Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Ζόφος και μαγεία.

Τα παρακάτω 2 τραγούδια, συνοψίζουν ό,τι αγαπάω στο black metal, σε ένα είδος στο οποίο δηλώνω τουρίστας αλλά από αυτούς που δεν το χορταίνουν και το επισκέπτονται κάτι παραπάνω από τακτικά.






Το πρώτο είναι το "Abscission" των Deathspell Omega, από το άλμπουμ, Paracletus (2010).
Το δεύτερο είναι το "Țesarul De Lumini" των Negură Bunget, από το άλμπουμ, Om (2006).

To tastecornucopia πάει στο Roi Mat


Με μεγάλη χαρά ανακοινώνω ότι αυτό το σάββατο, 1/10, στο Roi Mat Rock club εγώ και ο Batman θα ανεβούμε στα 'decks' για να επιλέξουμε τραγούδια μέσα απο 4 δεκαετίες σκληρού ήχου, από 70'ς hard rock, 80's heavy metal, alternative, stoner και ότι άλλο προκύψει. Ελπίζουμε να το διασκεδάσετε όσο σκοπεύουμε να το διασκεδάσουμε και εμείς!

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Ευθυγραμμισμένα άστρα,Aυγή και Cathedral

Enter the Forest or Enter the Worms

"Lost in the battlefield of opposite extremes
I ponder the enbankment that stands in between
The monochrome and colour entirity
I see the beauty and chaos of fate and destiny
Stand in the balance
Of forest equilibrium
Absorb every aspect
Of forest equilibrium
The fatality of optimism shall we not embrace
But evolve into the actual with grace
Outweigh the balance through excessive choice
I return to the wisdom of this equalateral place
Rebuild thy strength
Here in forest equilibrium
Through irreligious choice
In forest equilibrium
Come walk with me
Through violet smokescreens
Where both feet tread upon joys and agonies
Calm in all we see
Masters of destiny"
Kαλημέρα

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Big Business - Quadruple Single EP (2011)

Τη συγκεκριμένη κυκλοφορία την είχα κλάσει λιγάκι. Δεν ξέρω γιατί. Τους Big Business τους θεωρώ από τις πιο πωρωτικές και εξελίξιμες μπάντες στο χώρο του heavy/stoner/sludge χώρου, οπότε μάλλον απλά έτυχε και δεν την είχα ακούσει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως.

Το παρόν EP αποτελεί φυσική συνέχεια του καταπληκτικού "Mind the Drift" που βγήκε πριν 3 χρόνια. Πλέον είναι τετράδα αφού προστέθηκε στο line-up και ο κιθαρίστας Scott Martin και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παίρνει μεγαλύτερο όγκο ο ήχος τους.
Το σημαντικό εδώ είναι ότι τα παλικάρια δεν αναμασάνε παλιές ιδέες αλλά καταφέρνουν και δημιουργούν, για άλλη μια φορά, ένα κολάζ επιθετικής και άκρως πωρωτικής μουσικής, απαρτιζόμενο από 4 δυναμίτες. Μοναδικό αρνητικό θα έλεγα ότι είναι μόνο η διάρκεια που μετά βίας αγγίζει τα 18 λεπτά. Και όταν μιλάμε για τους Big Business, ναι 18 λεπτά είναι λίγα.

Τουλάχιστον υπάρχει αυτό το Guns, που όπως επισημαίνει με πολύ εμφατικό τρόπο και ο Jared Warren (φωνητικά, μπάσο) "Guns are better than anything else".
Ποιος είμαι εγώ που θα διαφωνήσω;

http://bigbigbusiness.com/

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Sanctuary,Disharmony live Gagarin 205 Kυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011


Tο πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση φτάνοντας στο Gagarin ήταν η πληθώρα απο Megadeth μπλουζάκια.Φαίνεται οτι ο κόσμος γνωρίζει τη λεπτομέρια οτι ο Dave Mustaine έχει επιμεληθεί την παραγωγή στον πρώτο δίσκο των Sanctuary.

Oι Disharmony που άνοιξαν τη βραδιά,ήταν για άλλη μια φορα άψογοι.Ορεξάτοι όσο δεν τους έχετε ξαναπετύχει,και Nevermore-ικοί όπως πάντα,έδεσαν άψογα με το ύφος της βραδιάς και θεωρώ οτι δικαίωσαν την απόφαση των Sanctuary να επιλέξουν αυτούς,αναμεσα σε τρεις υποψήφιες μπαντες.

Με το που βγήκε η μπάντα στη σκηνή,οι φόβοι μας οτι θα δούμε συναυλία με κοκκινομάλλη τραγουδιστη πήγαν περίπατο,καθώς ο Warel συμορφώθηκε και εκτός από το παλίο του συγκρότημα επανήλθε και στο κλασικό ξανθό του look.Ναι ξέρω,μικρότητες για τρίχες,αλλά ως ξανθός αποδίδει καλύτερα(!).O Jim Sheppard ήταν πολύ πιό ακμαίος απο την τελευταία εμφάνισή τους με Nevermore,Dave Budbill και Lenny Rutlege ήταν βράχοι ενώ ο έταιρος κιθαρίστας Brad Hull,εκτός από άψογος headbanger ήταν φτυστός ο Mick Box!

Το κατάμεστο venue και η επανασυνδεδεμένη μπάντα βρίσκονταν σε μια διαρκή ανταλλαγή ενέργειας καθ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.Το 2005 είχα δει έναν Warrel κυρίαρχο της σκηνής,πέρσυ έναν Warrel λίγο στον κόσμο του,αλλά φέτος Sanctuary και ακροατήριο έγιναν ένα,εκμηδενίζοντας κάθε απόσταση,είτε νοητής κυριαρχίας επι σκηνής είτε πραγματικής απόστασης.Ακόμα και οι γνωστές "προσταγές" του τύπου "I expect chaos" γίνονταν χαριτολογόντας και με θεατρική ορθοφωνία.Και λαθάκια έγιναν βέβαια,αλλά δε νομίζω να ενόχλησαν κανέναν,αφού σε γενικές γραμμές η απόδωσή τους ήταν πολύ υψηλή.Οι τραγουδάρες που έγραψαν οι Sanctuary στους δύο δίσκους τους μας κεραυνοβολούσαν η μια μετά την άλλη και δε νομίζω οτι έχει νόημα να αναφέρω τίτλους ή personal favorites.Οτι θα έβλεπα όμως crowd surfing σε τραγούδι Scorpions ή,ακόμα χειρότερα Jefferson Airplane δε το περίμενα.Μαγκιά τους!

