Σάββατο 28 Μαΐου 2011

BIGUS DICKUS live @ Revenge Of Rock


Η Cover μπάντα με το ΤΕΡAΣΤΙΟ ταλέντο ετοιμάζουν μία ακόμα ΖΟΥΜΕΡΗ live εμφάνιση με μοναδικό σκοπό να μας κανουν να ΞΕΣΚΙΣΤΟΥΜΕ στο κοπάνημα!

Εισαί ροκάς?... Πρέπει να πας!


Πέμπτη, 9 Ιουνίου στις 10:30 μ.μ.
Λεωφόρος Αλεξάνδρας 34, Αθήνα
Είσοδος 5 euro

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Tygers of Pan Tang-Live at Wacken


"Τωρα τι γινεται εδω?Αυτος που κατα τα αλλα δε συμπαθει τα Live albums,απο τουτους εδω τους NWOBHM ηρωες γι αυτο το συγκεκριμενο δισκακι βρηκε να μιλησει?"Και ομως εχω τους λογους μου.Υο κυριο εναυσμα ειναι ο τροπος που το απεκτησα και συγκεκριμενα η τιμη.Μολις 1,99 ευρω απο κεντρικο δισκοπωλειο.Μεσω τις εταιριας Spitfire λοιπον οι Tygers κυκλοφορησαν το 2001 τη headline συναυλια που εδωσαν το 1999 στο W.O.A. με αφορμη την 20η επετειο απο την κυκλοφορια του single "Don't Touch me There".
Exοντας απο μικρη ηλικια στην κατοχη μου το Wild Cat album σε κασετα εταιριας θα μπορουσα να χλευαζω με ηφος χιλιων true Και cult συλλεκτων καρδιναλιων οσο θελω μια τετοια κυκλοφορια αλλα το αποτελεσμα μου το απαγορευει!Τιμια και παρεατζιδικη η ατμοσφαιρα,κειμενακι απο τον Jess Cox(φωνη) στο booklet,party διασκευες στα Tush και Love Postion no 9 και αναμνησεις απο μια εποχη που αλλοι εζησαν και αλλοι φαντασιωνονται περισσοτερο και απο μια νυχτα με τη Gianna Michaels.Ενταξει,ουτε για δισκαρα προκειται,ουτε για liveαρα.Προτιμηστε τις studio δουλειες τους.Αλλα τα συμπερασματα ειναι τα εξης δυο:Η αγορα αυτη δεν ηταν απλα ενα σουβλακι λιγοτερο(λογω τιμης!)και οι Tygers δεν ειναι απλα "εκεινη η μπαντα που επαιζε πολυ παλια ο John Sykes(Thin Lizzy,Whitesnake,Blue Murder,"Thin Lizzy" κ.α.)".

Y.Γ. :Το ενθετο ταχυδρομικο αποκομα της Spitefire records που εμπεριεχεται στο booklet ειναι ολα τα λεφτα.Μεσα στο ερωτηματολογιο υπαρχουν οι εξης ερωτησεις μεταξυ αλλων:Do you own a computer?Are you on the internet?Τελικα ποσο μακρυα ειμαστε απο το 2001??

1,2,3,4, Euthanasia.Ok?

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Wooden Stake - Dungeons Prayers & Tombyard Serenades

Πρώτα απ'όλα να δήλωσω πως στην θέση της συγκεκριμένης ανάρτησης θα έπρεπε να υπήρχε παρουσίαση του τρομερού δίσκου Hisingen Blues των Graveyard, όμως επειδή για αυτή την κυκλοφορία τα λόγια είναι περιττά, παρακαλείται όποιος δεν τον έχει ακούσει ακόμα, ας το κάνει αμέσως. Παρακάτω λοιπόν.
Wooden Stake, ακούς το όνομα, βλέπεις και το logo και ξέρεις. Η βραχύβια μπάντα απο το Texas, αποτελείται από δύο μέλη, την Vanessa Nocera ( μπάσο, φωνές), και τον Wayne Sarantopoulos ( συνθέσεις, κιθάρες και ντραμς), και επιδίδονται σε lo-fi ατμοσφαιρικό doom, αν και ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός μάλλον αδικεί το εύρος των επιρροών και τα διάφορα επίπεδα ενορχηστρώσεων που φαίνεται πως με κόπο και meraki έχουν συνδυάσει.
Ακούγωντας τον δίσκο, απο το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο σε βάζουν στην θέση του αυτόπτη και αυτήκοου μάρτυρα ζοφερών τελετών, σαν η Vanessa Nocera να έχει ανοίξει τον τόμο των -καλύτερα να μείνουν- ξεχασμένων μυστικών που η ανθρωπότητα, ως μια οντότητα, επέλεξε να μην θυμάται. Πάνω απ'όλα όμως , και για να είμαστε και πιο ρεαλιστές, απο το πρώτο δευτερόλεπτο ξέρεις πως ακούς κάτι διαφορετικό. Και για τους λάτρεις του H.P. Lovecraft, του Λόρδου Dunsany, του Witchfinder General, γενικότερα horror ταινιών και βιβλίων, και για όσους πάντα προτιμούσαν τους Malkavian, αυτού του είδους το διαφορετικό σε κάνει να νιώθεις πιο βολικά και απο το να γυρνάς σπίτι σου μετά απο μία κουραστική μέρα ( ή νύχτα αν είσαι τύπος walks like he talks).
Οφείλω να γράψω για την πειθαρχία με την οποία τα δύο μέλη των Wooden Stake υπηρετούν και με τις κυκλοφορίες αυτού το συγκροτήματος το underground, μία ματιά στο Encyclopedia Metallum και καταλαβαίνεις πως πρόκειται για γαλονάδες. Επίσης το Dungeons Prayers & Tombyard Serenades ναί μεν είναι ο πρώτος full length δίσκος, όμως έχουν κυκλοφορίσει 3 Ep ( Vampire Plague Exorcism / Invoke the Ageless Witch / Black Caped Carnivore) και δύο split ( με Blizaro και Druid Lord) μέσα σε σχεδόν δύο χρόνια.
Αν παρ'όλα αυτά δεν σας έπεισα ελπίζω τουλάχιστον να ακούσετε το καινούργιο των Graveyard

