Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Νικολάου Εγγονόπουλου "Η Ύδρα Των Πουλιών", Δημήτρης Πουλίκακος/Socos/The Live Project Band, 29-4-2011 @ Gagarin205, Αθήνα


Η Ύδρα των Πουλιών, για τον γράφοντα (πςς), είναι το σημαντικότερο ελληνικό άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει εδώ και πάνω από μια δεκαετία (πάω μέχρι το "Μέσα στη νύχτα των άλλων", από Τρύπες).

Η μελωποίηση του Εγγονόπουλου από τον Socos, γίνεται με τον ίδιο σουρεαλιστικό τρόπο που προσέγγιζε και ο ίδιος ο Εγγονόπουλος την ζωγραφική και την ποίηση.
Μινιμαλιστική και υπερβολική ταυτόχρονα. Διακλαδώσεις και κλιμακώσεις. Αχανής αλλά και συγκεκριμένη.
Πάνω από τη μουσική, η φωνή του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Δημήτρη Πουλικάκου, στοιχειωτική και αποθεωτική, να απαγγέλει με τελετουργικό τρόπο που ανατριχιάζει.

Όπως είναι φυσικό, δεν θα μπορούσα να έχανα τη μία βραδιά που θα έπαιζαν λάιβ όλο το δίσκο αποδίδοντας ταυτόχρονα, ένα σπάνιο φόρο τιμής στον ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο.

Ο Μητσάρας ο Πουλικάκος έκανε την εμφάνιση του και μας σύστησε τους Fregoli Delusion Ensemble, οι οποίοι θα άνοιγαν τη βραδιά. Πολυμελής μπάντα με κλαρινέτο, ακορντεόν, φαγκότο, κοντραμπάσο, βιόλα και τον Socos στην κιθάρα. Δεν μου άρεσαν. Έτσι απλά. Βασικά δεν είχαν κάτι για να μου αρέσει. Ούτε ροή, ούτε δομή, ούτε αρχή , ούτε μέση, ούτε τέλος, ούτε ρυθμό, ούτε τίποτα. Δεν ξέρω αν δεν ήμουν εγώ στη φάση, αλλά πραγματικά αυτό το ντρόουν συνονθύλευμα ξεκάρφωτων ήχων, δεν το πάλεψα. Ήταν και 35 λεπτά πανάθεμα το και μου φάνηκε ότι είχε τον ατέλειωτο.

Κάνα 20λεπτο μετά, ξαναέκανε την εμφάνισή του ο Μητσάρας αυτή τη φορά με τον Socos και τους Live Project Band και έπεσαν οι πρώτες νότες του "
Κλέλια Ή Μάλλον Το Ειδύλλιο Της Λιμνοθάλασσας ΙΙ".
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εξαιρετικά αποδίδεται λάιβ. Κάποιες φωνές (από μια κοπέλα και ένα παλικάρι που έκαναν φωνητικά πάνω στις απαγγελίες του Πουλικάκου), ψιλοχάνονταν όταν δυνάμωνε η ένταση αλλά εντάξει κλάιν μάιν. Η απόδοση της μουσικής είναι απλά μοναδική.
Ενδιάμεσα από τα τραγούδια ο Πουλικάκος κάνει λίγο χαβαλέ με τον κόσμο και ο κόσμος περνάει καλά.
Όταν ακούγονται οι πρώτες χαρακτηριστικές νότες του ομότιτλου κομματιού, νιώθω ένα σφίξιμο. Μέχρι το φινάλε ήμουν έτοιμος να ξεσπάσω σε κλάματα. Ούτως ή άλλως από τον δίσκο το κομμάτι με συνεπαίρνει αλλά λάιβ μιλάμε για κάτι το άπιαστο.
Η βραδιά κυλάει μαγικά, με όλο το άλμπουμ να απλώνεται μπρος στα μάτια μας σαν ένα σουρεάλ θέατρο. Μεγάλες στιγμές με "Πολυξένη", "Άνθη", "Το Καράβι Του Δάσους" και άλλα.
Όλοι οι μουσικοί που παρελαύνουν αφήνουν το λιθαράκι τους με τον Socos να κλέβει πολλές φορές την παράσταση με διάφορα αεροπλανικά που έκανε. Μεγάλη μορφή. Τρου και καλτ που λέμε.
H βραδιά κλείνει εκπληκτικά με το "
Τα Κλειδοκύμβαλα Της Σιωπής", μετά από περίπου 70 λεπτά, με όλο το Γκαγκάριν να χειροκροτά εκστασιασμένο.

