Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

The Sun Through a Telescope - Orange & Green/Black EPs (2011)


Πριν καμιά 10αριά μέρες καθόμουν και χάζευα σε διάφορα μπλογκς και φόρουμς για διάφορες καινούριες κυκλοφορίες που μπορεί να μ' ενδιέφεραν, οπότε και σε κάποια φάση έπεσα πάνω σε ένα αποθεωτικό review για αυτό εδώ. Το διάβασα στα γρήγορα, άρχισα να ψάχνω το δισκάκι, το βρήκα, το κατέβασα και το άφησα να υπάρχει μέσα στο itunes μου για παν ενδεχόμενο. Δεν του έριξα ούτε μισή αυτιά, έστω από περιέργεια, ρε παιδί μου.
Πριν μερικές μέρες πάλι που επαναλάμβανα την ίδια διαδικασία (ατέλειωτο χάζεμα σε μπλογκς/φόρουμς) έπεσα σε άλλο ένα -πιο αποθεωτικό αυτή τη φορά- review για τον παρόντα δίσκο και σκάλωσα γιατί κάτι μου θύμιζε το εξώφυλλο. "Αυτό μάλλον το έχω", σκέφτηκα. Το ψάχνω στην αχανή μουσική μου λίστα, το εντοπίζω και το βάζω να παίζει. Ε, δεν έχει σταματήσει να παίζει από τότε.

Το "The Sun Through a Telescope" είναι στην ουσία solo project ενός Καναδού τύπου, ονόματι Leigh Newton (χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Lee Neutron) και αυτό εδώ το διπλό EP αποτελεί το ντεμπούτο του, το οποίο το παλεύει από το 2007 και τελικά στα τέλη του Γενάρη κυκλοφόρησε σε διπλή κασέτα (!).
Το κάθε EP, ηχητικά, διαφέρει αρκετά από το άλλο, αλλά στην ουσία πρόκειται για ενιαία κυκλοφορία, αφού αλληλοσυμπληρώνονται, μοιραζόμενα την ίδια βάση και concept, με το πρώτο (Orange) να τελειώνει εκεί που αρχίζει το δεύτερο (Green/Black) και το δεύτερο να συνεχίζει από εκεί που τελειώνει το πρώτο. Έτσι, έχουμε, συνολικά, 62 λεπτά μαγευτικής, πολυεπιπέδης μουσικής που είναι εξαιρετικά δύσκολο να την περιγράψεις και ακόμα πιο δύσκολο να την εντάξεις κάπου. Στα γρήγορα, ίσως να εντάσσεται σαν, drone/doom/sludge/black/grind/industrial/electro/ambient/space/psychedelic, αλλά έτσι δεν πάμε πουθενά, οπότε πάμε στην ουσία.
Ο τύπος έχει άπειρες επιρροές και προσπάθησε να τις χωρέσει όλες σε μία ώρα, καταφέρνοντας τελικά κάτι που φαντάζει ακατόρθωτο. Ο δίσκος έχει δομή, στιβαρότητα και απίστευτη παραγωγή. Σίγουρα είναι ακράιος, σίγουρα είναι τρομερά έντονος και σίγουρα δεν είναι εύκολο άκουσμα. Παρ' όλα αυτά, ρέει πάρα πολύ εύκολα. Όπως είπα, επιρροές υπάρχουν μπόλικες: Sunn O))), Ufomammut, Ulver, Mayhem, Year Of No Light, Earth (τα τελευταία κυρίως), Godflesh, Jesu, είναι μόνο κάποια που ξεχώρισα εγώ, ενώ σίγουρα υπάρχουν πολλά ακόμα για τα οποία δεν είμαι ειδικός για να εκφέρω άποψη.
Όλο το concept είναι γύρω από τη φύση. Από το όνομα και τα εξώφυλλα μέχρι τους τίτλους των κομματιών (They Used To Worship the Svn, Trees That Speak, Autumn Tunnel) και φυσικά, από παντού μέσα στο δίσκο με διάσπαρτα samples από νερά να κυλάνε, κύματα και πουλιά να κελαηδούν.
Το Orange είναι πιο επιθετικό και ακραίο και εκεί είναι που διαφέρει ηχητικά από το πιο ατμοσφαιρικό Green/Black. Στο πρώτο ακούμε black ξεσπάσματα, βαλτώδεις ριφάρες και drone με εφιαλτικά σαμπλαρίσματα, ενώ στο δεύτερο, εκτός από ένα grind δυναμίτη (The Priest With One Black Hand), έχουμε πιο πολλά ambient και χαλαρωτικά στοιχεία, που αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και πιο εύκολο, αφού η ένταση παραμένει και μάλιστα κλιμακώνει διαρκώς.