Arise templars Arise
The Doom cult has arrived

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

To εκ διαμετρου αντιθετο της τετραγωνης λογικης και αλλες παραμετροι..

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Roger Waters "The Wall Live" στην Αθήνα!

Παρασκευή, 8 Ιουλίου 2011

Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Ο.Α.Κ.Α.

Ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο από το Τορόντο του Καναδά, έκανε σταθμούς σε μια σειρά από μεγάλες πόλεις της Βορείου Αμερικής και τώρα βρίσκεται στην Ευρώπη!

Την Παρασκευή, 8 Ιουλίου, το θρυλικό … Τείχος θα χτιστεί, brick by brick, στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α., για να γκρεμιστεί την ίδια μέρα, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, σε ένα θέαμα που τα Διεθνή μέσα χαρακτήρισαν ως επικών διαστάσεων.

Η παγκόσμια περιοδεία “The Wall Live”, με την υπογραφή του Roger Waters στη δημιουργία και το σχεδιασμό, γιορτάζει τα 30 χρόνια από τη δημιουργία του πολύ-πλατινένιου άλμπουμ των Pink Floyd, και απ’ ό,τι φαίνεται είναι και το “κύκνειο άσμα” του, μετά και από την περιοδεία του “The Dark Side of the Moon”, που πρα γματοποιήθηκε μεταξύ 2007 και 2008, και που στην Ελλάδα έφερε η Big Star Promotion, στο TerraVibe Park.

“Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως υπάρχει κάτι στην ιστορία του “Wall”, που αρχικά μιλάει για αυτόν τον ένα συγκεκριμένο τύπο… που θα μπορούσε να αποτελεί μια αλληγορία για τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα έθνη ή οι διαφορετικές θρησκείες μεταξύ τους”, δήλωσε ο Roger Waters στο Billboard.com. “Με άλλα λόγια, θα μπορούσε αυτό το έργο να αναπτυχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να περιγράφει μια ευρύτερη, πιο διεθνή συνθήκη, από αυτό που κάναμε το 1980 (εννοεί τους Pink Floyd) ή έκανα εγώ το 1990 στο Βερολίνο;”

“Αρχισα να το σκέφτομαι όλο και περισσότερο, και ξαφνικά μου ήρθαν μερικές ακόμη ιδέες και τότε είπα: ‘Αν κάναμε αυτό με αυτό το τραγούδι και αυτό με εκείνο το άλλο, τότε ίσως να το πετυχαίναμε.’ Και κάπως έτσι άρχισα να σημειώνω μερικά πράγματα πάνω στο χαρτί και τελικά αποφάσι σα να το κάνω…”

Το show “THE WALL” έχει παρουσιαστεί στο παρελθόν μόνο 31 φορές, σε συγκεκριμένες, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, πόλεις, στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη. Επίσης, θυμίζουμε ότι είχε ηχογραφηθεί και κυκλοφόρησε τελικά το 2000, με τον τίτλο "Is There Anybody Out There? The Wall Live 1980-81".

Η σύγχρονη αλά Roger Waters περιοδεία, “THE WALL LIVE”, έχει ήδη συμπληρώσει 56 ημερομηνίες στη Βόρεια Αμερική, ενώ αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη το ευρωπαϊκό σκέλος, που ξεκίνησε το Μάρτιο, με 62 συνολικά ημερομηνίες στο πρόγραμμα. Ο Waters έχει εκφράσει την επιθυμία να την επεκτείνει και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης και της Νότιας Αμερικής.