Το event κορυφώθηκε στο encore με Taste Revenge,όπου το crowd surfing έδινε και έπαιρνε και η σκηνή γέμισε με οπαδούς,όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα και εντελώς αυθόρμητα.Μιλάμε πλέον για πάρτυ μεταξύ καλών φίλων,όμοιο του δεν έχω ξαναδεί σε Metal συναυλία,παρά μόνο σε live Iggy Pop.Μπορεί να τα έχουμε σκατώσει σα χώρα αλλά σαν κοινό όταν διψαμε για συναυλία και η μπάντα είναι αρκετά αλητήρια,συμβαίνουν τέτοια όμορφα που θα έχουμε να μνημονεύουμε για χρόνια.Κι ας ήταν την ένταση του μικροφώνου χαμηλή..Μetal!

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Ghostpoet (UK) - Peanut Butter Blues and Melancholy Jam (2011)

Είναι μάλλον τελικά της μοίρας μου να ασχοληθώ με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με το hip hop (βλ.). Και ο Ghostpoet αποτελεί ιδιαίτερα πρόσφατο εύρημα από φίλο που ασχολείται αρκετά με τη σκηνή της πιο experimental/abstract hip-hop.

Δεν είμαι κανένας ειδικός, αλλά διακρίνω μια τάση που συμπαθώ πολύ την τελευταία δεκαετία της μουσικής αυτής να γειώνεται σε κάτι που εκφράζει πολύ πιο "καθημερινά" πράγματα και ανησυχίες, καθώς και να σπρώχνει τα σύνορά της με άλλες μουσικές. Και εν πάση περιπτώσει, αν πιο παλιά η στιχουργική κάποιων ήταν πιο εναλλακτική, δεν είναι κάτι έχω καταφέρει να αντιληφθώ, εκτός ίσως από τους Beastie Boys. Ξεφεύγω όμως.

Μια απλή περιγραφή του τι έχει κανείς: Πάρτε το Lotus Flower, γδύστε το μέχρι να μείνουν τα υπέρογκα, σκοτεινά και σχεδόν dub μπάσα του, μια πιο "σπιτική παραγωγή" με επαναλαμβανόμενα drums και κιθάρα, με φωνητικά a la Roots Manuva σε πιο τρεμάμενο ύφος, που άλλοτε σχεδόν παραμιλάνε σαν να παραπατάνε με αυτή την κομμένη προφορά του Λονδίνου, άλλες φορές "καθαρίζουν" για να πουν αυτά που θέλουν, μισοτραγουδιστά, μισορυθμικά και στίχους που φτύνουν όχι κρώξιμο για άλλους mcs, ωδές σε λεφτά και αντρίλα αλλά τα κοινωνικά σκατά που τρώς καθημερινά, με λιτότητα, χωρίς καμιά υπερβαθιά φιλοσοφία. Δεν είναι άλλωστε και αναγκαία. Είναι νομίζω έτσι και αλλιώς εύκολο για οποιονδήποτε να ταυτιστεί με όλα αυτά χωρίς να χρειαστεί να τα υπεραναλύσει. Είτε μιλάμε για απλά ένα fucked up μεθύσι (Cash and Carry me Home) είτε για στοιχειώδη υπαρξισμό με τη μορφή του "που πάνε όλα αυτά που κάνω? πού σκατά θα καταλήξω?" (Gaaasp), η ατμόσφαιρα που δίνεται είναι υπνωτική, ύπουλα υποτονική και ανησυχητική.

Εν τέλει, δεν χρειάστηκε πολύ για να το βάλω στο repeat. Ο δίσκος δεν είναι Sinucidal, δεν επανεφεύρει τίποτα - αλλά είναι κολληματικός και αποτελεί ένα πάρα πάρα πολύ καλό ντεμπούτο από έναν κατα τ' άλλα άγνωστο και υποσχόμενο καλλιτέχνη. Και φτάνοντας στο Liiines, βρίσκει κανείς επιτέλους τη λύτρωση από τη σκοτεινίλα και απαισιοδοξία του δίσκου - ξέρετε, ψοφάω για τέτοια. Και το εξαιρετικό είναι οτι όλα τα κομμάτια αποτελούν ορχηστρικά ολοκληρωμένα σύνολα και όχι απλά 10 samples πεταμένα πάνω σε ένα μηχανικό drum machine - σε σημείο που τα έχει παίξει ουκ ολίγες φορές live με συνοδεία μόνο μιας ακουστικής κιθάρας, και ας χάνουν τον αναθυμιαστικό χαρακτήρα που έχουν αρχικά.

Enjoy. Αναμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια του εγχειρήματος.

http://www.megaupload.com/?d=A4DPXZTO
(320)


(συμβουλή: ακούστε κοιτώντας το εξώφυλλο του άλμπουμ
και όχι τη φωτογραφία του youtube)

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

RWAKE - Rest (2011)

Δώστε βάση εδώ γιατί μάλλον (για μένα σίγουρα) μιλάμε για τον κορυφαίο δίσκο της χρονιάς.
Οι RWAKE επιστρέφουν 4 χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Voices of Omens", με έναν άκρως προοδευτικό (με την κυριολεκτική έννοια) δίσκο γεμάτο από συναρπαστικές ιδέες, λαβυρινθώδεις συνθέσεις και πολλές μεγαλειώδεις στιγμές. Ήδη από το 2005 με το επίσης φανταστικό "If You Walk Before You Crawl, You Crawl Before You Die", είχαν δείξει για τι είναι ικανοί, καθώς επίσης τότε ήταν που έδειξαν ότι πλέον είχαν αφομοιώσει πλήρως τις επιρροές τους και έφτιαξαν τον ήχο τους, ο οποίος πλέον είναι 100% RWAKE.

Αυτό που κάνει τους RWAKE ξεχωριστούς είναι, ο μοναδικός τρόπος που συνδυάζουν το πρωτόλειο sludge των Eyehategod με την εγκεφαλική προσέγγιση των Neurosis και το βαρύ και πολύπλοκο doom των YOB με το επιθετικό, τεχνικό progressive των πρώιμων Mastodon. Τα δυνατά τους σημεία είναι τα εκπληκτικά κιθαριστικά leads που εναλλάσονται με περίτεχνο τρόπο και πολλές φόρες μπαίνουν σφήνα στο ρυθμό, το νευρωτικό drumming και, φυσικά, τα διπλά φωνητικά μεταξύ του C.T. και της B. που αλληλοσυμπληρώνονται άριστα.