Συμπερασματικά, για μένα, μάλλον είναι η έκπληξη της χρονιάς μέχρι τώρα και το μόνο που μένει είναι να αποδειχτεί αν θα αντέξει στο χρόνο. Σίγουρα τα εφόδια υπάρχουν.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Ιζημα

Δυστυχως δεν προλαβαινω να παρακολουθησω καινουριες κυκλοφοριες.Ουτε να ακουσω οση μουσικη θα ηθελα.Καλα καλα δε μπορω να προλαβω τους ρυθομους του Blog.Η θητεια μου μοιαζει περισσοτερο με βαρετο δημοσιουπαλληλικι με εξαντλητικες υπερωριες ανευ πληρωμης παρα με στρατο.Αυτο,σε συναρτηση με τα βαραβαρα,anti-rock star,ωραρια που δυστυχως ειμαι αναγκασμενος να ακολουθω κανουν το ιδιο μου το ροχαλητο τη βελτιστη εβδομαδιαια μουσικη απολαυση.Συνεπως το ακολουθο post προκειται να ειναι τοσο ευχαριστο και ομοιογενες οσο το μιγμα.ιζημα του τριπλου ελληνικου που πινω καθε ξημερωμα για να μαζεψω τα κομματια μου.

Πραξη πρωτη:Καφες

Ανακοινωθηκε καλοκαιρινη διπλη συναυλια Judas Priest kai Whitesnake.Οι πρωτοι μας κοροιδευουν οτι κανουν τελευταιο world tour.Οι δευτεροι ειναι ιδιεταιρα δραστηριοι αλλα ζωντανα ο τραγουδισταρας τους παλευει με το γηρας των φωνητικων του χορδων(και μονο).Οπως και να χει ομως και τα δυο συγκροτηματα παντα αποδιδουν και παντα περναμε ζορικα στις εμφανισεις τους.Σκεφτομουν λοιπον τι χρειαζεται αυτη η συναυλια για να γινει το κορυφαιο συναυλιακο γεγονος της χρονιας.

-Οι Whitesnake να εχουν setlist αυστηρα απο τα 2 τελευταια albums και απο την περιοδο Τrouble-Saints n Sinners.

-Να μην υπαρξουν trendy ψευδοαριστεριστες που ανεπιτυχως να θιξουν εθνικιστηκα ζητηματα οταν ο Halford φιλησει τη σημαια.

-Για οσο διαρκει το Live να ξανεχω με μαγικο τροπο πισω τις μακριες μου μπουκλες.

-Ο ΚΚ Dowing να εχει την ιδια ορεξη που ειχε και το 2008.

-Να εξαναγκασω τον Amberclock να ερθει μαζι μου μονο για να τον δω να ακουει/μιξαρει φανταστικους ηχους αποριπτοντας το show ως uber cheesy.

-Οποιοι εξτασιασμενοι ακουγοντας μπαλαντα πιαστουν αγγαλια και κανουν περα δωθε(βλεπε χορευτικο Σοφια Βοσσου-Το Φιλαρακι) να ανοιξει ενα Pit να τους καταπιει.

-Η μηχανη του Halford να εχει αερογραφια "Come Taste The Blog".

-Οι Priest να μην ξανακανουν το λαθος να ανοιξουν με οποιοδηποτε αλλο τραγουδι περαν του Hellion/Electric Eye.

-Φευγοντας απο τη συναυλια να δω μια κοπελα με λευκο φορεμα να κανει ροδα πανω στο Batmobile μου.

Here I Go Again from The Flower Shop on Vimeo.