To “The Wall Live” του Roger Waters είναι ένα θεατρικό έπος, όμοιο με τις παραστάσεις των Pink Floyd το 1980, αλλά και την all-star παρουσίαση του έργου από τον Waters, με αφορμή τον εορτασμό για την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τον Ιούλιο του 1990. Κεντρικό στοιχείο του show θα είναι ένας πραγματικός τοίχος – με 74 περίπου μέτρα πλάτος και περίπου 11 μέτρα ύψος – που θα κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους του show, για να γκρεμιστεί λίγο πριν το τέλος του! Στο show συμμετέχουν και ειδικά σχεδιασμένες από τον Gerald Scarfe κούκλες, που “εκφράζονται λεκτικά περισσότερο απ΄ ό,τι στην προηγούμενη εκδοχή του Wall”, σύμφωνα με τον Waters, ενώ συμπληρώνεται από εκτεταμένα σε διάρκεια projections (προβολές) και άλλα ειδικά εφέ.

"Η μηχανική και η τεχνολογία έχουν προχωρήσει πολύ, ιδιαίτερα οι τεχνικές projection" σημειώνει ο Waters. "Μπορούμε πλέον να προβάλουμε πολύ φωτεινές εικόνες σε όλο το πλάτος της αρένας, κάτι που δεν μπορούσαμε να κάνουμε πριν.”

Σε ό,τι αφορά στο μουσικό κομμάτι, ο Waters εξηγεί ότι αυτή η εκδοχή του “The Wall” βρίσκεται πιο κοντά στις παραστάσεις των Pink Floyd απ’ ό,τι το show που παρουσιάστηκε το 1990 στην Πλατεία Potsdamer του Βερολίνου, που σχεδιάστηκε ειδικά για την περίσταση, ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει τους ιδιαίτερους προσκεκλημένους της βραδιάς εκείνης. “Επειδή ακριβώς είναι τόσο οπτικό το show, πρέπει να παίζουμε πολύ με τους χρόνους” λέει ο Waters. “Προσωπικά δεν με ενοχλεί αυτό. Με χαρά θυσιάζω την ελευθερία των μουσικών που παίζουν κιθάρα και συνήθως κάνουν ό,τι θέλουν, στο βωμό της δημιουργίας ενός show που συγκινεί τους θεατές και που είναι και πολιτικό και πολλά ακόμη. Πρόκειται για θεατρικό έργο, κατά συνέπεια πρέπει να υπάρχει έλεγχος… Τα φώτα και το οπτικό περιεχόμενο πρέπει να είναι συγχρονισμένα με τη μουσική. Αυτό το σημείο δεν με ανησυχεί καθόλου.”

Ανεξαρτήτως της έμφασης που δίνεται στην πιο διεθνή διάσταση του έργου, ο Waters εξαρχής δεν προέβλεπε ιδιαίτερες αλλαγές στις συνθέσεις του “The Wall”. Εμφανιζόταν σίγουρος ότι το έργο θα ηχεί όσο επίκαιρο ήταν και όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, το Νοέμβριο του 1979.

Πίστευα τότε ότι ήταν μια εξαιρετική δουλειά" λέει ο Waters, για το άλμπουμ που παρέμεινε 15 συνεχείς εβδομάδες στο No. 1 του Billboard 200 chart και έχει γίνει έκτοτε 23 φορές πλατινένιο! Εχει επίσης κερδίσει βραβείο Grammy (Award for Best Engineered Recording -- Non-Classical). "Με εξέπληξε κάπως η τόσο μεγάλη επιτυχία του, αλλά ένιωθα πολύ περήφανος. Ημουν περήφανος για ό,τι κάναμε σε σχέση με το The Wall. Η επιτυχία του ήταν εξωφρενική".

Στις αρχικές δηλώσεις του το 2010, ο Waters είχε πει ότι δεν είχε ακόμη αποφασίσει αν θα κινηματ ογραφούσε ή ηχογραφούσε το show, αλλά ότι θα ήταν μάλλον απίθανο να μην προέκυπτε σε κάποια φάση της περιοδείας. Η πληροφορία αυτή επιβεβαιώνεται, και μάλιστα με τον πλέον τιμητικό τρόπο, για την Αθήνα και την Ελλάδα, αφού η παράσταση που έχει επιλεγεί για αυτό το σκοπό, δεν είναι άλλη από αυτήν στις 8 Ιουλίου, στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α.!

Ο Roger Waters, σε συνέντευξη που μας παραχώρησε ειδικά για τα ελληνικά media, εξηγεί τους λόγους πίσω από αυτήν την απόφαση:

1. Το εξαιρετικό venue, που ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες της τεράστιας παραγωγής του THE WALL LIVE αλλά και στις ιδιαίτερες απαιτήσεις μιας κινηματογράφησης που προορίζεται για κινηματογραφική διανομή και κυκλοφορία σε Blu-Ray.