Με το "Rest", εξελίσσονται και τη μουσική τους την πάνε ένα βήμα παραπέρα από εκεί που την άφησαν στο "Voices of Omens". Οι συνθέσεις είναι πιο απλωμένες, ελαφρώς πιο πολύπλοκες αλλά εξίσου επιθετικές. Δεν είναι καθόλου εύκολος δίσκος κι αυτός, όπως δεν ήταν και οι προηγούμενοι. Οι επικές πινελιές όμως που υπάρχουν διάσπαρτες, τον κάνουν εύκολα προσβάσιμο. Ουσιαστικά, υπάρχουν 4 συνθέσεις (συν 2 εισαγωγικά κομμάτια του 1 λεπτού), που η μία είναι καλύτερη από την άλλη. Τα leads είναι τόσο καίρια και μεθοδευμένα που προκαλούν ανατριχίλες και τα riffs κολλάνε στο μυαλό και μοιάζουν μνημειώδη. Τα φωνητικά είναι ξεχωριστή περίπτωση αφού η δουλειά που έχει γίνει ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Από τη μία ο C.T. ουρλιάζει σαν να κάνει επικλήσεις σε ένα ανώτερο ον, ενώ η B. έρχεται να δώσει μια άλλη διάσταση με τα black ουρλιαχτά της.

Θα μπορούσα πολύ εύκολα να κάνω μια ψυχρή track-by-track ανάλυση αλλά επειδή κάποια πράγματα δεν μπορούν να περιγραφούν με απλές λέξεις, καλύτερα ας περιοριστώ στο ότι, αυτά που θα ακούσετε στο Rest δεν τα ακούτε κάθε μέρα. Τελείως επιγραμματικά, ακούστε τι γίνεται στο It Was Beautiful, But Now It's Sour, πριν κλείσουν καν δύο λεπτά, ή το 16λεπτο "The Culling" που σε μεγαλοπρέπεια συγκρίνεται μόνο με κάνα "Call of Ktulu", ή ακόμα περισσότερο ακούστε το 2ο μισό του -πέρα από κάθε λογική, ανεπανάληπτου- "Was Only A Dream" που κλείνει το δίσκο.

Όσοι ξενέρωσαν με τη βατή στροφή των Mastodon, αυτό είναι το τέλειο υποκατάστατο. Αλλά ακόμα και όσοι γούσταραν, με το "Rest" θα γουστάρουν περισσότερο. Πιστέψτε με, αυτός ο δίσκος είναι μια εμπειρία. Είναι σκεπτόμενη, εγκεφαλική, επιθετική μουσική για ακροατές που θέλουν να βιώσουν κάτι το διαφορετικό. Είναι το γαμημένο ΕΠΟΣ της χρονιάς.

Metal Archives
http://rwake.bandcamp.com/ (ακούτε όλο το δίσκο εδώ)

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Aναβάλεται το σημερινό Live των Aura Noir στην Αθήνα

Δυστυχώς οι απεργιακές κινητοποιήσεις καθιστούν τη διεξαγωγή της συναυλίας αδύνατη,σύμφωνα με τη διοργανώτρια εταιρία.Αντι του live,θα πραγματοποιηθεί απόψε meet and greet event με τη μπάντα στο club Roi Mat το οποίο θα ξεκινάει στις 23 00.

Mastodon - The Hunter (2011)

Καταρχάς να εξηγηθώ. Το Remission (μαζί με το Lifesblood EP) είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ από Mastodon. Από εκεί και πέρα, όλα τους τα άλμπουμ μου άρεσαν, αλλά επειδή δίσκο με δίσκο, η επιθετικότητα υποχωρούσε, στο τέλος έμενα με μια πικρία. Στο Crack the Sky, με ξενέρωσε ελαφρώς η εμφανώς πιο prog προσέγγιση, αλλά είχε κάποιες δαιδαλώδεις συνθέσεις, όπως τα Czar, Last Baron και το ομότιτλο που γούσταρα. Φτάνουμε λοιπόν στο φετινό τους πόνημα, το οποίο μάλλον ήταν και ο πιο αναμενόμενος δίσκος της χρονιάς.

Ας ξεκινήσω με τα αρνητικά: Για πρώτη φορά δεν μου αρέσει καθόλου το artwork. Ο Paul Romano με τα καταπληκτικά του εξώφυλλα την έκανε και την θέση του πήρε κάποιος AJ Fosik.
Στα του δίσκου, έχουμε να κάνουμε με την πιο βατή και πιασάρικη δουλειά των Mastodon. Τα prog στοιχεία έχουν πληθύνει, θυμίζοντας έντονα Beatles, Pink Floyd και άλλα prog συγκροτήματα των '60s και '70s. Το sludge έχει υποχωρήσει σχεδόν οριστικά όπως και τα ουρλιαχτά. Πλέον έχουμε περισσότερα από ποτέ καθαρά φωνητικά και επίσης για πρώτη φορά ακούμε τον ντράμερ Brann Dailor να τραγουδάει, με ένα τρόπο που προσωπικά μου φαίνεται άκρως ενοχλητικός. Επίσης, ακούμε πολλά heavy rock/stoner στοιχεία, που μάλλον, όμως αυτά, κρίνονται πετυχημένα.

Εντάξει οι Mastodon είναι παιχταράδες. Αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί να έχουν πραγματοποιήσει 180 μοιρών στροφή, αλλά αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν το κάνουν καλά. Όλες οι επιρροές τους είναι αρμονικά συνδυασμένες. Κλασσικά η κιθαριστική δουλειά είναι εξαιρετική. Ο δίσκος μπορεί να μην είναι επιθετικός, αλλά παραμένει heavy. Μερικά riffs είναι πανέμορφα και κατ' επέκταση κάποια κομμάτια, κατά πάσα πιθανότητα θα μείνουν κλασσικά.
Όπως για παράδειγμα το The Sparrow, που για μένα είναι και το κορυφαίο του δίσκου: Μια ευθεία αναφορά στο Wish You Were Here των Pink Floyd και με ένα μεσαίο riff που κάθε heavy rock μπάντα θα ζήλευε.
Ή όπως το Curl of the Burl, που με τη μαγκιά του σβήνει ολόκληρες δισκογραφίες stoner συγκροτημάτων.
Ή όπως τα Black Tongue και Spectrelight (με συμμετοχή Scott Kelly), που θυμίζουν παλιές καλές εποχές.
Από εκεί και πέρα όμως, βρίσκω μόνο διάσπαρτες καλές στιγμές, αρκετές μέτριες και μερικές κακές. Όπως το απαίσιο "Creature Lives" (εδώ τραγουδάει ο Dailor), που είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει από Mastodon, γενικά.