Γενικά, περίμενα περισσότερο κόσμο, αφού μιλάμε για το πιο σημαντικό ελληνόφωνο δίσκο της περάσμενης χρονιάς (ίσως και της δεκαετίας), αλλά δεν πειράζει. Λίγοι και καλοί ζουν τέτοιες στιγμές. Για τους υπόλοιπους, μάθημα για το μέλλον.

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

KARMA


O KK Dowing αποχωρησε απο τους Judas Priest,λιγο πριν την υποτιθεμενη τελευταια παγκοσμια περιοδεια τους.Και να πω οτι δε το γρουσουζεψα σε ενα προσφατο κειμενο....
Απο την αλλη,ο Louie Zamora εκανε διαφημιστικο για λογαριασμο της εταιριας K2 που προσπαθει να ξαναμπει στην αγορα των aggressive inline skates.

Οσοι ασχολουνται θυμηθηκαν
τον εξαφανισμενο για καιρο ηρωα της παιδικης τους ηλικιας να κακοποιει K2 πατινια πανω σε σωληνες αντιστροφως αναλογους με το υψος του και το στυλ του να διαχεεται απο τη βιντεοκασετα σε ολο το δωματιο.Αν δε το καταλαβατε εφτασε η εποχη που αρχιζουν τα reunions στη rollerblading κοινοτητα.Προφανως με αυτα τα δυο φαινομενικα ασχετα,αλλα στην ουσια αντιφατικα γεγονοτα να λαμβανουν χωρα,η ισορροπια του συμπαντος για αλλη μια φορα γλιτωσε απο μεγαλες διαταραχες.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Χωρίς σχόλια.

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Terra Tenebrosa - The Tunnels (2011)


Σχεδόν δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη μέρα που κυκλοφόρησε το τελευταίο πόνημα των Breach, Kollapse (2001). Οι τρελαμένοι Σουηδοί με 4 άλμπουμ και 2 EPs άφησαν για πάντα ανεξίτηλο το στίγμα τους στον ακραίο ήχο, παίζοντας πράγματα, μέσα της δεκαετίας του '90, που κόσμος δεν είχε ακούσει ποτέ μέχρι τότε, ή τουλάχιστον είχε σχεδόν από τους Neurosis την ίδια περίοδο, που παρέα όρισαν μια ολόκληρη σκηνή. Αυτή του ατμοσφαιρικού sludge.
Μετά το Kollapse, λοιπόν, οι Breach αφού είχαν αλλάξει καμιά 10αριά φόρες line-up, αποφάσισαν να το διαλύσουν. Κάποιοι εισχώρησαν στην κολλέκτιβα των The Ocean, ενώ η τύχη των υπολοίπων αγνοούταν.
Πριν μερικούς μήνες έσκασαν ξαφνικά 3 τύποι μασκαρεμένοι χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα, δηλώνοντας αριστερά και δεξιά ότι είναι πρώην μέλη των Breach, υπό του ονόματος Terra Tenebrosa, και ετοιμάζουν το ντεμπούτο τους.
Δεν ξέρω πόσος κόσμος τους πήρε στα σοβαρά αλλά νομίζω ότι και οι πλέον δύσπιστοι πρέπει πλέον να το έχουν βουλώσει. Γιατί το Tunnels είναι τόσο πρωτόγνωρο, ανατρεπτικό και έντονο που φαίνεται, όχι μόνο να αλλάζει, αλλά και να ορίζει εκ νέου τα δεδομένα στον ακραίο ήχο του '10, όσο άλλαξε και όρισε το It's Me God των Breach το '90.