2. Το ελληνικό κοινό, που τον εντυπωσίασε και τον κέρδισε με τον ενθουσιασμό του, όταν, πριν λίγα χρόνια, βρέθηκε ξανά στην Αθήνα, και πιο συγκεκριμένα στο Terra Vibe Park, στο πλαίσιο της περιοδείας “The Dark Side Of The Moon”.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η ομάδα του Roger Waters και η παραγωγή της Big Star Touring ζητούν από όλα τα media να μεταφέρουν στο κ οινό τις παρακάτω πληροφορίες / προϋποθέσεις, για την είσοδο των θεατών στο χώρο της συναυλίας και την ομαλή διεξαγωγή της κινηματογράφησης ενός τεράστιου μουσικού γεγονότος:

Δεδομένης της σοβαρότητας αυτής της απαγόρευσης, οφείλουμε να προειδοποιήσουμε το κοινό ότι όποιος φέρει μαζί του κάμερα ή κινητό, δεν θα μπορεί να εισέλθει στο χώρο, ακόμη κι αν έχει αγοράσει ήδη εισιτήριο (στους όρους του οποίου θα αναγράφεται, άλλωστε, η παραπάνω προϋπόθεση / απαγόρευση).
Ως εκ τούτου, παρακαλούμε θερμά να ενημερώσετε εκ των προτέρων τους αναγνώστες / θεατές / ακροατές σας, σχετικά, ώστε να αποφευχθεί η όποια ταλαιπωρία και να διασφαλιστεί η επιτυχία της συναυλίας αλλά και της κινηματογράφησής της, που θέλει, άλλωστε, τους ίδιους τους Ελληνες θεατές να αποτελούν μέρος της!

Το βράδυ της 8ης Ιουλίου δεν χρειάζεται να έχουμε μαζί μας κάμερες ή κινητά τηλέφωνα για να απαθανατίσουμε τις στιγμές, αφού ολόκληρη η συναυλία θα αποτελέσει ένα μοναδικό ντοκουμέντο, με πρωταγωνιστές όσους τυχερούς εξασφαλίσουν εγκαίρως τα εισιτήριά τους!

*** Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ, 10 ΜΑΪΟΥ!

Τι έγραψε για το THE WALL LIVE ο Τύπος στις Η.Π.Α.:

“O πρώην μπασίστας των Pink Floyd ξανάχτισε το κλασικό άλμπουμ του 1979 “The Wall’’ για το πρώτο σε μια σειρά 3 show, με τη βοήθεια μιας άψογης μπάντας. Με μια εξαιρετική ομάδα video artists και τεχνικών στα φώτα και τον ήχο, ένα μικρό στρατός επί σκηνής. Το οπτικά ακαταμάχητο, μουσικά εξαίσιο και συναισθηματικά ηχηρό show που προέκυψε ως αποτέλεσμα σου έπαιρνε την ανάσα.” – The Boston Globe

“To The Wall είναι μια μαγική εμπειρία” – The Boston Globe

“Αυτή η γενναία αλλαγή, μαζί με την εκστατική εκτέλεση της μουσικής, μετέτρεψαν αυτό το νέο Τείχος σε κάτι πολύ πιο συμπαγές, γεμάτο νόημα και μεγαλειώδες από ποτέ.” – New York Daily News

“Όταν ο Roger Waters τελείωσε το χτίσιμο του "The Wall" σε όλη του την έκταση, την Τρίτη, στο Madison Square Garden, αυτό ήταν απλώς ένα ακόμη λιθαράκι (it was just another brick) στο καλύτερο arena concert που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου. Τελεία και παύλα” – New York Post

“To show, μια θεατρική εμπειρία που έδωσε ζωή στο εξαιρετικό άλμπουμ των Pink Floyd του 1979, ήταν απλά φανταστικό.” – New York Post

"Το Wall γίνεται μεγαλύτερο από τα τραγούδια αυτά καθ’ αυτά, με αυτό το θέαμα που σαρώνει.” – New York Post

“Είναι εμπειρία ζωής να παρακολουθείς αυτή τη συναυλία.” – Suite101.com

"Ο Roger Waters ταρακούνησε το venue το βράδυ της Τετάρτης στο Τορόντο. Βγήκε στη σκηνή εν μέσω καταιγιστικών χειροκροτημάτων, που ξεκίνη σαν αμέσως μόλις ακούστηκε το ‘In the Flesh’, το πρώτο τραγούδι του θρυλικού concept album των Floyd, και η λατρεία απλώς δεν σταμάτησε ποτέ..." - Associated Press

Και, τέλος, o Jonathan Valania από την εφημερίδα The Philadelphia Inquirer, έγραψε: "Ολοι μας πρέπει να το δούμε έστω μια φορά πριν πεθάνουμε."

Μια παραγωγή της Big Star Touring

Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
“THE WALL LIVE”
ΞΕΚΙΝΑ
ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 10 ΜΑΙΟΥ 2011!