Εν κατακλείδι, το The Hunter, θεωρώ ότι δεν είναι κακός δίσκος. Οι Mastodon εξελίσσονται διαρκώς, προσθέτουν καινούρια στοιχεία, ανοίγουν νέους δρόμους, δεν επαναλαμβάνονται ενώ ταυτόχρονα κρατάνε μία σταθερή heavy βάση και θέτουν νέα μέτρα και σταθμά, δικαιολογώντας την τρομερή απήχηση που έχουν. Αλλά εμένα δεν μου κάνουν πλέον. Δεν συγκλονίστηκα σε κανένα σημείο και σε αρκετά βαρέθηκα, κουράστηκα και εκνευρίστηκα.
Είναι ένας δίσκος που αξίζει ενασχόλησης και ακροάσεων αλλά μέχρι εκεί.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Mastodon: The Hunter Visualizer

Εν αναμονή του νέου άλμπουμ των Μαστόδοντων που κυκλοφορεί στις 27/9 από τη Relapse (φυσικά στο ίντερνετ, έχει διαρρεύσει εδώ και 2-3 μέρες και το review ετοιμάζεται), τα παλικάρια έκαναν μια εξαίσια δουλειά, ανεβάζοντας ολόκληρο το δίσκο στο youtube.
Οπότε, για ένα άνευ προηγουμένου οπτικοακουστικό θέαμα, χαζεύετε εδω:

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Amebix - Sonic Mass (2011)

Αυτό κι αν είναι έκπληξη! Οι Amebix, μια από τις μπάντες που θεωρείται ότι όρισαν το crust, επέστρεψαν με full length άλμπουμ 24 (!!!) ολόκληρα χρονιά μετά το "Monolith". Προηγήθηκε ένα αριστουργηματικό single με την υπερκομματάρα Knights Of The Black Sun, ανεβάζοντας τις προσδοκίες στον θεό και έκανε την προσμονή να μοιάζει με μαρτύριο μέχρι να κυκλοφορήσει ο δίσκος.
Επειδή όμως 24 χρόνια είναι πολλά και ένα κομμάτι δεν λέει και πολλά πράγματα όσο καλό και να 'ναι, το ερώτημα που προέκυπτε εύλογα είναι, "τι έχουν να μας πουν οι Amebix εν έτει 2011";

Ο Baron (φωνητικά, μπάσο) λοιπόν, με τον Stig Maximus (κιθάρα) και τον νεοαφιχθέντα Roy Mayorga (ex-Soulfly) στα ντραμς, φαίνεται να κρατάνε τις punk καταβολές τους πρόσθετοντας όμως πολλά industrial metal στοιχεία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το "Sonic Mass" να θυμίζει καταπληκτικά ένα έτερο κορυφαίο (και πολυ αγαπημένο για τον γράφοντα) συγκρότημα της post-punk/industrial metal σκηνής, τους Killing Joke.
Πραγματικά, σχεδόν κάθε νότα του "Sonic Mass" φέρνει καρφί σε Killing Joke, κυρίως από την industrial metal περίοδο τους (1990-2010) και ο Baron θυμίζει περισσότερο από ποτέ και από οποιονδήποτε άλλο τον Jaz Coleman (τραγουδιστή των Killing Joke).
Αυτό βέβαια, δεν λειτουργεί αρνητικά για τους Amebix, αφού ο δίσκος είναι εξαιρετικός με τον δικό του τρόπο και δεν αποτελεί απλά μια καλή κόπια των Killing Joke.
Ο δίσκος έχει εξαιρετική παραγωγή, με το νευρωτικό μπάχαλο των 2 προηγούμενων άλμπουμ να περιορίζεται και να στοχεύει πάνω απ' όλα στη διασκέδαση.
Όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, με κορυφαία τα The Messenger με τους συνεχείς κανονιοβολισμούς, το μπασοδηγούμενο "Visitation", το εξαιρετικό διπλό ομότιτλο κομμάτι με το πρώτο να είναι πιο υπνωτιστικό ενώ το δεύτερο πιο επιθετικό αλλά να συνδέονται τόσο τέλεια και φυσικά το προαναφερθέν έπος, "Knights of the Black Sun".
Μοναδική αδύναμη στιγμή θεωρώ το κομμάτι "The One", το οποίο απλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Θα μπορούσε να έλειπε είναι η αλήθεια.
Τέλος ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Roy Mayorga αφού στις περισσότερες περιπτώσεις το tribal drumming του κλέβει την παράσταση.

Εν έτει 2011, λοιπόν, οι Amebix, μας τα λένε ωραία. Μπορεί να λείπει η αγνή crustopunk-ίλα, αλλά ούτως ή άλλως δεν χρειάζονταν να πιπιλάνε παλιές 25ετίας δόξες. Οπότε, εκμοντερνίζονται, περνάνε καλά και περνάμε κι εμείς μαζί τους. Εξάλλου, αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

http://www.amebix.net/

Metal Archives

KEN mode - Venerable (2011)

Αν και γενικά δεν το κατέχω το hardcore, αν επέλεγα έναν αγαπημένο hardcore δίσκο από τη φετινή χρονιά, θα επέλεγα το Venerable. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τις Breach καταβολές τους, αλλά με πολλά πράγματα, όπως η παραγωγή, το στοιβαρό παίξιμο, οι κολλητικές συνθέσεις, οι συνεχείς εναλλαγές του ρυθμού και οι μπαρουτοκαπνισμένες ριφάρες.

Οι KEN (Kill Everyone Now) mode, σχηματίστηκαν το 1999 από τα αδέρφια Jesse (κιθάρα, φωνητικά) και Shane Matthewson (ντραμς) και μετά από πολλές αλλαγές προσώπων στο μπάσο και 3 πολύ καλά άλμπουμ, φτάνουμε στο 2010, οπότε και ο θεούλης Kurt Ballou (Converge), είπε να βάλει το χέρι του στην παραγωγή.
Ο δίσκος απέκτησε αμεσότητα χωρίς όμως να είναι απαραίτητα πιασάρικος και όλα γίνονται όπως θα έπρεπε.

