γύρω τα τοπία να διαδέχονται το ένα το άλλο, αποκαλύπτοντας μέσα από τη διαδοχή τους patterns και λεπτομέρειες που αλλιώς δεν φανερώνονται. Το σετ του το τελείωσε ανακοινώνοντας "see you in 5 minutes". The best is yet to come.
Και έτσι και έγινε. Συνοδεία μπάσου πλέον, ως Nadja, αρχίζουν να στρώνουν drones. Να ελέγχουν. Να οδηγούν αναπόφευκτα, υπνωτικά και μονολιθικά αυτή τη μάζα ήχου, μουσκεύοντας τον αέρα με λευκό θόρυβο και μια θάλασσα από στρώσεις κιθάρας που φωνάζει, πενθεί, ουρλιάζει αιωρείται σε δεκάδες μορφές της γύρω στον χώρο. Όλα αυτά οδηγούμενα από το σάπιο drum machine (για κάποιους ενοχλητικό σε σημείο ξενερώματος), για να υποχωρήσουν σε ambient περάσματα που άλλοτε λειτουργούσαν σαν οντότητες ξεχωριστές, που από μόνες τους ήταν ένα μικρό κομμάτι μέσα στο κομμάτι και άλλοτε αποτελούσαν πάτημα για τον επόμενο βρυχυθμό του μπάσου, το ξέσπασμα του drum machine και των αναθυμιάσεων. Όταν δε μπήκε το τελευταίο crescendo του The Bungled & The Botched, ένιωσα σαν να ξαναπήρα ανάσα μετά από χρόνια. Σαν να βγήκα από καιρό έξω από νερό που με έπνιγε και με πίεζε. Αυτό, κύριοι, λέγεται κάθαρση.
Και έτσι κόπασαν τα layers, το delay έκανε την τελευταία επανάληψη και οι τελευταίοι απόηχοι κατευνάστηκαν. Και εγώ έμεινα κόκκαλο για κανά λεπτό ακόμα. Δεν ήταν φυσικά μόνο οι Nadja. Ήταν και ο κόσμος, οι καταστάσεις, το πού οδηγούν οι σκέψεις, η κατάσταση στην οποία βλέπεις το λάηβ που θα οδηγήσει σε τέτοια συναισθήματα. Αλλά αυτά εν τέλει είναι που συνδυάζονται σε ένα, και αποτελούν ένα από τα πιo σημαντικά πράγματα που έχω ακούσει από τον Azarak: Το γεγονός οτι ένας κύριος λόγος που πηγαίνουμε σε συναυλίες δεν είναι μόνο η μουσική και η ψυχαγωγία/διασκέδαση που αυτή φέρνει (και σε αυτό βρίσκεται μια βασική τομή με πολλούς ακροατές), είναι και η αναμονή και προσμονή "αυτής της μίας" στις πολλές συναυλίες που θα κάνει την υπέρβαση, θα περάσει απέναντι και θα σε φέρει σε επαφή με κάτι υπερβατικό, με το κομμάτι της μουσικής που δεν είναι απλώς ακρόαση ή απόλαυση αλλά κάτι που αγγίζει άλλα εσωτερικά και εξωτερικά όρια. Και αν αυτό για κάποιον ακούγεται γραφικά μεταφυσικό ή υπερβολικό τότε απλά δεν το καταλαβαίνει, ας είναι.
Για πιο τεχνικές λεπτομέρειες, αφήνω το προαιρετικό ριβιού του Keyser εφόσον το γράψει. Εγώ αυτά είχα να πω.
(τη φωτογραφία την παρέθεσα από τον ιστότοπο http://www.songkick.com/artists/532730-nadja/images/163211, γιατί δεν μπήκα στη διαδικασία να βγάλω φωτογραφία. ξέρω, χαζό.)
Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011
Uncle Acid & the deadbeats
Τέτοιοι δίσκοι αποτελούν βούτυρο στο ψωμί μου. Πραγματικά παρόμοιο κάψιμο από The Devil. Τίποτα δεν είναι τυχαίο βέβαια σε αυτή την ζωή, όχι οτι πιστεύω σε καρμικές μπούρδες, αλλά γαμώ το κέρατο Του έπρεπε να φτάσει στα αυτιά μου αυτός ο δίσκος.