Η προπώληση των εισιτηρίων για τη συναυλία “THE WALL LIVE” ξεκινά την Τρίτη 10 Μαΐου!
Συγκεκριμένα, οι online αγορές θα ξεκινήσουν στις 10.30 π.μ. από τα www.ticketpro.gr & www.tickethouse.gr, ενώ οι αγορές στα εκδοτήρια του Ticket House, σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη, επίσης στις 10:30 π.μ..

Για την πρώτη μέρα της προπώλησης, Τρίτη 10 Μαϊου, θα υπάρξει όριο αγοράς, 6 εισιτήρια ανά άτομο.

Οι τιμές των εισιτηρίων διαμορφώνονται ως εξής:

PL1 (Ανω διάζωμα): 55 ευρώ

PL2 (Αρένα): 65 ευρώ

PL3 (Κάτω διάζωμα): 88 ευρώ

PL4 (V.I.P.): 145 ευρώ

Σημεία προπώλησης και ώρες λειτουργίας:

Αθήνα

TICKET HOUSE
Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς).
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 210 3608 366

Ωράριο Λειτουργίας
Δευτέρα - Παρασκευή: 10:30 – 21:00
Σάββατο: 10:30 – 16:00

Θεσσαλονίκη

MUSIC LAND
Μητροπόλεως 102
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 2310 264 880

Ωράριο Λειτουργίας
Δευτέρα με Παρασκευή (πρωί): 10:30 – 14:30 & Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή (απόγευμα): 17:30 – 20:30
Σάββατο: 10:30 – 15:00

Online Sales:
Για αγορές μέσω διαδικτύου με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:
www.ticketpro.gr | www.tickethouse.gr

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πιθανότατα πρόκειται για το σημαντικότερο καλλιτεχνικό (και όχι απλά "συναυλιακό") γεγονός της χρονιάς (ίσως και έβερ).
Το ότι η Αθήνα θα είναι ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας και το γεγονός ότι το σόου θα μαγνητοσκοπηθεί κιόλας, έχει πυροδοτήσει μια σειρά από φήμες: Θα υπάρξει και 2η μέρα; Θα εμφανιστεί και ο Γκίλμορ; Θα εμφανιστεί και ο Μέισον; Γενικά παίζει ένας χαμός από τη στιγμή της ανακοίνωσης και μετά.

Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχια και επειδή μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που είναι μια ολόκληρη ιστορία μόνος του και για έναν δίσκο-μνημείο, αυτό που έχω να πω εγώ, είναι:
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ!!!

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Voivod, Soilent Green, Today Is The Day, 4-5-2011 @ An Club, Αθήνα

Είμαι της άποψης ότι ένα λάιβ αρκεί για να σε κάνει φαν ενός καλλιτέχνη, χωρίς να είναι απαραίτητο να κάτσεις να λιώσεις στη δισκογραφία του.
Όταν, πριν από μερικούς μήνες, η Venerate ανακοίνωσε -αρχικά- ότι έρχονται οι Soilent Green και οι TITD, δύο γίγαντες, δηλαδή, του ακραίου ήχου που έθεσαν στοιβαρά θεμέλια στις αρχές του '90, ενθουσιάστηκα, παρ' όλο που δεν είχα ακούσει ιδιαίτερα καμία από τις δύο.
Όταν πριν κάνα μήνα, προστέθηκαν και οι Voivod στην εξευτελιστική τιμή των 20 ευρώ (discount e-ticket), τότε το λάιβ απέκτησε ιστορικές διαστάσεις, δημιουργώντας την πεποίθηση ότι αυτό το λάιβ, θα μνημονεύεται για πολύ καιρό.
Σχετικά ανυποψίαστος λοιπόν, αλλά με την ελπίδα ότι θα περάσω πολύ καλά, πήγα στο Αν.

Οι TITD, ανέβηκαν στο σανίδι, κατά τις 8:30.
Για όσους δεν ξέρουν τι εστί TITD, απλά να ενημερώσω ότι ο Στιβ Όστιν, τραγουδιστής/κιθαρίστας/συνθέτης/στιχουργός/απόλυτος γκουρού του αμερικάνικου underground ήχου, έχει κάνει άντρες τους Κελίχερ και Τέιλορ των Mastodon και γενικά έχει επηρεάσει κόσμο και κοσμάκι.
Αυτό που παίζουν οι TITD είναι ακραίο χαρντκορ με πολλά noise και grind περάσματα και γενικά αποτέλουν δύσκολο άκουσμα. Πάνω στη σκηνή τα έδωσαν όλα και αν και ξεκίνησαν με σχετικά λίγο κόσμο, στη συνέχεια μαζεύτηκε αρκετός γιατί εδώ υπήρχε κατάθεση ψυχής. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, αν και κάποιες φορές όταν ο Όστιν τραγούδαγε χαμηλά δεν πολυακουγόταν. Προσωπικά έπαθα μεγάλο σοκ. Απίστευτη ένταση, κομματάρες και σοκ και δέος. Μάλλον οι αγαπημένοι μου της βραδιάς, αφού ουκ ολίγες φορές ένιωσα να με διαπερνάει ρίγος. Στο φινάλε, ο Όστιν παράτησε την κιθάρα και με ηχητική υπόκρουση μόνο μπάσο/ντραμς, τραγούδησε παρέα με κάποιους σκληροπυρηνικούς φαν που βρίσκονταν στο κάγκελο ένα παλιό κομμάτι (δυστυχώς τίτλους δεν ξέρω), αποχαιρετώντας μας μετά από περίπου 50 λεπτά οργασμικής παράστασης.