Έτσι έχουμε: Συνεχείς εναλλαγές φωνητικών (ψίθυροι-ουρλιαχτά-τσιρίδες), πολύπλοκες αλλά απόλυτα συμπαγές συνθέσεις, up-tempo ξεσπάσματα, πλήρως αποκρυσταλλωμένη παραγωγή, δύο 8λεπτους ύμνους (The Irate Jumbuck, Never Was), ένα οργανικό οργασμό ("Flight Of The Echo Hawk") και πολύ, αλλά ΠΟΛΥ νεύρο.
Από την έναρξη του "Book Of Muscle", μέχρι και το φινάλε του "Mako Shark", ο δίσκος πιάνει τον ακροατή από τα μούτρα και δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα.
Φυσικά, δεν λέω ότι για την αρτιότητα του άλμπουμ ευθύνεται μόνο ο Ballou. Η παραγωγή του Ballou σε συνδυασμό με την συνθετική ικανότητα των αδερφών Matthewson, είναι που κάνει αυτόν τον δίσκο αξιοθαύμαστο.

Το Venerable δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Είναι ζόρικο πράμα. Απλά δεν είναι τόσο ζόρικος όσο οι προηγούμενοι των KEN mode. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο δίσκος, μαζί με το Pain Is A Warning των Today Is The Day (και αυτό σε παραγωγή Ballou), έκανε κάποιον που δεν ακούει γενικά τέτοιες μουσικές, όχι μόνο να ακούσει αλλά και να χτυπηθεί μέχρι τελικής πτώσεως.

http://kenmode.bandcamp.com/
http://www.ken-mode.com/

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

The Wounded Kings - In the Chapel of the Black Hand (2011)

Οι Wounded Kings είναι μια φρέσκια και ανερχόμενη μπάντα στο χώρο του doom. Αυτός εδώ είναι ο τρίτος δίσκος τους, ο οποίος ακολουθεί τα πολύ καλά "Embrace of the Narrow House (2008)" και "The Shadow Over Atlantis (2010)".
Παρόλο που υπάρχουν μόλις 6 χρόνια (από το 2005), έχουν πραγματοποιήσει 327 αλλαγές στη σύνθεση τους, με πιο σημαντική τη φετινή, όταν και ο George Birch (φωνητικά, κιθάρα) την έκανε με τον Alex Kearney να τον αντικαθιστά στην κιθάρα και την Sharie Nayland να πάιρνει θέση πίσω από το μικρόφωνο. Οπότε, όπως επιτάσσει η μόδα, έχουμε άλλο ένα γκρουπ τύπου Blood Ceremony/ Devil's Blood, με βαριές και θανατερές κιθάρες, occult/horror θεματολογία και γυναικεία φωνητικά.

Παρόλα αυτά, αυτό που κάνουν το κάνουν κάτι παραπάνω από πειστικά. Πιο αργοί και από το θάνατο ρυθμοί, κιθάρες στα τάρταρα, μπάσο ογκώδες και παραγωγή που αναδεικνύει περισσότερο το heaviness της υπόθεσης παρά το ρετρό doom χαρακτήρα και πολλή ψυχεδέλεια. Πραγματικά ο δίσκος είναι η επιτομή του HEAVY. Φανταστείτε τους Electric Wizard με γυναικεία, στοιχειωτικά φωνητικά.

Συνολικά, δεν υπάρχουν και πολλές εκπλήξεις στο δίσκο, αλλά ποιος τις θέλει όταν το doom παίζεται όπως πρέπει να παίζεται. Αργά και βαριά, δηλαδή. Εδώ υπάρχει έμπνευση και εκτελεστική ικανότητα που λίγες μπάντες τις έχουν. Δώστε βάση, ας πούμε στην κομματάρα Gates of Oblivion. Δεν έχω κάτι άλλο να πω.

The Wounded Kings @ Facebook

Metal Archives

Dirge - Elysian Megnetic Fields (2011)

Αυτοί εδώ οι Γάλλοι, δραστηριοποιούνται στο χώρο του sludge, αισίως, από το 1994. Σχετικά άγνωστη μπάντα θα έλεγα, αφού ούτε σαν όνομα δεν τους ήξερα πριν ακούσω το φετινό τους πόνημα αλλά και με ένα ψάξιμο στο ίντερνετ, πρόσεξα ότι εκτός Γαλλίας, υπάρχουν ελάχιστες αναφορές γι' αυτούς.
Αυτό είναι το πέμπτο τους άλμπουμ και μπορώ να πω ότι και μετά από μόλις μία ακρόαση, ενθουσιάστηκα και έτρεξα να ακούσω την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Οι τύποι είναι καλοί.

Δεν υπάρχει κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει εδώ. Ατμοσφαιρικό sludge/doom με λίγες noise αναφορές εδώ κι εκεί. Κάτι ανάμεσα σε Isis και Buried At Sea θα έλεγα.
Πιο συγκεκριμένα, ο δίσκος αποτελείται από 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας 66 λεπτών και μέσα ακούμε doom αργόσυρτες ριφάρες με πολύ distortion, σκοτεινά ηχοτοπία που σε πολλές περιπτώσεις βγάζουν κάτι το επικό συνεπικουρούμενα από πλήκτρα και αιθέρια backing φωνητικά, κιθαριστικά leads που σπάνε τη μαυρίλα και προσφέρουν ομορφιές και ορισμένα σημεία που πραγματικά κολλάνε στο μυαλό.
Αν δεν πιστεύετε, ακούστε την απίστευτη αρχή του Morphee Rouge, τα μινιμαλιστικά ηχοτοπία του Apogee, ή το εκπληκτικό, επιληπτικό φινάλε του Cocoon, που αποτελεί και το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου και ένα από τα κορυφαία της χρονιάς.

Ο δίσκος έχει σημεία που τα έχουμε ξανακούσει πολλάκις, έχει, όμως και σημεία που σταματάνε το χρόνο. Το σίγουρο είναι ότι είναι απολαυστικός.

Metal Archives
http://www.dirge.fr/

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

CORONER LIVE 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ GAGARIN 205


Τεραστιο συναυλιακο αποθυμενο πολλων,συμπεριλαμβανομενου και του γραφοντος,ο οποιος μπορει τωρα να σας το παιζει ψυχραιμος,αλλα τοτε που τα καλα νεα ειχαν βγει στη φορα,και οταν το φεγγαρι γεμιζε,εκανε ευχες θυσιαζοντας υπογεγραμμενους δισκους του στην πυρα για να ανακοινωθει κατι σαν το παραπανω.