Ήδη από το εναρκτήριο The Teranbos Prayer ψαρώνεις και κάνεις βουτιά στα βαθειά.
Αυτό που ακολουθεί, βέβαια, μετά, είναι εντελώς "αλλού".
Εφιαλτικές συνθέσεις με αποπνικτική ατμόσφαιρα, σλατζοριφάρες περιστοιχισμένες από τρομακτικά σαμπλαρίσματα, industrial και μπλακ αναφορές και απίστευτη παραγωγή.
Τα φωνητικά είναι παραμορφωμένα, απόκοσμα και εφιαλτικά δένοντας απόλυτα με την κατάμαυρη ατμόσφαιρα.
Για κάποιο λόγο ο δίσκος μου βγάζει κάτι το "σαουντρακικό". Σαν να βλέπω σε ταινία τον χειρότερο εφιάλτη και αυτή είναι η μουσική του επένδυση.
Τα Probing the Abyss και The Mourning Stars, μου βγάζουν ακριβώς αυτό το παραπάνω, το καθένα με διαφορετικό τρόπο. Το πρώτο είναι πιο πολυσύνθετο, ενώ το δεύτερο πιο μονολιθικό, αλλά και τα 2 τόσο μαγικά απάνθρωπα.
Και ενώ και τα 2 είναι πολύ ατμοσφαιρικά κομμάτια και νιώθω να με βυθίζουν σε μια σκοτεινή δίνη, έρχεται βίαια ο επιθετικός ογκόλιθος, The Arc Of Descent, να με αποτελειώσει.
Το θεϊκό και μελαγχολικό θα έλεγα ριφ του Guiding The Mist / Terraforming, προκαλεί ανατριχίλες και το Through The Eyes Of The Maninkari με τα τρομακτικά παραμορφωμένα φωνητικά από το υπερπέραν προκαλεί δέος. Ειδικά στο τελευταίο, ενώ άκουγα τον δίσκο από το mp3 στο μετρό, με το που έσκασαν τα φωνητικά, προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρύψω την ανησυχία μου.
Το ομώνυμο The Tunnels, κλείνει χαλαρά τον δίσκο, αλλά και πάλι είναι τόσο έντονο που μόνο αφού τελείωσε και μετά από μερικά λεπτά, άρχισα να βρίσκω τις ανάσες μου.

Δεν ξέρω ποιοι είναι πραγματικά αυτοί οι τύποι και από που μας ήρθαν (στ' αρχίδια μου κιόλας), αλλά μας έκαναν μεγάλη ζημιά!

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Days of the Electric Kings



Περίπου έξι μήνες περίμενα αυτό το σαββατοκύριακο, οπότε απο την στιγμή που όλα έγιναν όπως πανω κάτω τα είχα στο μυαλό μου, νομίζω πως τα λόγια είναι περιττά. Εννοείται πως για τους Electric Wizard, το συγκρότημα για το οποίο είχα και την μεγαλύτερη κάψα να δω και ακούσω Live, έχω κάποιο παράπονο αλλά έτσι είναι τα πάθη. Μπορεί εκεί που ρίχνεις γαμωσταυρίδια, ξαφνικά να μπεί ένα Funeralopolis και να σε κάνει να πείς ξανά πόσο γαμώ τα παιδιά είναι τελικά αυτοί εκεί πάνω. Στο παρασύνθημα: ήχος τίγκα πηχτός, οι μαστούρικες εισαγωγές του Oborn όλα τα λεφτά και προσωπικό highlight για μένα το Black Mass black mass black mass hear me lucifer. Ενα Dunwich έλειπε μόνο.

Αν υπάρχει χειρότερη μέρα για συναυλία τότε αυτή είναι η Κυριακή. Δεν σου δημιουργεί το ίδια feeling άμα ξέρεις πως αμέσως μετά το 'Thank You, Goodnight' πρέπει να πας σπίτι επειδή δουλέυεις αύριο. Εκτός και αν η ίδια η συναυλία είναι τόσο ρέμπελη που μετά το πρώτο δέυτερο κομμάτι, πολυ που χέστηκες για το τί μέρα είναι, τι ώρα είναι και το αν βλέπεις ή όχι. Acid King: η μπάντα που θες να γίνεις άμα μεγαλώσεις. Και άμα σε ρωτάνε τι μουσική παίζεις εσύ να απαντάς 'rock.'.

Παρ΄όλα αυτά εγώ για γυναίκα κιθαρίστρια του σ/κ (ΜΟΝΟ Φαλλοκράτης!) ψηφίζω Lori. Γιατί εχεί πλάκα να έχεις Marshall διπλστακαρισμένες καμπίνες και να παίζεις dropαρισμένος (-ένη) με ένα-ένα δαχτυλάκι την φορά. Γιατί το War of the Mind τα σπάει. Γιατί έτσι.




Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Cradle of Filth,Nightfall Live Fuzz Παρασκευη 8 Απριλιου 2011