Δεν είμαι άνθρωπος των φόρουμζ (τρολλιά) όσο και να έχω προσπαθήσει, δεν έχω καταφέρει να περιηγηθώ με επιτυχία στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των συζητήσεων που δημιουργούνται. Τουτέστιν δεν έχω άποψη για πολλά πράγματα που συμβαίνουν σε αυτό τον χώρο, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως αποτελεί από τους καλύτερους τρόπους να προτείνεις και να σου προτείνουν νέες κυκλοφορίες, να διαβάσεις τι γνώμη έχει κόσμος για αυτές, αλλά και για επικείμενες συναυλίες, πρώτος απο όλους. Δηλαδή πολλά όμορφα και χρήσιμα πράγματα.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Amberclock και, περισσότερο, ο Keyser λειτουργούν ως άνθρωποι εκ των έσω. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει χτυπήσει το τηλέφωνο μου και να ακούσω έναν από τους δύο να μου μεταφέρουν 'φρέσκα' νέα, άλλωτε καλά και άλλωτε άσχημα, που μόλις ενημερώθηκαν απο κάποιο φόρουμ.
Για κάποιο λόγο, ίσως γιατί βαριέμαι, προτιμώ να ανακαλύπτω την μουσική με ποιό άμεσο τρόπο, δηλαδή ή να μου την προτείνει κάποιος φίλος μου ή κάποιος που εμπιστεύομαι το γούστο του. Σίγουρα σημαντικό ρόλο παίζει και το ιντερνετ αλλα όπως και να το κάνουμε όταν ο Keyser μου λέει με τρεμάμενη φωνή πως πρέπει να ακούσω το Bloodlust, τότε ΠΡΕΠΕΙ να ακούσω το Bloodlust κάποιων αγνώστων Uncle Acid and the deadbeats.
Μιλάμε για δίσκο που ο όρος' τρου και καλτ' είναι σαν να δμιουργήθηκε για να περιγράψει την μουσική τους και το ύφος τους. Occult ροκιά με ολίγη απο Satan worshiping και electric wizard όρεξη για horror movies ισπανών σκηνοθετών. Με ράθυμο, αλήτικο doom δείχνουν σε όλους 'πως γίνεται'. Στο μυαλό μου τους συνδέω ποιό πολύ με τους Graveyard, όχι γιατί έχουν πολλά κοινά σημεία στον ήχο τους, αλλά και οι δυό μου δημιουργούν αυτό το ίδιο συναίσθημα, πως παίζουν την 'ιδεατή' 70ίλα. Αυτό πού εννοώ είναι πως δημιουργούν ένα 70's ύφος χωρίς να έχουν επηρρεαστεί μόνο από ένα συγκρότημα, αλλα αντιθέτως καταλήγουν με ένα είδος μουσικής που θυμίζει πολλά, αλλά στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ. Είναι σαν την ταινία Almost Famous ή Pirate Radio. Κατασκευασμένες ιστορίες, που ενώ ανήκουν στην σφαίρα του φανταστικού, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πραγματικότητα, σύμφωνα με τα ρομαντικά και επισκιαζμένα απο ναρκωτικά 70', όπως τουλάχιστον τα έχουμε εμείς οι 'αργότερα γεννημένοι' στο μυαλό μας.
Το Bloodlust λοιπόν του Uncle Acid, της Red και της Kat (the deadbeats) είναι ο δίσκος που εμάς εδώ στο Cornucopia μας έκανε να ψάχνουμε για αίμα. Είναι ο δίσκος που τον λιώσαμε τις τελευταίες μέρες ( ναί και ο Amberclock και ας μην το ξέρει), που θα τον βγάλουμε δια της βοής δίσκο της χρονιάς και που εν τέλει και τελείως φιλικά τον προτείνουμε σε όποιον εκεί έξω ενδιαφέρεται.
doom n' roll
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