Hallows Eve - Tales of Terror

Θυμάμαι κάποιο καιρό πριν αστειευόμασταν με ένα φίλο, προσπαθώντας να βρούμε τι θα άκουγε ένας ρέτρο- ρέτρο thrasher (εμπνευσμένοι από αυτή την διαφήμιση), και κάπως αναφέρθηκε το όνομα Hallows Eve, μια 80's heavy/thrash μπάντα, από τις πολλές που μπορείς να βάλεις στην κατηγορία μαζί με Medieval Steel, Witchfinder General καί άλλα τέτοια υπέροχα συγκροτήματα. Βέβαια οι Hallows Eve δεν είναι ρέτρο thrash αλλά τέλος πάντων είχε πλάκα η εικόνα του θρασά να αφορίζει ότι βγήκε από '85 και μετά.
Γιατί μου ήρθε αυτό τώρα; πολύ απλά χαζέυοντας στο γιουτουμπ (ναι, manilla road άκουγα εντάξει;) έπεσα πάνω σε αυτούς τους κύριους και απλά δεν μπορούσα να μην του θαυμάσω για λίγο και να κάνω κάποιες σκέψεις σχετικά με το εξώφυλλο τους:
Οκ μέσος άνθρωπος θα γελάσει και ο μέσος μεταλλάς θα αντιληφθεί ότι '΄ντάξει τι να κάνουμε δεν υπήρχε το Photoshop τότε!'. Αδικο δεν θα έχει, μπορώ απλά να φανταστώ πως αν οι Hallows Eve έβγαζαν αυτο ο δίσκο τώρα, πιθανότατα να επέλεγαν να έχουν μία καλύτερη 'ποιότητα' το artwork.... Ισως όμως όχι. Πραγματικά κοίτα τον δήμιο στο εξώφυλο και αναρωτήσου: μα καλά, δεν είχαν κανένα γνωστό που να μπορεί να ζωγραφίζει καλύτερα;
Μαυρος μαρκαδόρος, μπλέ και κόκκινο στυλό και έτοιμο το εξώφυλλο σου! Αν ο άλλος δεν θα τον ακούσει γιατί δεν του αρέσει το εξώφυλλο τότε πιθανότατα δεν θα του άρεσε όπως και να 'χε. Εχει πιο μεγάλη σημάσια η μουσική, όχι όμως με την σοφιστικέ και τύπου 'μην-κρίνεις-το-βιβλιο-απο-το-εξώφυλλο', έννοια, αλλά με την έννοια που δίνει η νεανική βιασύνη και η απερίγραπτη καυλα του να βλέπεις τον δίσκο σου να γυρνάει στο πικ απ κάποιου σαλονιού.

Αυτά όλα αποτελούν μέρος την άποψη που έχω για συγκροτήματα που πρώτα τσεκάρουν να δουν αν βγαίνουν καλά στις φωτό, αν τους ταιριάζει το ύφος με το οποίο κυκλοφορούν, όπου το γυαλί και το μαλλί ΄κομμωτηρίου' είναι απαραίτητο για το image, και μέτα ασχολούνται με το υλικό τους ως μουσικοί. Αν ποτέ το κάνουν, γιατί συνήθως απλά προσπαθούν να εντυπωσιάσουν πιτσιρικάδες με sci fi βίντεοκλιπ, δίκασσες με ήχο ελικοπτέρου, wall of sound κιθάρες και με την υπόσχεση πως αμα τους ακούσεις μπορείς και να γαμήσεις, γιατί ''Τόσο γαμάτοι είμαστε''! ανοιξε το πρώτο περιοδικό μουσικής και θα τους δείς όλους αυτούς να σου κάνουν επίθεση.
O λόγος που επέλεξα τους Hallows Eve σαν αφορμή για να φτύσω την χολή μου, είναι γιατί ήθελα να αποφύγω να αναφερθώ σε κάποιο συγκρότημα που γουστάρω. Οι Hallows αποτελούν κλασσικό παράδειγμα μπάντας που εκτιμώ αλλά δεν ακούω. Δεν θα ήθελαν ποτέ να υποννοήσω πως μόνο ότι ακούω εγώ είναι ειλικρινές.

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Corrupted - Garten Der Unbewusstheit (2011)

Όσοι έχουν παρακολουθήσει έστω και λίγο την πορεία των Γιαπωνέζων, θα ξέρουν, ότι αυτός ο δίσκος έσκασε από το πουθενά και αποτελεί για τους φαν του είδους, ίσως την έκπληξη της χρονιάς. Για αυτούς που δεν έχουν ψαχτεί ιδιαίτερα με τους Corrupted, να αναφέρω επιγραμματικά, ότι μετά το 2005 που κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος τους (El Mundo Frio), η μπάντα βρισκόταν στον πάγο και πάνω που άρχισαν οι φήμες πριν 1,5 χρόνο περίπου ότι υπάρχει νέο άλμπουμ στα σκαριά, ο Hevi (φωνητικά), με μια λιτή ανακοίνωση γνωστοποίησε ότι αποχωρεί από τη μπάντα. Ξένερωμα και πάλι στο σκοτάδι, να μην ξέρουμε τι μέλλει γενέσθαι.
Οπότε, λογικό είναι αυτός ο δίσκος να αποτελεί την έκπληξη της χρονιάς, αφού οι Corrupted όρισαν στην ουσία το drone doom sludge είδος στην 16χρονη πορεία τους, ξεκινώντας από το αβυσσαλέο και αποτρόπαιο Paso Inferior πίσω στο 1997 (συν κάποια ντέμο από το '95).

Τελευταία δουλειά λοιπόν των Corrupted με τον Hevi στα φωνητικά, οι οποίοι πλέον θα πορεύονται με νέο τραγουδιστή, αλλά και χωρίς τον Talbot (κιθάρα), ο οποίος αποχώρησε κι αυτός και πλέον από τα 3 ορίτζιναλ μέλη, Hevi, Talbot και Chew (ντραμς), παραμένει μόνο ο τελευταίος.

