Taste Cornucopia

Batman

Mία ακριβώς εβδομάδα πέρασε από την "κηδεία" των Cathedral και πριν ακόμα στεγνώσουν τα δάκρυα,το "βαρύ" συναυλιακό πρόγραμμα του μήνα μας έφερε στη σκηνή του Fuzz για ένα DoOm mini festival.Το billing ήταν άκρως ενδιαφέρον,συνδυάζοντας doom metal φαντάσματα τόσο του παρελθόντος(Johan Lanngqvist) όσο και του μέλλοντος (Ghost),"νέο" αίμα(Hell) και σταθερές αξίες(Trouble).Που αλλού θα μπορούσαμε λοιπόν να περάσουμε το Σάββατό μας?

Οι Lord Vicar που άνοιξαν τη βραδιά,είχαν την τύχη να βρίσκονται μπροστά σε ένα κατάμεστο,αν αναλογιστεί κανείς οτί το ρολόι έδειχνε ακόμα 17 30,Fuzz με κόσμο ορεξάτο για βαρύ riffing.Ως εκ τούτου,το τίμιο και "αντρίκιο" παίξιμο τους,η εμπειρία που έχουν στις περγαμηνές τους(St Vitus,Reverend Βizzare κλπ) και η classic heavy/doom metal preformance τους εκτιμήθηκαν δεόντως.Προσωπικά τρομερή εντύπωση δε μου έκαναν,αλλά πέρασα μια χαρά,συνεπώς η συμμετοχή τους κρίνεται επιτυχημένη.

Σειρά είχαν οι Hell.Πρόσφατα άκουσα το album τους και διάβασα λεπτομέριες γι αυτούς.Παραδοσιακό heavy metal με τραγουδιστή σειρήνα,συμφωνικά στοιχεία και ολόφρεσκια παραγωγή που μόνο εντύπωση δεν κάνει αφού έχουν έναν Andy Sneap στις τάξεις τους σε διπλό ρόλο κιθαρίστα/παραγωγού.Τη ζωντανή τους εμφάνιση λοιπόν θα χαρακτήριζα "Metal οπερέτα".Υψηλή απόδοση και τεράστια έμφαση στη σκηνική παρουσία.Ο τραγουδιστής εκτός από φωνάρα είναι και ηθοποιός και φροντίζει να το εκμεταλλεύεται στο έπακρο .Τραγουδούσε θεατρικά με το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι,κατέβαινε στο photo pit για extra επαφή με το κοινό,μέχρι που αυτομαστιγώθηκε κιόλας!Η δε μπάντα,με την επιμελώς post-Cradle of Filth goth αμφίεσή τους φρόντισε να χορογραφήσει όλες τις cliche metal κινήσεις με άψογο συγχρονισμό.Δε λέω,μια χαρά δίσκο έφτιαξαν,πολύ καλά απέδωσαν,τo show τους ήταν πέραν των συνηθισμένων,αλλά έχοντας δει live έναν θεατρίνο King Diamond και τον Andy Sneap με Sabbat,εν κατακλείδι η μη-rock n' roll παρουσία τους με ξένισε και μου φάνηκε υπερβολική.

Μπαίνοντας στο venue γινόταν αμέσως κατανοητό ότι τα Ghost T-shirts πουλούσαν σα ζεστά κουλουράκια,ίσως ήταν και τα πιο μοσχοπουλημένα του Merchandise.Eν έτη 2011,μάλλον το να ακούς μπάντες τύπου Ghost τείνει προς το trend.Γουστάρω!Με τις φήμες που θέλουν τα μέλη των Ghost να παίζουν σε φτασμένες σκανδιναβικές heavy ή/και back μπάντες να οργιάζουν,τον διεθνή και εγχώριο τύπο αλλά και γνωστές μπάντες να πίνουν νερό στο όνομά τους και έχοντας στις πλάτες τους έναν αλλά κορυφαίο δίσκο,το trend που λέγαμε πριν,μόνο αβάσιμο δε χαρακτηρίζεται.Bγαίνουν λοιπόν οι Ghost με την ενδυμασία μοναχών και ο τραγουδιστής σαν evil πάπας.Όσοι είχαν μεγάλες προσδοκίες δικαιώθηκαν.Ο ήχος ηταν με το μέρος τους καθ όλη τη διάρκεια του set τους,στο οποίο χώρεσαν τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο και μιά διασκευή Beatles,με το Eye of the Witch και το hit-άκι Ritual να ξεχωρίζουν.Σε μια συνέντευξή τους έλεγαν ότι η μουσική τους υμνεί και διαδίδει το μήνυμα του Σατανά όπως κανένα ακραίο metal ιδίωμα δε θα κατάφερνε.Σωστοί οι μάγκες.Κάθε τραγούδι τους ζωντανά ακούστηκε συναυλιακό για να μην πω σταδιακό και μπορείς άνετα να φανταστείς τη 70's hard rock μουσική τους(OΠΟΙΑ η σύγκρισή τους με τους Mercyful Fate που είπε ένας και ΦΑΓΩΘΗΚΑΤΕ ΟΛΟΙ) να χαίρει συνεχούς airplay και να αποτελεί το καθημερινό ραδιοφωνικό soundtrack των μαζών σήμερα.Με αυστηρά anti-rockstar attitude το συγκρότημα απέδωσε το υλικό του άψογα και ιεροτελεστικά δίχως πολλά πολλά με το κοινό.Ακόμα και όταν παρουσίαζε ένα ένα τα κουκουλωμένα μέλη της μπάντας ο τραγουδιστής,το έκανε δείχνοντάς τους χωρίς να προσφωνεί.Φυσικά η εκρηκτική εμφάνισή τους καταχειροκροτήθηκε και όλοι έμειναν ικανοποιημένοι που για άλλη μια φορά στο Ελλαδιστάν είδαμε κάτι σπουδαίο τη στιγμή που συμβαίνει.Myth confirmed!