Πραξη Δευτερη:Ζαχαρη

5 Ιουνιου οι Cult εχουν προγραμματισει την πρωτη μετα απο 18 χρονια εμφανιση τους επι ελληνικου εδαφους(αφου το 2006 η προπωληση απαγορευσε την εμφανιση τους-φτου σας).Τους εχω δει στο Amsterdam αλλα και οι ιδιοι ηταν τοσο καλοι και εγω τους αγαπαω αλλο τοσο που σιγουρα θα ξαναπαω.Το ιδιο να κανετε και ολοι οι gothαδες,darkwaveαδες,ποζεραδες και λοιποι αλητιριοι rockers.

Πραξη Τριτη:Καιμακι

Αφου ανακαλυψα μετα απο τοσα χρονια τα στοιχεια που χρειαζομουν για τη larger than life 90's διασκευη/μιξη του Just be Good to me των SOS Band(Dub be good to me).Ο υπευθυνος ειναι ο Fatboy Slim και η μπασογραμμη ακουγεται σαν αυτη του Guns of Brixton των Clash.Mπορω πλεον να κλειδωσω την “Pop Reggae” χιλιοπαιγμενη κασετα μου σε μια θυριδα βαθια στα σκοτεινα και υγρα υπογεια του Κεντρου Επιχειρησεων Γενικου Επιτελειου Στρατου ως κρυπτο-υλικο.



Τελευταια Πραξη:Σερβιρισμα

To ευτυχημα να εχεις αναλογικο ραδιοφωνακι στο γραφειο ειναι οτι ποτε δεν ξερεις τι κομματαρα που αγνοεις μπορει να πετυχεις και ποσο βαθια να μιλησει μεσα σου ειδικα εν ωρα εργασιας/υπηρεσιας.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Sun Of Nothing, Sardonis, Nechayevchina - Live Release Party, 17-3-2011 @ An Club, Αθήνα

Μόλις δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του αριστουργηματικού The Guilt Of Feeling Alive, οι SoN, διοργάνωσαν, χθες βράδυ, ένα τεράστιο πάρτι, για να γιορτάσουν (και να γιορτάσουμε όλοι μαζί), την κυκλοφορία του.
Επίτιμοι καλεσμένοι ήταν οι Αθηναίοι Nechayevchina, οι οποίοι θα ανοίγουν για τους SoN και στην περιοδεία που ξεκινούν εκτός των συνόρων από τις 22/3, και οι Βέλγοι Sardonis.

Μιας και ζαχάρωνα εδώ και καιρό το limited book cd (μόλις 100 αντίτυπα) των SoN, για το The Guilt Of Feeling Alive και αφού στο δελτίο τύπου έλεγε ότι οι πόρτες ανοίγουν στις 8 και το show αυστηρά στις 8:30, παράτησα μια πολύ καλή παρέα που λιώναμε στα τσίπουρα στην Πλάκα για να πάω πρώτος-πρώτος, μην τυχόν και γίνεται χαμός και δεν προλάβω να το τσιμπήσω. Τελικά όμως το soundcheck καθυστέρησε λίγο παραπάνω να ολοκληρωθεί, οπότε οι πόρτες άνοιξαν στις 9 και συν τοις άλλοις, λόγω τεχνικών προβλημάτων, δεν υπήρχε διαθέσιμο και το book cd. Κάπου εκεί έπιασα τον εαυτό μου να καταριέται τη στιγμή που παράτησε την εκλεκτή τσιπουροπαρέα στην πλάκα άρον-άρον, για το τίποτα τελικά. Τουλάχιστον τσίμπησα μια γαμάτη μπλουζίτσα και παράγγειλα και το book cd, οπότε μετά από κάνα 10λεπτο, μου είχαν περάσει τα νεύρα και άραζα με μια μπύρα, περιμένοντας να ξεκινήσει το live. Ούτως ή άλλως, στη σκέψη και μόνο ότι θα έβλεπα τους SoN (για πρώτη φορά) να παίζουν live τον μοναδικό δίσκο που με έχει συγκλονίσει μέσα στο 2011, γαλήνευα και ξεχνούσα όλα τα υπόλοιπα.