Το Garten Der Unbewusstheit (= The Garden of Unawareness), κάνει μια μικρή στροφή από εκεί που μας άφησε το -κατά γενική ομολογία, κορυφαίο τους- El Mundo Frio (το δικό μου αγαπημένο, μάλλον είναι το Se Hace Por Los Suenos Asesino). Δεν είναι τόσο ακραίο αλλά είναι εξίσου μεγαλειώδες.
Στην ουσία χωρίζεται σε 2 μέρη με ένα μικρό ιντερλούδιο να τα ενώνει, στο ενδιάμεσο.
Το Garten που ανοίγει το δίσκο, επαναφέρει τις γνώριμες μινιμαλιστικές κιθάρες, οι οποίες επαναλαμβάνονται με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς. Τα τύμπανα συνοδεύουν διακριτικά, ενώ όσο ανοίγει το κομμάτι αποκτούν μεγαλύτερο ρόλο.
Με υπνωτιστικό σχεδόν τρόπο, οι drone μελωδίες οδηγούν σε ένα μελωδικό ξέσπασμα, με τον Hevi να δίνει ένα ρεσιτάλ βρυχηθμών πίσω από το μικρόφωνο. Δεν είναι υπερβολικό να πω ότι μάλλον είναι τα πιο καλοδουλεμένα φωνητικά που έχει κάνει και αυτό είναι και από τα μεγάλα προτερήματα του δίσκου.
Κάπου εδώ ίσως ξενερώσουν κάποιοι, διαπιστώνοντας την σχεδόν παντελή έλλειψη sludge ξεσπασμάτων.
To κομμάτι απλώνεται όμορφα και ταξιδεύει χωρίς όμως εκπλήξεις.
Οι εκπλήξεις έρχονται στο δεύτερο μέρος.
Το Gekkou No Daichi (υπάρχει κομμάτι με ίδιο τίτλο στο Se Hace Por Los Suenos Asesino), ξεκινάει χαλαρά από εκεί που τελείωσε το πλήρως ακουστικό 4λεπτο ιντερλούδιο Against The Darkest Days. Η επαναλαμβανόμενη ακουστική μελωδία του συνεχίζει μέχρι να κάνουν την εμφάνισή τους οι μινιμαλιστικές ηλεκτρικές κιθάρες οι οποίες απλώνονται υπέροχα μέχρι το 9ο λεπτό περίπου, όπου το πράγμα ξεφεύγει και γίνεται κάτι το μαγικό.
Από εκεί και μετά αρχίζει ένα εκπληκτικής ομορφιάς ταξίδι που εξερευνά κάθε πτυχή του διαστήματος με τον πιο μαγευτικό τρόπο.
Χωρίς υπερβολή μάλλον αυτά το 20λεπτο πρέπει να είναι από τις πιο θριαμβευτικές στιγμές της φετινής χρονιάς.
Οι Corrupted αφήνουν πίσω τους το τραχύ sludge και πλέον κινούνται σε άπιαστα ατμοσφαιρικά post-metal ηχοτοπία, που όμοια τους δεν ξέρω αν έχω ξαναβιώσει.

Το Garten Der Unbewusstheit, στοχεύει κατευθείαν στην ψυχή. Δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος. Δεν επαναπροσδιορίζουν τον ήχο, ούτε ανακαλύπτουν τον τροχό (αυτά τα έκαναν με προηγούμενους δίσκους), αλλά δέιχνουν πως ακόμα και με τον πιο απλό και λιτό τρόπο, μπορείς να μεγαλουργήσεις και να προσφέρεις συγκινήσεις που δύσκολα επαναλαμβάνονται.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Mix and Match

Η τηλεόραση δείχνει μόνο σκουπίδια. Η αίσθηση του χιούμορ που έχει ως σύνολο έχει παραμείνει ίδια εδώ και πολλά χρόνια, όπου το να βλέπεις κάποιον να φωνάζει και να βρίζει και να λέει όσο πιο πολλές φορές την λέξη 'μαλάκας' γίνεται, αποτέλει σίγουρη επιτυχία γέλιου, σύμφωνα με όσους δημιουργούν το πρόγραμμα αλλά και δυστυχώς με την πλειοψήψια των τηλεθεατών. Επίσης δεν ενημερώνει, δίνει λάθος πρότυπα και διακατέχεται απο ρατσισμό οποιουδήποτε είδους.
Οκ μετά από αυτή την δήλωση τύπου 'έκθεση 16χρονου μόνο και μόνο για να περάσω το μάθημα΄, ας προτείνω μία εναλακτική λύση. Το πρόβλημα όπως το έχω αντιληφθεί εγώ είναι ότι θεωρείται δεδομένο πως ήχος και εικόνα στην TV είναι πακέτο και δεν πωλούνται ξεχωριστά. Οσοι έχουν αποκοιμοιθεί με την (μεταγλωτισμένη) φωνή του Bob Ross ξέρουν πως δεν είναι έτσι όμως. Πάνω σε αυτά τα χνάρια θα βαδίσω και εγώ. Βάλε Nickelodeon, χαμήλωσε τελείως την φωνή (όχι mute γιατί θα φαίνεται το εκνευριστικό σταυρωμένο ηχειάκι πάνω ή κάτω στην οθόνη) και βάλε κάτι ψυχεδελοspacey να ακούς. Κατά προτίμηση με ακουστικά για να απομονωθείς τελείως απο οτιδήποτε άλλο.
Παρακάτω ακολουθεί παράδειγμα:

Χαμήλωσε το volume σε αυτό:


Καί άσε τον ήχο σε αυτό:

Roi Mat @ 10/09

Το σάββατο στο Roi Mat. Θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προπώλησης εισιτηρίων...

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Out of time, right in tune

Θυμάμαι δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είδα για πρώτη φορά τι σκηνικά παιζόντουσαν στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, όπου μπάντες τύπου Across the river έπαιζαν στο χύμα στην έρημο, ξεκινώντας στην ουσία μουσικό ρεύμα. Πριν απο λιγότερο καιρό έμαθα πως έχει δημιουργηθεί αντίστοιχη φάση στην χώρα μας, με όνομα Praise the Fuzz, και από τότε δηλώνω θαμώνας και υποστηρικτής.
Praise the Fuzz vol. 5 λοιπόν και μόνο τα παιδιά απο τους Brotherhood of Sleep, αλλά και όσους άλλους είχαν για βοήθεια, ξέρουν με πόσο κόπο και ιδρώτα κατάφερε να γίνει πραγματικότητα. Για αυτό λοιπόν τον λόγο, αλλά και γιατί μοναδικός σκοπός του praise είναι να ενωθούμε υπό των ηχητικών δονήσεων, όσες μπάντες παίζουν κάθε φορά είναι υπεράνω κριτικής όσων αφορά μουσική απόδοση, setlist, παικτικής αρτιότητας και τέτοια. Στα αυτιά μου όλοι γαμάνε. Και γιά ό,τι άκουσα,είδα και με έκανε να περάσω καλά θέλω να γράψω.