Πραγματικο Βritish metal invasion διημερο.Την επομενη των Saxon λοιπον,ειχα παλι εξοδο και δε θα μπορουσα να περασω αλλου το βραδυ μου.Οι Nightfall δεν ηξερα οτι παιζουν.Μπηκα μεσα κουρασμενος και πονοκεφαλιασμενος(υπηρεσια,βασανιστηκο ξυπνημα κλπ)και αποφασισα να βγω εξω μεχρι να τελειωσουν.Η μουσικη τους ποτε δε μου αρεσε ιδιεταιρα,αρα προτιμησα να χαλαρωσω.Τους Cradle of Filth απο την αλλη τους λατρευω απο μικρος,και αφου την πρωτη φορα το 2005 που τους ειχα δει δε μου ειχαν αρεσει ιδιεταιρα,αποφασισα να τους δωσω αλλη μια ευκαιρια for old time's sake.Ολα συνηγορουσαν στο να γινει αυτο το live το απολυτο test με το οποιο θα δοκιμαζα τη σχεση μου με τη μπαντα.Πρωτον,πηγα μονος μου,πραγμα που εχει να τυχει πολλα χρονια,αν και παντα το εβλεπα ως μια ομορφα εσωστρεφη διαδικασια.Εξω λοιπον ο παραγοντας καλη παρεα.Δευτερον,ειχα να ερθω σε επαφη με τους filth δισκους μου πολυ καιρο,σε βαθμο που μου επαιρνε λιγο να αναγνωρισω ποιο κομματι ειναι ποιο.Τριτον και φαρμακερο,εχω σταματησει να παρακολουθω σοβαρατη δισκογραφια τους απο το Nymphetamine album και μετα.

Κατα τις 10 30 λοιπον τα φωτα σβηνουν.Εισαγωγη με το Humana Inspired by Nightmare και το χαμογελο μου φτανει στα αυτια.Ακολουθουν Heaven Torn Assunder και Funeral in Carpathia και ξαφνικα οι Cradle γινονται εκεινη η παλια σου γκομενα που ξερει ακριβως τα γουστα σου και πως πρεπει να κουνηθει για να σε ρηξει κατευθειαν στο κρεβατι.To Dusk...and her Embrace ειναι στ αυτια μου ο,τι καλυτερο εκαναν ποτε και με αιφνιδιασαν οταν με το εμπα εδειξαν κατευθειαν τα δοντια τους.Ο ηχος της μπαντας ηταν πολυ καλος με εξαιρεση το μικροφωνο που απο την αρχη ειχε προβληματα και εθαβε τον Danni πισω απο τη μουσικη.Αυτο δυστυχως συνεχιστηκε καθ ολη τη διαρκεια του set με μικρες ηχοληπτικες αναλαμπες αλλα με θρησκευτικη(χμμμ)προσηλωση του αυτιου,καλη διαθεση και θεα της μπαντας σε κεφια μαλλον ολοι περασαμε πολυ καλα.

Εξ αρχης δεν ηξερα τι να περιμενω απο μια εμφανιση των Filth εν ετη 2011.Οι μουσικοι τους πειραματισμοι αυτα τα χρονια μαλλον δεν ειχαν την απαιτουμενη απηχηση στους ορκισμενους οπαδους τους.Προσθεσε σε αυτα την πολυχρονη συναλιακη τους απουσια απο τη χωρα μας και τη γιγαντωση του ονοματος των Dimmu Borgir με τους οποιους παντα ειχαν μια ατυπη κοντρα και καταλαβαινεις τι εννοω.Κατα τη διαρκεια της συναυλιας ομως ο προβληματισμος μου μετατρατπηκε σε συμπερασμα.Οι Cradle μαλλον ειναι ο Tim Burton του (Βlack?)Metal.Θα ειναιγια παντα στην καρδια μας για το εμπορικο αλλα συναμα ποιοτικο καλοσορισμα στους σκοτεινους ηχους.Εφαλτηριο για περαιτερω ενασχοληση με ετεροκλιτη μουσικη και λογοτεχνια.Καλος λογος να συνοδευουμε τα booklets τους με ενημερωμενα Αγγλο-αγγλικα λεξικα.Οσο mainstream και να γινουν με τα Αλικη στην χωρα των θαυματων-symphonic metal φλερτ τους,θα καταφερουν να τα μπολιασουν με το προσωπικο τους στυλ.Το να βλεπεις κοριτσακια να σκιζουν τα προβλεπομενα alchemy gothic φορεματα τους για παρτυ του Danny ουρλιαζοντας Nymphetamine και αγνοοντας ενα Cruelty Brought Three Orchids ειναι σα να βλεπεις μια σκοτεινη-αιθερια-ψαγμενη παρουσια να φοραει με vampire καμαρι το Nightmare before christmas τσαντακι της αλλα στους deathlike φακους επαφης της να διακρινεις οτι ειναι πολυ μικρη(ακομα) για να περπατησει στη Gotham City ενος Batman Returns.Aυτο ομως ειναι μια μεγαλη νικη.Ποσες 20χρονες μπαντες ξανακερδιζουν απο την αρχη νεες γεννιες οπαδων?Και στο κατω κατω η μπαντα ειχε τετοια ορεξη οταν παρουσιαζε το καινουριο της,αρκετα καλο με μια πρωτη "αυτια",υλικο που εμενα με επεισαν.From the Cradle to Eslave για το τελος και καλη μας ξεκουραση.All hail the mighty Filth.