Τους Troube που ακολουθούσαν δε τους έχω ακούσει όσο θα ήθελα αν και είμαι οπαδός του καραμπινάτου υλικού τους.Ούτε τους είχα δει ποτέ με τον Eric Wagner πίσω από το μικρόφωνο.Όσο για τον Kory Clarke που έχει σχετικά πρόσφατα αναλάβει χρέη τραγουδιστή,ήξερα ότι είναι ο ιθύνων νους πίσω από μια αδικημένη πλην καθ όλα αξιόλογη hard rock μπάντα,τους Warrior Soul,αλλά μέχρι εκεί.Με το που όρμησαν όμως πάνω στη σκηνή μου ήρθε μια τεράστια σφαλιάρα στα μούτρα ως Doom Metal τιμωρία για τα χρόνια που έχω περάσει περίφανος ως rocker/metalhead παρακάμπτωντας τα κεφάλαια Trouble και Kory Clarke.Tι έλεγα πριν για μη-rock n roll attitude των Ηell και Ghost?Ε λοιπόν,οι Trouble με τον Kory Clake ήταν το άκρως αντίθετο!Ο τύπος έχει την ανδρόγυνη σιλουέτα/στίσιμο και κόμη του Robert Plant,τη χορευτική και ξεκωλιάρικη σκηνική παρουσία του Jeff Scott Soto και την υπέρ-βραχνή,από το άγιο τρίπτυχο tobacco-bourbon-γλυφομούνι,φωνή του Lemmy,ακόμα και όταν μίλαγε!Χωράνε οι Cinderella,οι Rolling Stones και οι Αc/Dc στο Doom Metal?Παραδόξως χωράνε και το αποτέλεσμα στην περίπτωση των Trouble είναι larger than life.Oι αρχετυπικές αμερικανο-Doom riff-άρες και το rock n roll attitude(με έμφαση στο πάθος και όχι στο ψώνιο) έδεσαν όπως το βύσσινο στο καΐμάκι.Να σημειωθεί ότι ο μπασίστας που έπαιξε είναι στη μπάντα μόλις δύο μέρες και είναι Έλληνας σύμφωνα με φίλο μουσικό που είδα στο Fuzz.H εμφάνιση των Trouble με έπιασε από τα μαλλιά,μου έριξε γροθιά στο στομάχι,και θεωρώ ότι ήταν η ανώτερη της βραδιάς.Ακόμα δύσκολότερος ρόλος για τους έτερους πρωτομάστορες του Doom που θα έκλειναν τη βραδιά...