Λίγο μετά τις 9:30 η 4μελής παρέα των Nechayevchina, ανέβηκε πάνω στη σκηνή και ενώ από κάτω δεν πρέπει να ήμασταν πάνω από 20 άτομα, άρχισαν να παίζουν το πειραματικό post rock τους με τα πολλά ανατολίτικα στοιχεία. Γενικότερα, τους βρίσκω λίγο άνισους. Έχουν μερικά κομμάτια που γαμάνε και δέρνουν και κάποια άλλα που με κάνουν να βαριέμαι ελεεινά. Έπαιξαν και 2 καινούρια κομμάτια, με το πρώτο να ανήκει στην κατηγορία του "βαριέμαι ελεεινά" και το δεύτερο, στην κατηγορία του "γαμάει και δέρνει". Προσωπικά, πιστεύω ότι θέλουν πολύ δουλειά ακόμα. Συνολικά, έπαιξαν κάνα 40λεπτο και μου άφησαν ανάμικτα συναισθήματα.

Γύρω στις 10:45, ήταν η σειρά των Sardonis. Ντουέτο (κιθάρα-ντραμς) από το Βέλγιο, τους έμαθα πέρσι, από το φανταστικό ομώνυμο ντεμπούτο τους και ήξερα περίπου τι θα άκουγα: Οργανικό sludge με μνημειώδεις ριφάρες, δαιμονιώδεις ρυθμούς, τσίτα γκάζια και την πώρωση εγγυημένη. Αυτό που δεν ήξερα είναι το τι θα έβλεπα. Δυο τύπους γαμάτους, άνετους με τον ντράμερ να τραβάει θέλοντας και μη, τα μάτια του κόσμου, κάνοντας διάφορες γκριμάτσες, μιλώντας σπαστά βελγοαγγλικά, λέγοντας αστεία και γενικότερα, ο τύπος είναι σούπερ κουλ. Η μουσική τους, όπως ακριβώς το περίμενα, πήρε κεφάλια, ξεκινώντας με το The Wolf's Lair και λίγο αργότερα έπαιξαν και το αγαπημένο μου March Of The Masses, που, για μένα, όπως είναι το highlight του δίσκου τους, έτσι ήταν και του live τους (αυτά τα 2 κομμάτια κατάλαβα απ' όσα έπαιξαν). Μετά από περίπου 40 λεπτά, είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι ενοχλήσεις στον αυχένα μου και ακόμα δεν είχαν βγει οι χεντλάινερς SoN, που γι' αυτούς είχα πάει, άλλωστε.

Η ώρα είχε πάει 11:40 περίπου, οπότε και ανέβηκαν στη σκηνή, οι 3 από τους 4 Sun Of Nothing (Ηλίας, Γιάννης, Ανδρέας) με δανείκο ντράμερ τον Σταύρο από τους Tardive Dyskinesia, αφού ο Δημήτρης είχε χτυπήσει το πόδι του (το live, άλλωστε ήταν να γίνει κανονικά στα μέσα του Γενάρη αλλά αναβλήθηκε γι' αυτό το λόγο).