Y.Γ. Αναμενοντας την εναρξη του show ο dj επαιξε ενα symphonic metal τραγουδι που με βιολι απο πισω επαιζε το "Ριξε Κοκκινο στη Νυχτα" του Μαχαιριτσα.Οποιος ξερει κατι παραπανω γι αυτο το snuff/cult/vomitcore/baroque διαμαντι ας ενημερωσει σας παρακαλω.

Saxon,Spitfire Live Fuzz Πεμπτη 7 Απριλιου 2011


Ειχα να παω σε συναυλια απο το Νοεμβρη και δεν εβλεπα την ωρα να βρεθω στο venue.Για διαφορους λογους καταφερα να μπω αφου οι Saxon ειχαν ηδη αρχισει αλλα ευτυχως προλαβα το μεγαλυτερο μερος του setlist.Για τους Spitfire λοιπον ουτε λογος,δυσυτχως,γιατι εχω να τους δω απο το reunion live τους με τους Dokken.Μετα το περας της συναυλιας ακουσα οτι αδικηθηκαν αλλα περισσοτερα δεν ξερω,ρωτηστε καποιον πιο συνεπη στα συναυλιακα ραντεβου του.Μπορω μονο να υποθεσω οτι ηταν μεγαλη νυχτα γι αυτους,αφου ειχαν ανοιξει για το πρωτο ελληνικο gig των Αγγλων πισω στα 80's και εχουν να το λενε για το ποσο καλα τους ειχε φερθει ημπαντα.
Στα του main act λοιπον.Απο τοτε που αρχισα να πηγαινω σε συναυλιες θυμαμαι οτι αυτες των Saxon παντα επεφταν μαζι με καποια αλλη που με ενδιεφερε και αποφασιζα να τους δω την επομενη φορα,δεδομενης της φημης που απολαμβανουν ως ενα απο τα απολυτα αειθαλη live bands.Αυτο κρατησε μεχρι προπερσυ που τους ειδα στο Rockwave,αλλα απο συγκροτηματα τετοιου βεληνεκους δε φευγεις ικανοποιημενος αν δε δεις (τουλαχιστον)ενα full set show.Δεν θα μπω στη διαδικασια να αναλυσω τη συναυλια και το setlist.Ο Biff σχολιασε την παρουσια hi tech κινητων με καμερα ως εξης:"I see we have a lot of youtubers here tonight.We love Youtube.And you know why?Cause we're a great fucking band."Αυτο που ακολουθησε δικαιωσε καθε νοτα βρετανικης προφορας του σχολιου της"γριας".Οποιος εχει δει το family jewels dvd των AC/DC ας σκεφτει ποσο πολυ θα ηθελε να δει τη μπαντα πιτσιρικια να καταστρεφουν τα μικρα clubs στα οποια επαιζαν.Ε λοιπον ετσι ακριβως επαιξαν οι Saxon.H ενεργεια που εξεπεμπαν ηταν αντιστροφως αναλογη με την ηλικια τους.Μπαινοντας στο club νομιζα οτι θα λιποθυμησω απο τη νυστα και την κουραση και εβρεχα με νερο το προσωπο μου.Λιγο αργοτερα θα μπορουσα να σταματησω τρενο με τα χερια.
Οσο μεγαλωνουμε τεινουμε να προσεγγιζουμε τη μουσικη ελιτιστικα,κατευθυνομενοι απο την πειρα μας ως ακροατες.Αυτο δεν ειναι κακο.Αλλα μερικες φορες τα απλα πραγματα μοιαζουν να αρκουν.Και εν τελει ετσι ειναι.Ευτυχως που υπαρχουν οι Saxon και καποιοι αλλοι μετρημενοι στα δαχτυλα.Ευτυχως που καποιες συναυλιες(μπορουνα να)ειναι μια γροθια στο στομαχι,μια σφαλιαρα στα μουτρα,που μας θυμιζει ποιοι και τι πραγματικα ειμαστε ως μουσικοφιλοι και ως ανθρωποι.Και αν σκεφτοι κανεις οτι ο χουλιγκανισμος και η τιμιοτητα της μπαντας κρατησε λιγο παραπανω απο 2 ωρες,setlist δε σκιστηκε απαξιωτηκα και κλεφτικο σφυριγμα δεν ακουστηκε,αυτη πιθανοτατα ηταν μια ασχημη βραδια τους!

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

LIVED BY THE SWORD

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...