Συνέχεια με Soilent Green. Οι SG στην ουσία είναι πρότζεκτ μπάντα, που δημιουργήθηκε στα τέλη του '80 από τους, Μπράιαν Πάτον (κιθάρα - Eyehategod), Τόμι Μπάκλεϊ (ντραμς - Crowbar) και Μπεν Φέιλγκουστ (φωνητικά - Goatwhore), με τον Σκοτ Κρόσετ (μπάσο) να παίρνει τη θέση του Σκοτ Γουίλιαμς, το 2003, όταν και δολοφόνησαν τον τελευταίο (μπρρρ...). Αυτό που παίζουν είναι μια μίξη death/grind/sludge, που ξεχαρβαλώνει σβέρκους και αυτό ακριβώς πέτυχαν με την ισοπεδωτική εμφάνισή τους. Ο πανύψηλος Φέιλγκουστ χοροπήδαγε πέρα-δώθε, μοίραζε χάι φάιβς, έκανε χαβαλέ με τον κόσμο και την υπόλοιπη μπάντα και, γενικά, έβγαλε τρομερή ενέργεια πάνω στη σκηνή, με την φωνή του να τσακίζει κόκκαλα. Ο Πάτον θεούλης, οι ριφάρες του μας διέλυσαν, όπως επίσης και ο Μπάκλεϊ στα ντραμς που έπαιζε απίστευτους παπάδες. Μάλλον οι SG, ήταν η πιο "συναυλιακή" μπάντα της βραδιάς. Όλος ο κόσμος έκανε χεντμπάνγκιν και πέρναγε καλά. 60 λεπτά πραγματικής ισοπέδωσης που πέρασαν νεράκι.

Κάνα μισάωρο πριν βγουν οι χέντλαινερς, Voivod, το Αν άρχιζε να γεμίζει επικίνδυνα από μπουκλωτούς θρασάδες (τα κομμωτήρια πρέπει να έκαναν χρυσές δουλειές με τόσες περμανάντ). Γενικά δεν είμαι του θρας, αλλά γούσταρα που θα έβλεπα μια τόσο ιστορική μπάντα όπως οι Voivod, από τους οποίους μέχρι τότε, είχα ακούσει μετά βίας 1,5 φορά τον -κατά γενική ομολογία- πιο γνωστό τους δίσκο, Dimension Hatross (1988). Οπότε μιας και δεν είμαι φαν ούτε των Voivod αλλά ούτε και του θρας, έπιασα μια γωνίτσα και μαζί με μπύρα και τσιγάρο (που δεν είχα προλάβει να κάνω μέχρι εκείνο το σημείο, λόγω ανελέητου χεντμπάνγκιν), απλά απολάμβανα τη συναυλία. Εντάξει, πρέπει να παραδεχτώ ότι και αυτοί ήταν εξαιρετικοί, προκάλεσαν παροξυσμό στο σχεδόν γεμάτο Αν, ατέλειωτα stage diving και τέτοια. Μορφάρες όλοι τους, ο Snake τρομερός περφόρμερ, ο Away διέλυσε το ντράμκιτ του, ο Blacky, ενώ είναι 50 χρονών, μοιάζει με 20 και έπαιζε μπάσο σαν καυλωμένος έφηβος, ενώ και ο Chewy (νεοσύστατο μέλος από το 2008, που αντικατέστησε τον Piggy που πέθανε το 2005), τα έδωσε όλα με την custom made ξύλινη κιθάρα του. Φανταστική εμφάνιση γενικά, έπαιξαν και το Tribal Conviction από το Dimension Hatross (το μοναδικό κομμάτι που ήξερα ουσιαστικά), έπαιξαν και ένα καινούριο, ενώ και 4-5 κομμάτια ακόμα με ξετίναξαν. Για encore, έπαιξαν 3 κομμάτια ακόμα, αφήνοντας το καλύτερο για το τέλος: Υπερεπική διασκευή στο Astronomy Domine των Pink Floyd. Δεν ήξερα καν ότι ευπήρχε αυτό και εκ των υστέρων έμαθα ότι περιλαμβάνεται στο Nothingface (1989). Μιλάμε, έπαθα κοκομπλόκο. Με 2 βήματα βρέθηκα κι εγώ στο κάγκελο με όλους μαλλιάδες να χτυπιέμαι. Δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Απλή και ξάστερη θεΐλα!! Μετά από 90 λεπτά εξωπραγματικής εμφάνισης μας άφησαν με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη.