Πριν αρχίσουν καν να παίζουν, βρισκόμουν σε εκστατική κατάσταση. Δεν τυχαίνει πάντα να βλέπεις live ένα συγκρότημα που βρίσκεται στο απόλυτο peak του τη δεδομένη στιγμή και που μόλις έχει βγάλει ένα δίσκο που σου έχει ταράξει τον κόσμο (πληροφοριακά αναφέρω ότι η είσοδος ήταν μόλις 5 ευρώ - αν και αυτό είναι το λιγότερο).
Και εκεί που περιμένω να ακούσω τις πρώτες νότες του Sink, τελικά τα παλικάρια μας κουφαίνουν τελείως και ξεκινάνε με το Drowned Out, το, ίσως, πιο επιθετικό κομμάτι του νέου δίσκου. Πλησιάζω στη σκηνή, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι να με καθοδηγήσει η μουσική και ασυναίσθητα αρχίζω να χτυπιέμαι.
Συνέχεια, με το απίστευτο Catharsis. Ο ήχος σε ορισμένα σημεία μπουκώνει από τη βαβούρα αλλά αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου και συνεχίζω να ταλανίζω το σώμα μου σπαστικά προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο Ηλίας ουρλιάζει στο μικρόφωνο και δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να τραγουδήσει με αυτό τον τρόπο. Πρόκειται αδιαμφισβήτητα, για έναν από τους πιο χαρισματικούς τραγουδιστές του ακραίου ήχου (για να μην πω γενικά και γίνω τέρμα γραφικός). Τραγουδάει θαρρείς και η φωνή του δεν προέρχεται από τις φωνητικές του χορδές αλλά από κάπου πιο βαθειά –από την καρδιά, από την ψυχή- και έτσι και εγώ δεν την ακούω με τα αυτιά μου, αλλά την αισθάνομαι να με κυριεύει ολόκληρο και να μιλάει μέσα μου. Όλοι τους απίστευτοι παίκτες και ακόμα και ο Σταύρος στα ντραμς, με μόλις μια βδομάδα προβάρισμα (όπως μας είπε αργότερα ο Ηλίας) έχει αναπληρώσει το κενό του Δημήτρη εξαίσια και παίζει παπάδες. Ενδιάμεσα από τα κομμάτια, ο Ηλίας κάνει τρελό χαβαλέ με τον κόσμο, λέει ανέκδοτα, μοιράζει το μικρόφωνο αριστερά και δεξιά, πετάει μπύρες στον κόσμο και γενικότερα, περνάει καλά. Και μαζί του, περνάμε όλοι καλά. Απίστευτος frontman.
Σειρά παίρνει το Sink, με το οποίο περίμενα ότι θα ξεκίναγαν αφού είναι το εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου και το πιο χαλαρό απ' όλα, αλλά τελικά αυτοί το παίζουν διαολεμένα πιο επιθετικά και άκρως πιο πωρωτικά.
Πριν ξεκινήσει η συναυλία, πίστευα ότι είναι αδύνατο να αποδώσουν τη μουσική τους τόσο τέλεια όσο ακούγεται στούντιο, αλλά τελικά ξεπερνάνε κάθε προσδοκία μου. Είναι απίστευτα πιο τέλειοι live. Ακόμα πιο συγκλονιστικοί. Ένιωθα η μουσική τους, να ηχεί μέσα στο κεφάλι μου. Να με μαγεύει. Ενώ κοπανιόμουν, παράλληλα, ένιωθα και ένα έντονο αίσθημα συγκίνησης. Μεγάλη ζημιά λέμε.
Και ακόμα μεγαλύτερη ζημιά έπαθα, από τις πρώτες νότες του Unreached Soul. Ενώ συνθετικά -και στο άλμπουμ αλλά και στο live- κυριαρχεί η κιθάρα του Γιάννη, σε αυτό το κομμάτι, το μπάσο του Αντρέα, πάει μπροστά και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του. Αυτό όσο τα είχα ανοιχτά, γιατί τις περισσότερες φορές, τα είχα κλειστά, κάνοντας υπερπροσπάθειες να μη με πάρουν τα κλάματα από την ηδονή και την έκσταση.
Και στο Hearthealer (As It All Crumbles), λυγίζω. Δάκρυα και ιδρώτας. Κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσεως. Οργασμός. Έχω ξεμείνει και από λόγια. Οι λέξεις φαντάζουν πολύ, πολύ λίγες μπροστά σε αυτά που ένιωσα...
Κάπου εδώ τελείωσαν με το καινούριο άλμπουμ και έπιασαν τα παλιά συνεχίζοντας με ένα που δεν θυμάμαι ποιο ήταν (έχω καιρό να ακούσω τα πιο παλιά τους).
Μετά από αυτό έπρεπε να τελειώσουν γιατί ο Σταύρος (ο δανεικός ντράμερ όπως είπαμε), δεν είχε μάθει άλλα κομμάτια αλλά μετά από παρότρυνση του κόσμου, ανέβηκε ο Δημήτρης κουτσαίνοντας και έπαιξαν άλλα 1-2 κομμάτια (νομίζω, As You Laugh I Envy You και άλλο ένα ή μόνο αυτό; Χμ…) που και αυτά γάμαγαν και δεν σταμάτησα δευτερόλεπτο να χτυπιέμαι και να πηγαίνω πέρα-δώθε.
Δυστυχώς, όμως, μετά από λίγο, ο Δημήτρης δεν την πάλεψε άλλο και έπρεπε να το λήξουν, ολοκληρώνοντας έτσι τη συγκλονιστική τους εμφάνιση μετά από περίπου 70-75 λεπτά.