Lunarmare πρώτη μπάντα,, να ξεκινάνε τις πρώτες νότες μόλις πάτησα το πόδι μου στην παλλόμενη άμμο της παραλίας. Από την Κομοτηνή τα παιδιά, με μία παραπάνω δόση άγχους, παρά το γεγόνος πως το κοινό νιώθαμε ήδη σαν να είχαμε γνωριστεί όλοι μεταξύ μας, με την διάθεση να είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ωραίες μουσικές και όμορφοι πειραματισμοί με τρομπέτα και 'μπλιμπλίκια΄(for more info ask Amberclock) τύπου Hawkwind. Δυστυχώς δεν γνωρίζω πόσο κοντά στο μέλλον θα μπορέσω να τους ξαναδώ.

Ακολουθούν οι Circassian, που είχα δεί ξαναδεί αρκετούτσικες φορές, αλλά τώρα σαν κάτι να είχε αλλάξει, προς το καλύτερο. Ιδιο lineup( αν θυμάμαι καλά δηλαδή), ίδια όργανα, αλλά ο ήχος τόσο surf όσο είχα αναγκη να ακούσω μετά από ένα βράδυ κοπανήματος με 50's σε κάποιο μαγαζί της Αρκαδίας. Οι προτάσεις για ονοματοδοσία του ήχου τους πέφτουν σαν βροχή ( ή άμμο;) από εμμέ και τον Amberclock με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στο Psysurf. Its a thing I tell you.

Επόμενη μπάντα που ήθελαν να δω πιο πολύ, και αρκετοί απο τους παρευρισκόμενους, oι Dala Sun. Ξεκινήσνε τον κακό χαμό με κόσμο να επιδίδεται σε headbanging, waistbanging, hairdrying, beerdrinking, hazepuffing, beerthrowing, με αποκορύφωμα το Drunk όπου οφείλεις να τραγουδάς μόνο μεθυσμένος και χωρίς να θυμάσαι την 'μελωδία'. Φωνή από τα ηχεία δεν ακούσαμε ποτέ αλλά 'να' μας. Αλητεία μόνο

Ώρα για τους οικοδεσπότες του praise, Brotherhood of Sleep, και ώρα για έμενα να κάνω μια βουτιά στην θάλασσα. Το είχα πεί στον εαυτό μου θα προτιμήσω να είμαι στο νερό την ωρά που θα παίζανε. Πέρα από τα προσωπικά μου, οι Brotherhood είχαν τρομερό ήχο (λογικό αφού δικός τους ήταν ο εξοπλισμός) για τα δεδομένα και έκλεισαν με κανούργιο κομμάτι όπως συνηθίζουν.

Τελευταίοι οι Routes, και ανάθεμα αν μπορώ να θυμηθώ τι ώρα ήτανε. Δυστυχώς ενώ αρχίσανε καλά κάτι παίχτηκε και ξενερώσανε, με αποτέλεσμα να σταματήσουν κάπως σύντομα και απότομα την εμφάνιση τους. Κρίμα γιατι σαν support των Acid King που τους είχα δει, μου είχαν αφήσει μόνο θέτικες εντυπώσεις, και μαζί με Ντάλα ήταν τα συγκροτήματα που με είχαν ψήσει πιο πολύ. Δεν πειράζει παίδες την επόμενη φορά!

Εν ακολουθία λοιπόν jam session με πολλους και διάφορους, με την μνήμη μου να με εγκαταλείπει. Κάτι αχνά θυμάμαι τον Amberclock, την κοκκινοσκουφίτσα που είχε καρκίνο, πιατίνια να τακτοποιούνται ενώ ο drummer συνεχίζει να παίζει και μία τρομπέτα σε ένα απίστευτα καλό για να είναι τυχαίο jam.

Cheers, και του χρόνου, ευχαριστούμε, we want more και τέτοια.










Lunarmere












Circassian












Dala Sun











Brotherhood of Sleep













Routes











Jam




Click to enlarge, την παραλία την αφήσαμε όπως την βρήκαμε, ίσως και λίγο πιο χαρούμενη.

Sleep και Om στο Roadburn 2012

Μήπως έφτασε η ώρα να το κάνουμε το ταξιδάκι;

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

No Anchor - Real Pain Supernova (2011)

Από την Αυστραλία μας έρχονται τούτοι εδώ οι τύποι, οι οποίοι δεν πρέπει να πηγαίνουν και πολύ καλά στα μυαλά τους. Και με μία μόνο ακρόαση του δίσκου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όντως πρέπει να κουβαλάνε πολύ τρέλα τα παλικάρια. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν παίρνουν τη μουσική τους στα σοβαρά. Την παίρνουν και καλά κάνουν γιατί αυτό το πράγμα είναι πολύ καλό.

Τρία καγκουρό λοιπόν που δραστηροποιούνται από το 2008, 4 χρόνια δηλαδή, έχοντας ισάριθμα άλμπουμ. Αυτό εδώ είναι το 4ο και πρώτη επαφή μαζί τους από μέρους μου.

Καταρχάς έχουμε 2 μπάσα και ντραμς. Πρώτο κουλό αυτό. Κατά δεύτερον παίζουν ένα μείγμα stoner rock, noise rock, sludge, drone, φανερώνοντας σε αρκετά σημεία και post-hardcore καταβολές.
Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το Real Pain Supernova, να ακούγεται σαν να βγήκε από τις αρχές της δεκαετίας του '90 αλλά ταυτόχρονα να ακούγεται τόσο μα τόσο φρέσκο.
Στα -περίπου- 50 του λεπτά, θα ακούσουμε ΠΟΛΥ δυνατή και ζόρικη μουσική που από τη μία συνειρμικά θα θυμηθούμε τους Boris επί Pink, την άλλη Unsane, σίγουρα Eyehategod, Earth επί Pentastar, Helmet, Melvins και άλλα τέτοια ωραία. Όλα αυτά με πολλές δόσεις distortion και τόνους feedback.

Για μέγιστη πώρωση, συστήνεται να παίζει πολύ δυνατά αλλά δεν εγγυώμαι ότι θα αντέξουν τα ηχεία ή/και οι γείτονες.

Κατεβαίνει προσφέροντας όσο θέλετε (τσάμπα ντε) από εδώ: http://noanchor.bandcamp.com/album/real-pain-supernova-digital-edition
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...