Τρία στα τρία λοιπόν, όλες οι μπάντες φανταστικές, ο ήχος κρύσταλλο, αρκετός κόσμος (αν ο κόσμος, βέβαια, αντιλαμβανόταν το ειδικό βάρος και των 3 μπαντών, θα έπρεπε η συναυλία να γινόταν στο ΟΑΚΑ και να το τίγκαρε αλλά τέλος πάντων) και όλα τέλεια και αποθεωτικά.
Αναμφίβολα πρόκειται για λάιβ, που όπως είπα στην αρχή, θα μνημονεύεται για πολύ καιρό ακόμα με γραφικές εκφράσεις τύπου "ήμουν κι εγώ εκεί". Χίλια μπράβο στην Venerate για την εξαιρετική διοργάνωση και πάντα τέτοια.
Εγώ μπορώ να δηλώσω με περισσή ειλικρίνεια, ότι αν και δεν είχα ακούσει πολύ καμία από τις 3 μπάντες, ήδη απέκτησαν και οι 3 έναν καινούριο, ενθουσιασμένο φαν. Σας αγαπάω όλους!

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Weedeater, 1-5-2011 @ 7Sins, Αθήνα


Την πρωτομαγιά την περίμενα σαν τρελός απο καιρό τώρα.
Καλύτερα θα ήταν να έπεφτε καθημερινή, βέβαια, να πέρναμε και καμιά άδεια αλλά τελικά αυτή η πρωτομαγιάτικη Κυριακή, αποδείχτηκε ιδανική αρχή του καλοκαιριού (παπάρια, ακόμα κρύο κάνει).
Αφού με έκλασαν αμφότεροι οι ΦΛΩΡΟΙ Azarak και Ampaloclock (εμ, Amberclock εννοώ), κατηφόρησα μονάχος προς το κέντρο της Αθήνας, για να παρακολουθήσω την μπάντα-ορισμό του "τρου και καλτ" (κάτι που όπως θα εξηγήσω και στη συνέχεια, προσδιόρισε και το λάιβ), τους υπέρτατους Weedeater.

Από διάφορους ειδικούς απεσταλμένους μου στο φετινό Roadburn, μίλαγαν για την πιο γαμημένα χέβι μπάντα του φεστιβάλ. Ότι και καλά έκανε πλάκα σε όλες τις άλλες υπερμπάντες που πήραν μέρος στο εν λόγω φεστιβάλ και μίλαγαν όλοι για μια άνευ προηγουμένου εκκωφαντική εμπειρία.

Οι πόρτες ήταν να άνοιγαν, όπως είχε ανακοινωθεί, στις 21:00, αλλά τελικά, καθυστέρησαν αδικαιολόγητα, για πάνω από 1 ώρα, ανοίγοντας τες τελικά κατά τις 22:15 (ξένερα νο. 1).
Όπως φαίνεται και από το πόστερ, το σόου ήταν να ανοιγαν οι δικοί μας Sadhus και Korsikov.
Αμφότερους τους γνώρισα μέσα από το compilation δίσκο Miss Fortune της Spinalonga, πριν 2-3 μήνες (οι δεύτεροι είχαν παίξει κιόλας στο πάρτι που είχε γίνει τότε στο Αν). Προς απογοήτευση μου, τελικά, οι Sadhus δεν έπαιξαν (μάλλον γι' αυτό και η καθυστέρηση να ξεκινήσει το λάιβ - ξενέρα νο. 2) και πάνω που νωρίτερα σπίτι μου έτριζαν οι τοίχοι από τους ήχους του φανταστικού ΦΟΥΝΤΑmentalist που περιλαμβάνεται στο παραπάνω compilation άλμπουμ. Τελικά, έπαιξαν οι Stonenrow (και αυτοί είχα παίξει στο λάιβ της Spinalonga), ως ντουέτο πλέον (κιθάρα, ντραμς) και με αποζημίωσαν σε μεγάλο βαθμό. Μεστός, μονολιθικός ήχος που πατάει πάνω στις διδαχές των Sleep, με παραμορφωμένα φωνητικά. Ντουμ αργό και χέβι όπως πρέπει.
Στη συνέχεια οι Korsikov (και αυτοί χωρίς μπάσο), που πατάνε περισσότερο πάνω στην έτερη μπάντα του Pike, High On Fire, μαζί με πολλές Kyuss τζούρες, μας ξετίναξαν και αποτέλεσαν ιδανικό ορεκτικό. Άντε να βγάλουν και άλμπουμ οι μάγκες να γουστάρουμε. Όσο έπαιζαν ο Keko των Weedeater έκοβε βόλτες και έδινε τα εύσημα στον ντράμερ των Korsikov που θέριζε, ενώ η απόλυτη μορφάρα Dixie, τα έπινε στο μπαρ συνδυάζοντας τζακ με άπειρες μπύρες.

Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Το τρίο των Weedeater ανέβηκε στη σκηνή και ήδη από το soundcheck φάνηκε ότι πάμε για μεγάλη βραδιά, αφού ο ήχος ήταν ότι πιο εκκωφαντικό έχω ακούσει. Όταν έπεσαν οι νότες του God Luck And Good Speed, μαζί με το μάτωμα των αυτιών ξεκίνησε και μαζικό mosh, με τον κόσμο να τρελαίνεται από κάτω.
Ο Dixie τρελή μορφάρα, όπως είπα. Μαζί με ένα δεύτερο τζακ και 4-5 μπύρες που κατανάλωνε όποτε του δινόταν η ευκαιρία ήταν χάρμα ειδέσθαι. Αλλοιθώριζε, έκανε διάφορες σπαστικές κινήσεις, χοροπήδαγε σαν τρελός, προέτασσε το μπάσο του προς διάφορες κατευθύνσεις, έλεγε ότι μαλακία του κατέβαινε (εννοείται ότι ήταν εντελώς κλασμένος) με ρομποτική προφορά και... βασικά δεν εξηγείται με απλά λόγια. Ας ήσουν εκεί, αγαπητέ, φλώρε αναγνώστη.
Ο ήχος ήταν κακός (ξενέρα νο. 3), τα φωνητικά τις περισσότερες φορές δεν ακουγόντουσαν καθόλου αλλά ήμουν τόσο τρελαμένος που δεν έδωσα σημασία και απλά συνέχισα να κοπανιέμαι. Ο φωτισμός επίσης κακός, δεν υπήρχε κανένα φως πάνω στον Dixie, κάτι που μας δυσκόλευε για τις φωτογραφίες, αφού όπως και να το κάνουμε εκεί ήταν το ζουμί.
Στα του λάιβ, οι κομμάταρες διαδέχονταν η μία την άλλη, δίνοντας έμφαση στο φετινό άλμουμ (Jason... The Dragon), το φίντμπακ βάραγε οργασμικά το στομάχι και η καύλα είχε χτυπήσει κόκκινο.
Λίγο πριν το Monkey Junction, ένας τύπος έδωσε ένα τεραστίων διαστάσεων μπάφο στον Dixie, ο οποίος άρχισε να το πίνει σαν τρελός. Αφού έκανε σχεδόν το μισό (και μιλάμε για κάνα 20ποντο μπάφο έτσι, όχι αστεία), το πάσαρε στον Keko, αυτός στον Shep και αυτός στον εκστασιασμένο κόσμο, για να καταλήξει τελικά στον ηχολήπτη.
Λίγο πριν την κομματάρα Weed Monkey και έχοντας παίξει μόλις γύρω στα 40-45 λεπτά, ο καημένος ενισχυτής του μπάσου του Dixie δεν άντεξε και ανατινάχτηκε. Ο Dixie άρχισε να βαράει τον διακόπτη, αποτελιώνοντας τον οριστικά, βγάζει το καλώδιο και πριν το βάλει σε ένα άλλο άρχισε να το δαγκώνει, να το τσιμπουκώνει, να το γλείφει, να το χώνει στον κώλο του, βγάζοντας αυτό διάφορους ενοχλητικούς ήχους και στο τέλος γυρίζει στο κοινό και λέει: "Αυτό, για όσους δεν το κατάλαβαν το κάνω επίτηδες. Ναι, είμαι τελείως κλασμένος και δεν ξέρω τι σκατά κάνω". Συγκίνηση, απλά και άπειρες καρδούλες. Ο τύπος είναι κάτι παραπάνω από θεός. Είναι τόσο θεός που παστελώνει τον Τσακ Νόρις για πρωινό, ενώ ταυτόχρονα ξύνει τ' αρχίδια του και τρώει σουβλάκι (ναι, μιλάμε για τόση θεΐλα!).
Τελικά, αφού αντικαταστάθηκε ο ενισχυτής και ξεκίνησαν να το παίζουν το κομμάτι, μετά από μερικά λεπτά έρχεται η τρισμέγιστη ξενέρα νο. 4, που ο Dixie ανακοινώνει ότι δεν ακούει το μπάσο του και δυστυχώς δεν μπορούν να συνεχίσουν. Πάγωμα. Ο Keko δίνει σαν να λέει συγνώμη το ένα πιατίνι του σε έναν τυχερό και τελικά αποχωρούν, σχεδόν τρεκλίζοντας.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Καθυστέρηση πάνω από μία ώρα, ακύρωση Sadhus, κάκιστος ήχος, κακό merch (ξενέρα νο. 5, γιατί μια μπλούζα που πήρα ήταν large, επειδή δεν είχε μικρότερες, με αποτέλεσμα να μου είναι σαν φούστα, αν και το merch ήταν κακό γενικά) και ελάχιστη διάρκεια (50 λεπτά μαζί με τις διακοπές).
Ερώτηση: Τελικά άξιζε;
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...