Εν κατακλείδι, νιώθω κάτι παραπάνω από τυχερός που παρευρέθηκα σε αυτή τη γιορτή της μουσικής, που, αν και περιμένω ακόμα πολλές τρομερές συναυλίες φέτος, αυτό βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για live της χρονιάς. Εύχομαι από καρδίας καλή επιτυχία στους Sun Of Nothing και τους Nechayevchina στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία που ξεκινάνε την άλλη βδομάδα.
Εγώ με τη σειρά μου, γυρίζω στην μίζερη πραγματικότητα μου και περιμένω το cd των SoN για να με βγάλει από αυτή, όπως έχει γίνει πολλές φορές τους τελευταίους μήνες. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής.

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Wo Fat - Noche Del Chupacabra (2011)


Κάθε χρονιά θέλει το τριπάκι της που θα μας βγάλει από την όμορφη μιζέρια του βάλτου και θα μας στείλει στο διάστημα.
Πέρσι ήταν το ντεμπούτο των Γερμανών Samsara Blues Experiment (Long Distance Trip) που έκανε γλυκό ψυχεδελικό έρωτα στα μυαλά μας και φέτος είναι τούτο εδώ.
Οι Wo Fat, λοιπόν, είναι τρεις τυπάδες από το Τέξας, υπάρχουν από το 2005 και αυτό είναι το τρίτο τους άλμπουμ.
To Noche Del Chupacabra διαδέχεται το αριστουργηματικό Psychedelonaut του 2009 και εννοείται ότι προσδοκίες υπήρχαν πολλές. Ίσως κάποιος να πίστευε ότι δύσκολα θα επαναλάμβαναν κάτι τόσο καλό όσο αυτό που έκαναν στο προαναφερθέν άλμπουμ, αλλά τελικά οι τυπάδες φαίνεται ότι το έχουν με το παραπάνω και όχι μόνο μας προσφέρουν κάτι τουλάχιστον ισάξιο (η ιστορία θα δείξει αν είναι και καλύτερο) με το προηγούμενο αλλά φαίνεται και ότι εξελίσσουν και τον ήχο τους κάνοντας τον πιο μεστό με περισσότερα τζαμαρίσματα και ψυχεδέλειες απ' ότι μας είχαν συνηθίσει.
Εδώ κατ' επέκταση υπάρχουν doom/stoner βάσεις όπως τις έμαθαν από τους πρωτομάστορες του είδους, Kyuss και Sleep , περιλουσμένες από μια έντονη heavy rock 70s-ίλα τύπου Blue Cheer, Black Sabbath, Mountain, σε συνδυασμό με ατέλειωτα μαγευτικά τζαμαρίσματα αλά Jimmy Hendrix.
Ο δίσκος αποτελείται από 5 κομματάρες συνολικής διάρκειας 45 λεπτών και δεν υπάρχει ούτε μία αδύναμη στιγμή πουθενά. Κάθε κομμάτι χτίζεται ευλαβικά με εκπληκτικές εναλλαγές που δεν δημιουργούν, όμως, χάος αλλά έχουν στιβαρότητα. Η κιθάρα του Kent Stump έχει τον πρώτο λόγο και από τη μία μας προσφέρει μερικές τρομερά πωρωτικές ριφάρες και από την άλλη σολάρει μέχρι τελική πτώσεως δημιουργώντας πανέμορφα ψυχεδελικά ηχοτοπία. Το μπάσο του Tim Wilson κρατάει τα μπόσικα δίνοντας όγκο και doom χαρακτήρα σε πολλά σημεία που ρίχνουν της ταχύτητες, ενώ και στα ντραμς ο Michael Walter έχει κάνει τρομερή δουλειά και δίνει πολλές φορές ένα φρενήρη ρυθμό. Τα φωνητικά του Stump, τέλος, στάζουν μαγκιά και κολλάνε τέλεια με την όλη φάση.
Τα τρία πρώτα κομμάτια είναι δυναμίτες και δέιχνουν με εμφανέστατο τρόπο ότι έχουμε να κάνουμε με δισκάρα, αλλά εκεί που μάζεψα το σαγόνι μου από το πάτωμα ήταν στο ισοπεδωτικό Phantasmagoria, που περιέχει μία από τις καλύτερες ριφάρες των τελευταίων ετών, με όλο το κομμάτι να χτίζεται πάνω σε αυτό, με λιγότερα τζαμαρίσματα, με το μπάσο να σπέρνει και τον Stump δίνει μία εξαιρετική ερμηνεία πάνω στο μικρόφωνο.
Φινάλε με το απίστευτο ομώνυμο κομμάτι και εδώ τα πάντα ξεφεύγουν. Εδώ υπάρχει κατάθεση ψυχής μέσα σε 15 λεπτά ανελέητου τζαμαρίσματος που απλά δεν υπάρχουν πουθενά, αυτά που παίζουν τα παλικάρια. Τρελές εναλλαγές, φαζαρισμένη όσο-δεν-πάει κιθάρα, εξωφρενικά τέλειο rhythm section, ένα μαγικό ταξίδι που αν και κρατάει 15 λεπτά, παρακαλάς να μην τελειώσει.
Όταν τελειώνει τελικά, καταλαβαίνεις ότι τα παλικάρια ξεπέρασαν τον εαυτό τους και μεγαλούργησαν κυριολεκτικά, προσφέροντας μας έναν δίσκο που έχει ότι ακριβώς γουστάρω σε αυτό το είδος: Ριφάρες, ψυχεδέλειες και 70s βάσεις, όλα τέλεια συνδυασμένα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μην σου είναι αρκετό και να παρακαλάς και για λίγο ακόμα. Όλα λύνονται όμως όταν πατάς το repeat. Και πίστεψε με, θα το πατήσεις πολλές φορές.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

