Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Cathedral,Violet Vortex,Infidel Live Gagarin 205 Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011


Έχει ο καιρός γυρίσματα...Το ότι το review για την εμφάνιση των Cathedral θα το έκανα εγώ και όχι κάποιος από τους δύο doomsters του blog,δε το περίμενα.Από την άλλη,είναι τέτοια η αγάπη που τους έχω,είναι που δεν τους είχα ξαναδεί ποτε και ότι αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία μου να το κάνω,που δε γινόταν να τους χάσω.Extra special thanks στον Αzarak και την Banshee λοιπόν,που φρόντισαν να με διευκολύνουν.

Δυστυχώς Infidel δεν είδαμε,ούτε έτυχε να ακούσουμε κάποιο σχόλιο για την εμφάνισή τους άρα άποψη δεν έχουμε.Και τώρα που το σκέφτομαι,έχω να τους δω Live αρκετά χρόνια,από μία εμφάνισή τους στην Τεχνόπολη σε ένα παζάρι δίσκων.Next time i guess.

Oι Violet Vortex που ακολουθούσαν έπαιξαν τίμιο και αργόσυρτο Doom metal,καταφέρνοντας να ταιριάξουν ωραία στο ύφος της βραδιάς.Μοναδική ένσταση ο τραγουδιστής/μπασίστας frontman τους και η σχετικά αμήχανη και μουδιασμένη σκηνική του παρουσία.Κάτι που προς το τέλος του setlist τους ευτυχώς ανταπεξείλθε και έδεσε αρμονικά με την υπόλοιπη μπάντα αποδίδοντας μάλλον τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους,αφήνοντάς μας με καλές εντυπώσεις.

Τελευταία περιοδεία των Cathedral,πρώτη φορά που θα τους έβλεπα,πρώτο live στο Gagarin για την παρέα μου.Είναι λογικό η αγωνία μας να κορυφώνεται,με θέα το πανό του The Guessing Game που κοσμούσε τη σκηνη.Με το που άρχισε το live δικαιώθηκαν οι μεγάλες προσδοκίες μου.Vampire Sun και βουτάμε στη δύνη της μουσικής μονομιάς,χωρίς ελπίδα να βγούμε πριν η μπάντα μας αποχαιρετίσει,δυστυχώς μια και καλή.
Mέσα στη μιάμιση ώρα που ακολούθησε οι Cathedral παρέδωσαν μαθήματα για το πως το διαλύει μια μπάντα με το κεφάλι ψηλά.Η απόδωσή τους άγγιξε το άψογο,το setlist τους ήταν ένα δισκογραφικά ισομερώς καταναμειμένο best of,το μεταξύ τους δέσιμο παροιμιώδες και ο Lee Dorrian θεόθεος.
Kάπου ανάμεσα στις αρχετυπικές Sabbath διδαχές του Doom,τα χίπικα ψυχεδελικά ταξίδια,τον βουβό τρόμο που αποπνέει το εξώφυλλο του 'Death Walks Behind You των Atomic Rooster ή το film Vertigo του Alfred Hitchcock και την παραισθησιογόνα λήθη του sex με την καλή σου,κάθε μα κάθε πηχτό riff σε άρπαζε από το λαιμό και σε έχωνε βαθία στην θολή και πολύχρομη ουτοπία των στίχων.
Η κατά τα άλλα φοβερή και τρομερή μπάντα είναι καταδικασμένη να ζει υπό τη βαριά σκιά του Lee Dorrian,του οποίου η θεατρικότητα και η σκηνική παρουσία γενικότερα,δρα ως καταλήτης στο να εκπέμπει η σκηνή σύσωμη τα όσα παραπάνω περιέγραψα.Άλλοτε φιμωνόταν και άλλοτε κρεμιώταν απο το καλώδιο του μικροφώνου,με το που σκάει το riffffff(ναι ρε,με 6 "F"!)του Enter the Worms,να σου τον με το μικρόφωνο καρφωμένο στο στόμα να περπατάει σαν ζομπι.Κάθε βλέμμα και κάθε κίνηση του,αν και φαινομενικά ασήμαντα,είχαν τελικά νόημα στην απόδωση των τραγουδιών,κάνοντας τους πιό ακροβατικά επιδέξιους "stunt rock" frontmen μια χαψιά.Μεγάλο μουρλοκομείο,με γκριμάτσες που μόνο με καυλωμένο Gary Moore συγκρίνονται,ψυχή πραγματικού ερμηνευτή και ένοχο παρελθόν στους Napalm Death.Aγαπάμε.
Cosmic Funeral,Ride,Soul Sacrifice,Upon Azrael's Wings,Midnight Mountain,Utopian Blaster μερικά highlights ανάμεσα σε highlights και το αγαπημένο Hopkins στο οποίο ο Vincent Price έλαμψε δια της απουσίας του.Ναρκωτικά και μαλακίες μου λέτε εσείς μετά.....Όποιος το έχασε..his/her soul condemned to Hell.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...