...αλλά τι έχεις να φοβάσαι όταν λέγεσαι Lief Edling και πρόκειται να παρουσιάσεις ζωντανά έναν από τους καλύτερους και επιδραστικότερους δίσκους όλων των εποχών?Αισίως οι Trouble με έστειλαν για τσάι,σε ελεύθερη μετάφραση στην τέταρτη μπύρα,αισίως η χθεσινή ήταν η τέταρτη φορά που θα παρακολουθούσα τους Candlemass.Παρ' όλο που όλοι είχαμε αρχίσει να χαλαρώνουμε ευχάριστα μετά απΌ τέσσερις μπάντες,στο εναρακτήριο ρέκβιεμ Marche Funebre σύσσωμο το venue στάθηκε σε στάση προσοχής,σα φαντάροι που τους επιθεωρεί ο Αρχηγός του στρατού.Η μπάντα βγήκε αρχικά με τον Robert Lowe και άρχισε να μας κατακεραυνώνει με τον έναν Doom ύμνο μετά τον άλλον,είτε από την κλασσική Messiah περίοδο είτε από τις δύο τελευταίες απίστευτες δουλειές τους με τον Lowe.O οποίος είναι αγαπημένος από τους Solitude Aeuturnus,είναι μεγάλη φωνή είναι οπαδός των Candlemass από μικρός όπως φρόντισε να μας υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία.Αλλά κατά τη γνώμη μου είναι λίγος για να κρατάει το μικρόφωνο της μπάντας.Ίσως γιατί επανειλλημμένα ξεχνάει τους στίχους(όχι και στο Samarithan ρε Rob!),ίσως γιατί παρ όλο που όταν αποδίδει τα μέγιστα και όλοι περνάμε μια χαρά,η αύρα του οχρειά μπροστά στων υπολοίπων.Κοντολογίς και τις δύο φορές που τον έχω δει μου φαίνεται ως ο άξιος και τίμιος αντικαταστάτης του αναντικατάστατου.Πόσο μάλλον αν κάνει κανείς τη σύγκριση με την περίπτωση Wagner-Clarke...Και φτάνει η στιγμή που το μικρόφωνο πιάνει ο Johan Lanngqvist,πρώτος τραγουδιστής της μπάντας που έγραψε ιστορία με τον έναν και μοναδικό πρώτο δίσκο Epicus Doomicus Metallicus.H φωνή του ήταν άψογη και η χαρακτηριστική του χροιά,συνυφασμένη με την πιο μαύρη ιστορία που γράφτηκε ποτέ στη βίβλο του Metal,ήταν παρούσα και μας έκοψε τα γόνατα.Αν και απίστευτος ερμηνευτής,η πολύχρονη απουσία του από τη σκηνή φάνηκε στις στιγμές αμηχανίας που είχε όταν δεν τραγουδούσε ανάμεσα στα κομμάτια.Δε νομίζω κάτι τέτοιο να ενόχλησε κανέναν όμως.Για τον ίδιο το δίσκο τον οποίο και ερμήνευσαν ζωντανά ολόκληρο,και την αξία του,είναι ανούσιο να αναφέρω το παραμικρό φυσικά.Από την αρχή ως το τέλος,δύο προτζέκτορες έδειχναν ένα πολύ πετυχημένο set από καθηλωτικές ασπρόμαυρες εικόνες που σε έβαζε ακόμα πιο μέσα στο Death Magic Doom concept του συγκροτήματος.Το personal favorite Crystal Ball και το έπος Α Sorcerer's Pledge ήταν τα highlights μιας ιστορικής εμφάνισης.Μετά ξαναβγήκε ο Lowe για μερικά ακόμα τραγούδια μέχρι να κλείσει η βραδιά,με το αναμενόμενο ντουέτο του με τον Lanngqvist.

Η 8ή Οκτώβρη πρέπει να ανακηρυχθεί Doom εθνική εορτή ή μάλλον ημέρα εθνικού πένθους στη χώρα μας.Μακάρι όλες οι συναυλίες και το festivals να έφταναν τα δυσθεώρητα επίπεδα της χθεσινής βραδιάς.

Azarak

Η συγκεκριμένη συναυλία πρίν καν γίνει, αποτέλούσε πολύ σημαντικό γεγονός για εμένα για πολλούς λόγους,και λέω να ξεκινήσω με σειρά εμφάνισης: Οι Lord Vicar καί ο δίσκος Fear no Pain, αποτελέι ένα δίσκο διαμάντι για το ιδίωμα και προσωπικό μου σκάλωμα για πάνω από 6 μήνες. Εν ολίγης και μόνοι τους να ερχόντουσταν θα ήμουνα εκεί για να τους δώ. Συνεχίζοντας, όσων αφορά τους Ghost, όλοι θέλαμε να επιβεβαιώσουμε όσα είχαν γραφτεί και ειπωθεί με τα ίδια μας τα μάτια και τα αυτιά. Ευτυχώς για εμάς και για τους Ghost, όλα μα όλα ήταν αλήθεια. Βλέποντας ζωντανά τους Trouble στην ουσία ολοκλήρωνα το καρέ μου με τα συγκροτήματα που αποτελούν τους Doom θεούς ( St. Vitus- Candlemass- Pentagram και Trouble). Τέλος, Candlemass με Langqvist . -

Αφότου έγινε η συναυλία ήθελα να πω την αποψάρα μου λλά από την στιγμή που ο Batman έκανε copy paste από το μυαλό μου τηλεπαθητικά λέω να πω λίγα έξτρα πράγματακια που θα ήθελα να ειπωθούν:

Πρώτον: Πως σου φάνηκε που οι Ghost παίξανε διασκευή το Here comes the sun απο The Beatles? ξέρεις εσύ...

Δεύτερον: Κακά τα ψέμματα οι Candlemass θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο καλά προβαρισμένοι. Επίσης μπορεί να έχουν να βγάλουν κακό δίσκο από το 84' , καί ακόμα και το Death Magic Doom να σπέρνει αλλά άλλο Mirror Mirror καί άλλο If I ever Die.

Τρίτον: Μπορεί να τρως τα δημητριακά σου με τσίπουρο αντί για γάλα (τάδε έφη Batman) και με σφαίρες αντί για δημητριακά, φωνή σαν του Cory Clarke δεν θα αποκτήσεις. Trouble μέσα στην κάυλα και στην ενέργεια.

Τέταρτον: Πέντε (5) ευρώ το νερόπλυμα που ονομάζεται μπύρα; Αυτο το πράγμα μέχρι την άλλη συναυλία στο Fuzz θα έχει λήξει. Και ένα (1) ευρώ το μικρό νερό; Κύριοι του Fuzz, αυτό ονομάζεται αλητεία.

Επόμενη στάση: Christ or Cocaine