45Rats - First Gear





Έ-πος!!

Brotherhood of Sleep + 45Rats Release Party

Live @ Τώρα (Κ44) 6/03/11















45Rats


Υπάρχει μία παράδοση που θέλει τις μπάντες με τρία μέλη να παίζουν όσο πιο δυνατά και φασαριόζικα γίνεται, και για να είμαι ειλικρινής, εγώ είμαι άνθρωπος της παράδοσης, οπότε μόνο σύμφωνο με βρίσκει το γκαζωμένο, bourbon-drinking heavy rock των fortyfive.
















Brotherhood of Sleep


Το καινούργιο τους δίσκο τον είχα ακούσει κάποιες μέρες τώρα και μπορώ να πω πως με είχαν ενθουσιάσει από το πρώτο μπάσιμο του πρώτου κομματιού. Ομως η αδελφότητα είχε καλά κρυμμένο άσσο στο μανίκι αυτό που ξέρει καλά, και δεν μιλάω για κάτι άλλο πέρα απο την ζωντανή εκτέλεση της μουσικής τους. Πέρα από την αρτιότητα των ενορχηστρώσεων τους αλλά και του επιπέδου που μουσικά βρίσκονται, έχουν δημιουργήσει έναν ήχο που σε κάνει να θες κι' άλλο ( ξέρεις, μιλάω για την γνωστή δίψα του distortion, του feedback και του fuzz, που άμα την γευτείς, τίποτα άλλο δεν θα σε κάνει ολόκληρο ποτέ ξανά)

Προφανώς πλέον η έννοια support your local scene είναι πλεονασμός μιας και δεν χρειάζεται να σφιχτείς για να ακούσεις αυτά τα συγκροτήματα μόνο και μόνο γιατί είναι απο της ίδια πόλη με εσένα ή γιατι παίζει ο ξάδερφος σου. Ακούς αυτές τις μπάντες γιατί ακούς stoner/doom και γουστάρεις να ακούς καλή μουσική. Έτσι λέω εγώ τουλάχιστον.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...